Agirê şoreşê tucar sar ne bû û nabe

Ferhad CAN

Roj di zindanan da dereng, lê li der, di nav kar da zû derbaz dibin.. Ji ser mirina hevalê Delal Nûrettîn Basût jî salek derbaz bû. Me ew, sala berê di 5´ê Adarê da winda kir.  Lê wekî çend roj berê ye..

Di van 30-40 salê dawî da me gelek hevalên delal winda kirin. Mistefa Çamlibel, Metîn Aksoy, Yilmaz Demîr, Ebdilselam Aydin, Erdan Aslan, Elî İhsan Tan, Arif Qilinç, Metîn Battal, Wahît Başaran, Taha Öztürk, Remezan Çankaya, Hesen Kaya, Kenan Aras, Mîrzê, Zubeyr Yildirim, Mistefa Budak, Kamil (Emîn Azdir), Hûseyîn Alî Akagündüz, Elî Xoce (Ramazan Adigüzel), Ekrem Polat, Cemal Sevîm, Çinar Acar (Azad), Emekçî Saît (ji Elazîzê), Hecî Saît (ji Lîcê), Hesen Harmanci, û gelekên dinê.. Hinên wan li zindan û îşkencexaneyên dewleta faşîst, hin bi destê çete û peyayên sazâmana koledar çûn. Hinan jî nexweşî û qezayan ji nav me birin..

Van du salên dawî çend hevalên hêja, Yavuz Koçoğlu, Enîs Eren, Wedat Sevîn, Bozan Erdem di qezayên trafîkê da bi dû hev çûn. Piştî wan jî Nûrettîn Basût û Kazım Topal.

Dil hînî windakirina hevalên delal nabe. Ew wekî ji malê ne, xwîşk û bira ne, law û keçên me ne. Me bi salan bi hevra ji bo azadî û serbestîya welat, ji bo heqê bindestan, xebatkaran dijî zor û zulmê şer kir. Me di nav kar û xebatê da, di  zindanan da, li xerîbîyê nan û av, şa û êş parva kir. Dema hevalek diçe wek gulek, wek darek ji baxçeyê me kêm dibe.

Lê mixabin, jîyan usa ye. “Jîyan şa û jan bi hevra dirêse.”

Belê, ew tim di dilê me da ne û cîyê wan ê vala di kar û xebatê da xuyayî ye. Lê jîyan jî, kar û xebata ji bo azadî û serbestîya welat jî dîsa berdewam e. Mala heval û hogiran ava be, ala wan li erdê ne hiştin. Li bêxçe ajên teze dighên.

Mirovo, ji bo gulên çilmisî megîr, şîn meke

Jibo xwîna herikî, emrê çûyî, qîrîn meke

Bibê nebê, bihar dîsa bê, roja me wê hilbê

Ev Kurdistana jîr û jîndar e, tu axîn meke

Li Kurdistanê berî me, ev du sed sal e,  gelek bavik hatin çûn. Di bin rêberîya Kurdên berxwedar û qedirbilind da gelek şoreş çêbûn. Mîr Bedirxan û Şêx Ubeydulla, Şêx Saît û Seyît Riza, İhsan Nurî Paşa û Simko, Qazî Mihemmed û Qasimlo, Şêx Mehmûd û Mele Mistefa.. Û bi dehan yên dinê... Bi sedan, bi hezaran heval û hogirên wan..  Ew hatin çûn lê meydan vala ne ma. Şerê azadî û rizgarîyê tim hebû û heye. Agirê şoreşê tucar sar ne bû û nabe.

Baba Tahir û Feqîyê Teyran, Ehmedê Xanî û Mele Ehmedê Cizîrî, Mîr Şerefxan, Mîr Celadet Bedirxan, Pîremerd û Goran, Hejar û Hêmîn, Erebê Şemo, Qanatê Kurdo û Cîgerxwîn... Agirê çanda Kurd tucar venemirî.

Di rîya azadî da hezaran hatin, hezaran çûn

Ka roja me, ewqas sal û zeman hatin çûn

Hêvîdar be hevalo, di avê da naçe xuh û xwîn

Gel man, lê gelek Sezar û Xulagû Xan hatin çûn

İro agirê berxwedanê li çar parçê Kurdistanê geş e. Kurd li ser pîyan in. Bi rêxistin, bi sîyaset, bi dîplomasî, bi huner û çand, bi her awayî..

Dijminê zalim û xwînxwar çiqas êrîşger be, çiqas bi hîle û dafik be jî, çiqas ji nav Kurdan xulam û bêbext derkevin jî, nikare vî agirî vemirîne. Dawîya Saddam li ber çavan e. İro kuna mişk lê heram bûye. Aqibeta yên dinê jî, yên Turanîyên hov û har jî helbet wê usa be..

Dîrok rûyê me reş dernaxe, bes em ji kar û xebata xwe, ji berxwedana xwe bawer bin û bimeşin..

            *   *   *

Bi vê hejmarê (48) her usa jî Dema Nu du salîya xwe temam dike û dikeve sala sisêyan.

Belkî du sal ji bo weşaneke 15 rojî ne zêde ye. Lê di rewşa me Kurdan da bi taybetî li nav welat, di bin ewqas zor û zulma dewleta har û hov da, ev ne tiştekî piçûk e.

Dema Nu, ger bi tîrajeke bilind nebe jî, di çapemenîya Tirkîyê û Kuristana Bakûr da dengekî taybetî ye. Li İstembolê der tê û tê da ray û daxwazên milletê Kurd bi bi zmanekî zelal û bi cesaret têne eşkerekirin. Ew platformake demokratîk e, bi pirdengî ye. Tê da Kurdên heya Tirkên ji gelek dorhêlên sîyasî, sosyalîst, sosyal demokrat û lîberal bi Kurdî û Tirkî dinivîsin.  

Bona vê yekê ye ku, tu bêje hemû hejmarên wê bi destê dozger û polêzan hatin qedexekirin û komkirin. Yên mayî jî Kitêbxane û firoşgeran qebûl ne kirin ku nîşanî xelkê bidin, bifroşin. Ji xwe di rewşa “OHAL”ê da Kurdistan bi tevayî wek weşanên Kurdan yên dinê, ji Dema Nu ra jî qedexe bû. Di derheqa wê da bi dehan doz û dewa hatin vekirin. Di van du salan da çend caran berpirsîyar, heya xwedîyê rojnamê guharîn.

Bona vê yekê ez xwedî û berpirsîyarên wê, xebatkarên wê, nivîskarên wê  û xwendevanên wê pîroz dikim. Eger ev rojname du sal jîyaye para hemûyan tê da heye. Û ez heval Nûrettîn Basût jî cardin bi hurmet tînim bîra xwe, ku rêvebirê karê rojnamê yê pêşîn bû.

Her usa jî Dema Nu ra emrekî dirêjtir dixwazim.