Dijmin

Casim Rênas

Neyar, dijmin, bi zaraveyê zazakî dismen, ango dijî min.

Mana û naveroka bêjeya dijmin ya her demî û ji bo hemû cî û war nîne.

Ligel wext û zeman, cî û mekan, mefhum û nevaroka bêjeya dijmin jî digore...

Bi gor kes, malbat û êl, çîn û tebeqe û netewî, xasima bi gor berjewendî jî digore...

Li ba reşikên Efriqî, serbaz û keşeyên Îspanyolî, an Hollandî an Portekîzî, talanker, mêrkuj û dagirker, bi kurtî dijmin bûn, li belê bi gor karbidestên wan dewlet û dêrên wan welatan yên vê demî, serbaz û keşe însanên maqul bûn yên ku destur û fermana Xudê belav dikirin, reşikên Efrîqî, ku ji parastina welatê xwe, gund û daristanê xwe şer dikirin, neyar bûn.

Li ba sermiyandaran, karker û zahmetkeşên, ku dixwazin heqdestiya wan zêde be, yên ku dijî kedxwariyê kar û xebat dikin, dijminê dewlemendî û sermiyan in.

Li ba karker û zahmetkeş jî sermiyandar, xudanê karxane û kargeh, neyarên wan in, dijminê ked in.

Serdema melîkiyê da, Britanya ji ber ku dijî xebata gelê Kurd li Kurdistana Başurê, pişta melîkê Iraqê digirt, li ba Kurdan dijmin bû, lê îro hevpeyman û dostê Kurdên Başur e.

Dewleta Yekbuyî ya Amerîka û dewletên din yên rojavayî jî usa nin, ku berêe pistgiriya rejîma BAAS’ê dikirin..

Ev yeka ji bo beşên din yên Kurdistanê jî rast in.

Di vî warî da gotineka şehîd Qasimlo heye, ku digot: “Dost hene, eger îro bi sebebên cur be cur nikaribin dostaniya xwe nişan bidin, her dost in. Dijmin hene, her çende îro alîkariya me bikin jî, her dijmin in.” Mebesta Şehîd Qasimlo ji “dostan” dewletên sosyalîst, karker zahmetkeş û karkêren dewletên dagirker bûn, “dijmin” ji dewletên dagirker bûn, ku bona parastina berjewendiyên xwe alikariya xebata gelê Kurd dikirin.

“Dijmin” wekî çarçuveyeka fotoyî ye. Weneyên, ku di vê çarçuveyê da ci digrin, bi gor berjewendî, bi gor wext û zeman têne guhartinê.

Lê belê wêneya rengek an jî dengeke civata me nabe, ku di çarçuveya “dijmin”da ci bigrin.

Tê gotin, ku “Kurdistan baxça gulan”e. Hemu baweriya olî, hemu neteweyên dinê Kurdistanê sosînên baxçe me ne; divê usa bin.

Hemu rêxistinên siyasiyên Kurd, her bîr û baweriya netewî, her peşniyarên, ku li ser çareser kirina pirsa Kurdî tên kirinê, gulên nav baxça me ne û dive usa werin pejirandinê.

Xebata azadî û serbestiya gelê me li seranserê Kurdistanê ber bi qonaxeka nazik diçe. Di vê qanaxê da divê rêxistinê siyasî û ronakbîrên me bala xwe bidine axaftina xwe. “Li ser axaftina xwe hezar car bifikirin û carek bibêjin”.

Gelo çi berjewendiya me yên netewî hene, ku eger em her bîr û baweriyên, ku ligel yên me nakok in û li hev nayên, têxine çarçuveya fotoyî ya “dijminê”?

Gelo her pêşniyar û çalakiyên, ku ji aliyê rêxistinên din an ronakbîrên Kurd va têne kirinê û bi bernama û bîr û baweriya me li hev nayê, çima di çarçuveya weneyî ya “dijminê” me da ci bigrin?

Eger usa bifikirin û bikin, ne tenê dijminek li ser “dijminê xwe” zêde dikin, her usa bi destê xwe baxça xwe xirapdikin, dikine “baxça kul û derdan.”

Ma dijminên me kêm e, an kar û kiryarên dewletên dagirkerên Kurdistanê, devletên keveperestên navçeyê û dewletên ku alikarî û piştgîriya wan dikin, ne bes in?

Gotineka İranî heye, ku Qasimloyê Şehîd her tim digot “Dijminek pir e, hazar dost kêm e.”

Gotina hanê divê bibe guhara guhên me, bi taybetî ya kesên usa, ku bi çoş û hêyacanê va pişta her gotin û pêşniyaran da “dijmin” an “destê dijmin” digerin.