C E M A L Î

Rojeva Kurdistanê, Tirkîyê û Rojhilata Navîn gelek dagirtî ye. Babet pir in û waxt têrê nake em li ser gelek bûyerên balkêş bisekinin. Wek nimûne, daristanên Kurdistana Bakûr bi mehan e li vir û wê dişewitin. Ne ji germê ye, ne ji bo vekirina cî ye ji bo axa çandinîyê û ji bo avakirina xanî û koşk û otêl û motêlên tûrîstîk.. Li rojavaya Tirkîyê ev tiştên hanê bi destê gundîyên Tirk ên nezan û mirovên çavbirçî û bê vîcdan têne kirin. Lê Tirk dîsa jî vê curmê davêjine ser Kurdan, dixwazin wan jî wek “karê terorîstan” nîşandin. Lê yên ku daristanên Kurdistanê dişewitînin leşkerê Tirk e. Vê hovîyê bi veşartî jî nakin, eşkere dikin. Dibêjin çekdarên PKK di nav da xwe vedişêrin.. Bona vê yekê, ne dewleta Tirk van şewatan vedimirîne, ne jî destûr dide ku Kurd bi xwe vemirînin.

Van zalimana di zulma xwe da tu sînor nasnakin. Ewqas teda, eza, kuştin, koçber kirin têrê nake, çîya û banîyên welatê me jî dişewitînin, rût dikin. Bi wê jî namînin, bi mana çêkirina bendên avê, gelîyên me yên delal wek Gelîyên Munzûr û Harçîk li hêla Dêrsim, bajarê wek Heskîfê, ku bi alîyê berhemên dîrokî bajarekî bêhempa ye, dixwazin di bin avê da bihêlin. Ji xwe heya nuha gelek erd û bajarên delal binê avê da man, xelkê me koçber bû.

Gunehê wan ne bi mirovan tê, ne bi berhemên dîrokî û giranbuha yên hezar salan, ne erda çandinî ya delal û ne jî daristanan, tevî dar û gîya û bi sedan çivîk û heywanên xwe. Eva hovîyeke ne dîtî ye di ser welatê me da, ku êrîşger û dagirkerên zalim ên wek Xulagû û Têmorleng ewqas xirabî ne kiribûn…

Enfala dijî Kurdan
Curmkar li ber darê ne

Va ye ji mehkî zêde ye, dijî Saddam û curmkarên dinê doza Enfalê dest pê kirîye. Eva bi gelek alîyan bûyereke mihîm e ku divê mirov li ser bisekine. Berî hertiştî bûyer bi xwe, ango komkujîya sedhezaran Kurd, piranîya wan zaro, jin, kal û pîr, curmeke gelek mezin e, jenosîd e. her usa jî dijî mirovetîyê ye.

Ya duwemîn jî ev zalim û xwînxwar û hevalên xwe îro ji ser hukum ketine, di zindanan da ne û pêş mehkemê hisêbê van tiştan ji wan tê pirsîn. Ango curmkar li ber darê ne. Gelo, eva jî ne cîyê kêfxweşîyê ye him ji bo milletê Kurd him jî bo hemû mirovên baş, aşitîxwaz, heqnas û demokrat li dinyayê?

Helbet di hin malperên Kurdan da û bi taybetî di malpera me da (Dengê Kurdistan) di derheqa enfalê û doza li dijî Saddam gelek xeber û şirove derketin. Di çapamenîya dinyayê da jî, gor giranîya vê bûyerê kêm be jî, dîsa xeber û şirove derketin. Lê mirov dinêre li Tirkîyê, ji Kurdan pê ve di vî warî da zêde deng tune. Çepê Tirkan bêdeng in… Demokrat û lîberalên wan jî…

Ji xwe dema ku enfal çêbû jî ji raya giştî ya Tirkîyê dengekî xurt derneket. Heya mirov dikare bêje li vî welatî û li welatê Ereban bêdengî bû. Li dinyayê jî dengekî sist li vir û wê… Mixabin dostê Kurdan kêm bûn. Li hemû welatan hukim di destê kê da ye medya jî di bin tesîra wan da ye. Karbidestên welatan pirî caran gor mafên xwe helwest digrin, ne gor mafên mirovî, heqî û rastîyê.. Lê li hin welatên demokrat qe nebe dîsa dengê mixalîfan, yê kesên demokrat û aşitîxwaz heye. Li welatên Rojhilata Navîn ew jî tune, hebe jî gelek kêm e û sist e.

Him jî di mesela Kurdan da, malûm e, çar dewletê heremê ku Kurdistan di nav xwe da parçe kirine, di zulma ser Kurdan da şirîk in. Sîyaseta wan ê zordest tesîra xwe li ser hêzên wan ên çep û demokrat jî dike. Helbet di van welatan da mirovên xwedî şeref jî hene ku cîyê xwe li tenişt Kurdan digrin û dijî zulmê derdikevin; lê piranî yan ditirsin bêdeng dibin, yan jî di pirsa Kurdî da ji xwe wek dewlet û hukumeta xwe difikirin.

Lê eva helbet durutî ye. Nuha em vê durutîyê li himber doza Enfalê baş dibînin.Gelek rewşenbîrên Tirk sîyaset û kiryara Amêrîkê dikin mane û di heqê vê curma mezin da, di heqê enfalê da bêdeng dimînin, yan jî eşkere piştgirîya Saddam û hevalbendên wî dikin. Helvesteke han rûreşî ye ji bo mirovên ku xwe rewşenbîr dihesibînin, xwe çep, demokrat û aşitîxwaz dihesibînin.

