İnsan Olabilmek İçin.

Haşimi Beşo

Farklı coğrafyaların, farklı görünen, farklı yaşayan, farklı tanrılara tapan, farklı düşünen, farklı sürünen, farklı ölen insanlarıyız hepimiz. Neden varolduğumuzu sorgulama fırsatı dahi bulamadan yaşam denen karmaşanın göbeğinde bulduk kendimizi. Anne ve babalarımızın günah keçileriydik. Keçi olduğumuz gerçeğini gizlemek için birer isim konmuştu hepimize. Şu veya bu. Yargılamayalım diye yaşamı aslında hiç bizim olmayan okullar, kariyerler, idealler yerleştirildi o gelişmiş(!) beyinlerimize. Üstünlük savaşlarının birer neferi olduk zamanla. Ezmek bahsedildiği gibi kötü bir kavram değilmiş demek ki, yukarılarda olmak öğütlendi inatla. Ruhlarımızı hiçe sayıp kağıt parçaları için yaşamamız istendi, para olmadan hiçbir şey olmazdı. Şimdi aklıma geliyor bu soru; "O halde ben nasıl var oldum bu sefalette?".

Doğa çaresiz seyrediyor çirkef yaşamları, yaşanamayanları. Kim bilir belki de ağlıyordur gizli gizli o eşsiz güzellikteki, masmavi gökyüzüyle.

Unuttuk toprağın "sadık yarimiz" olduğunu. Unuttuk ne olduğumuzu, neden olduğumuzu. Önce sömürenlere bizi sömürmeleri için başvurduk, sonra "kahrolsun kapitalizm" nidalarıyla kafamızı taşlara. Sonra ziyan olmasın diye binalar, alışveriş merkezleri, meclisler, tapınaklar, zindanlar, kalpler yaptık kafamızı vurduğumuz taşlarla. Doğa ağlamaya devam etti "balkanlardan gelen" soğuk yaşlarla.

Eski(!) medeniyetlere ait yazılı ve görsel basın araçlarının günümüze bıraktığı eserleri incelerken "sevgi" denen bi kelimeye rastladık.Uzun süren araştırmalarımızın sonunda bu kelimenin insanlığın temelini oluşturduğu, doğaya, canlılığa, insanlığa koşulsuz, çıkarsız bir değer ve bağlılığı simgelediğini tespit ettik. Şaşırmıştık; nasıl olabiliyordu bu çıkarsız, koşulsuz bağlılık..? Ezmemiz gerekmiyor muydu herkesi zirvede olabilmek için; dövmemiz, sövmemiz, öldürmemiz gerekmiyor muydu isteklerimizi gerçekleştirebilmek için..? Zihnimizde yer alan tüm realist(!) kavramlar teker teker parçalanıyordu yaşadığımız bu şaşkınlığın ardından. Bomboş kalan benliğimiz doldurulmayı bekliyordu artık. Sahte olmayan, taştan, paradan, yalandan olmayan, sevgiye, insana dair olan kavramlar yerleştirmeliydik utanç verici ilkelliğimize. Birbiri ardına sıralandı kavramlar "gerçek" gerçekliğimize. Bizler artık;
- Sevmek, sevilmek, değer vermek, yüceltmek
- Paylaşmak, sarılmak, öpmek
- Ezmemek, ezilmemek
- Özgür olmak, tecrit edilmemek
- Doğayı ağlatmamak

Bizler artık insan olmayı istiyoruz.