Küçük oyun - büyük oyun:
MAŞALLAH KOYUN GİBİ... (*)

C E M A L İ

Birinci perde:

Günün birinde Hakurk çevresindeki bir gerilla komutanının cep telefonu çalar. Komutan telefonu açar:

”Kimi aradınız?”

”Kimi var mı canım, Duran’ı adıyorum. Ben Başkan…”

Duran gayri ihtiyari hazırol durumuna geçerek: ”Oo, affedersiniz Başkanım, buyrun, ben Duran!”

”Durma, durma!”

”Kalkayım mı yani?..”

”Kalk tabi!”

”Görevim nedir Başkanım?”

”Görevin tehlike!”

”Olsun… Siz emredin ben yapayım!”

”Bize taraf gel…”

”Nereye?”

”Bezele’ye… Hani yeni adı Aktütün…”

”Alan’a gelsem olmaz mı, biraz şaşırtsak?..”

”Yo yo, sen dediğim yere gel. Bizimkiler orayı hazırladılar...”

“Emredersiniz Başkanım! Tabi! Kaç kişiyle geleyim?”

“Şöyle 200-300…”

“Ne zaman?”

“Bir-iki hafta içinde.”

”Başüstüne Başkanım!”

İkinci Perde

On gün sonra, 3 Ekim günü, öğle zamanı… Van Asayiş Kolordusu’nun telsizi acı acı çalar:

”Ben Aktütün’den Başçavuş Hasan!”

”Ne oldu Hasan Başçavuş? O silah sesleri ne?”

”PKK burayı bastı, acele yardım gönderin.”

”Ordaki komutanlar nerde?”

”Benden başka kimse yok…”

”Nasıl olur?..”

”Yok işte! Hepsi birkaç gündür teker teker toz oldular. Erler erbaşlar bir başımıza kaldık.”

”Vay canına!”

”Buraya mermi yağıyor, fazla konuşamam… Bize acele yardım!”

”Tamam! Durumu hemen burdaki komutanlara iletiyorum… Birazdan Kobralar gelir… Dayanın!”

Üçüncü perde

3 Ekim gecesi, Türk Genelkurmayı’nın bir odasında iki-üç general, bir-iki albay…

General sorar: ”Durum nasıl albayım!”

”Tam istediğiniz gibi komutanım!”

”Eylem tamam mı?”

”Tamam.”

”Kaç kayıp var?”

”Bizden 15, iki kişi de kayıp; onlardan kaç kişi olduğu belli değil. Ele geçen 9 kişinin ölüsü…”

”20-30 filan deyin…”

”Deriz Paşam!”

General ötekilere döner:

”Bu iş tamamdır. Duran görevini yine iyi yaptı, aferin! Artık kimse bizi tutamaz. Kasımpaşalı ve adamları artık tezkereye hayır diyemezler… Amerika da yeni operasyonlarımıza evet demek zorunda. Barzani’nin boğazını sıkacağız. Güneylilerle PKK arasında çatışmayı bir başlatabilsek… Ondan sonrası yan gel yat! İt gibi birbirlerini yesinler… Silah mı lazım, mermi mi, C-4 mü, roketatar mı, hepsi bizden… Helal olsun, yeter ki savaşsınlar! Hem PKK’ya veririz hem ötekilere… İran da verir, Suriye de… Hatta Irak Arapları bile verir… PKK’lı gençlere kapıları da açar, burdan buyrun, deriz!.. Burada da belki olağanüstü hali geri getiririz, ardından sıkıyönetim… Kürdistan’da kalan son köyleri de boşaltır, süreriz herifleri… Çatlak sesleri sustururuz! Yok AB imiş, insan haklarıymış, görsün onlar!..”

Albaylardan biri: ”Dogrusu mükemmel bir oyun, paşam!”

Generallerden biri: ”Ya kamuoyunun tepkisi? Hani bu kez ’niye çocuklarımızı koruyamadınız?’ diyen çatlak sesler artabilir…”

”Boşver onlara! Birkaç gün sonra unuturlar. Hem vatan için ölenin hesabı mı sorulur? Çanakkale’de ne kadar şehit vermiştik?.. Enver Paşa 90 bin askeri Sarıkamış’ta kara gömdü de bir şey mi dediler?.. Sen merak etme paşam, bu memleketin insanı koyun gibidir. Bir iki provokasyon, ardından psikolojik savaş kampanyası, tamamdır… Şimdiye kadar bu işi nasıl yürüttük?..”

Ötekiler bir ağızdan: ”Tabi tabi, halkımız çok iyidir, maşallah koyun gibidir, Paşam!”

Paşa: ”Ama biz istersek, Kurt köpeği gibi de olur…”

Ötekiler: ”Olur paşam, olur!”

Oyun reklamlardan sonra devam edecek,

Karagöz perdesinden ayrılma, sevgili halk!

11 Ekim 2008

-----------------------------------

(*) Bu yazı www.kurdistan.nu sitesinde yayımlanmıştı