Xirabî û şaşîyên Amêrîkîyan çi ye, bila bêjin. Tiştê ku em wek şaşî dibînin û çiqas ji me tê em jî dibêjin. Lê divê mirov zulma Saddam û ya vê rejîmê jî li nedîtinê neyê ku di salên borî da li Kurdan û Şîayan û heya li hemû hêzên çep û demokrat yên vî welatî hat kirin.

İro xwînxwarekî wek Saddam û heval û hevkarên wî yên curmkar ji hukum ketine, di zîndanê da ne. Eva çiqas cîyê kêfxweşîyê ye bo xelkê Kurd û Ereb ê Iraqê ku ewqas Zulma vî zalimî dîtin. Saddam û merivên xwe bi hêza xwe pir serxwoş bûn, bêperwa bûn, pir bi xwe bawer bûn, usa zanibûn ku ew hêz û hukum, ew seltenet her û her bimîne.. Dema Kurdistan wêran dikirin, bi çekên kîmyewî, bi navê enfal Kurd qetil dikirin û direvandin wî alî sînor, ne dihat bîra wan ku rojekî hukum ji dest wan biçe û hisêbê van curman ji wan bê pirsîn.. Lê ew tiştê ku ne dihate bîra wan, hat serê wan. Nişkê va serberjêr bûn, hertişt winda kirin. Li jor bûn ketin binî, ketin halê kûçikan.. Nuha cezayê xwe dibînin.

Her usa jî ev yek divê bibe ders ji bo serdestên welatên dinê, wek ên Tirkîyê, İranê û Sûrîyê. Bila bi hêza xwe ya îro qure nebin. Bila ewqas neheqî û zulm nekin. Hertişt namîne mehkema axiretê ku xuya ye tirsa wan jê tune. Carina li vê dinyayê jî mehkeme vedibin.. Çawa dijî faşîstên Alman çêbû, çawa dijî mîlosewîç û hevkarên xwe çêbû û çawa îro dijî Saddam û şirîkên xwe çêdibe…

Bendê 301 û Cemîlê Çîçek.. 

Bendê 301 ya Qanûna Cezayê ya Tirkîyê dîsa di rojavê da ye. Ev bend dijî gelek nivîskar, werger û weşankaran (xwedîyê weşanxaneyan) bi kar tê. Hinên wan ceza girtin, gelek jî mehkeme dibin.

Di vê bendê da tê gotin ku, kî li Tirkayetîyê, yan li sazîyên dewletê wek hukumet, parlamen, leşker, emnîyet û yên dinê heqeret bike, wan piçûk bêxe wê ceza bibîne.

Helbet li Tirkîyê malûm e, tu şovinîyê, nijadperestîyê rexne bikî wê bêjin “te li Tirkayetî heqeret kir!”  Tu hukumetê rexne bikî, kêmasîya parlamenê bêjî, yan xirabî û zulmên leşker û polêz rexne bikî, ewana bêjin “te heqeret li van sazîyên dewletê kir!..”

Tiştê balkêş, ev bend “Tirkayetîyê” diparêze, ango divê kes Tirkan ra nebêje ku dewê we tirş e! Pesna wan dan serbest e, lê rexnekirin curm e..  Lê xelkê dinê, wek Kurd, Ereb, Ermen, Romî (Grêkî) û yên dinê? Na ji bo wan tu parastin tune. Herkes dikare li wan heqeretê bike, bi taybetî li Kurd û Ermenan!.. Ji bo vî tiştî ceza tune, bexşîş heye!

Ji xwe Kurdayetî curmeke mezin e li vî welatî. Her usa jî kes nikare heqê wan biparêze, dijî zulma li ser wan derkeve..

Edaleta vî welatî usa ye!.. Bi rastî edalet nine, rezalet e!

Dema ev qanûn derket xuyayî bû ku di dest dozger û dadgerên Tirk da bi xirabî bi kar bê, bibe şûrê ser serê nivîskaran û rewşerbîran. Hin kesên huqûqnas wê wextê ev tişt gotin. Lê mixabin hukumetê, bi taybetî jî Wezîrê Edaletê Cemîl Çîçek guhê xwe ne dayê. “Got, emê li pratîkê binêrin, ewê çawa bi kar bê..”

Nuha ew bend bûye şûr û kêlendû li ser serê rewşenbîran, nivîskaran, azadîya bîr û bawerî û çapemenî betal dike.

Bona vê yekê deng li hundur û der welat dijî vê bendê bilind bûn. Yekitîya Ewrûpa jî ji Tirkîyê dixwaze ku vê bendê rake. Lê hukumetê, bi taybetî jî Wezîrê Edaletê Cemîlê Çîçek, ling daye erdê, dibêje nabe!

Cemîl çima usa dike. Ji ber ku Cemîl yek ji wan kesan e ku (yê dinê Wezîrê Karên Hundur Abdulqadîr Aksû ye) hespê Truwa ye di vê hukumetê da. Mirovê generalan e, mîlîtarîst e. Helbet, hukumeta Erdoxan bi tevayî jî, dema MGK û general zorê bidinê ya wan dike, ne ya xwe. Ji xwe li ser gelek tiştan jî, bi taybetî di warê şovinî û Tirkayetîyê da, wek wan difikire. Lê ev herdu wezîr (Çîçek û Aksû) ji sultan sultanperesttir in, bi dil û can daxwaza MGK û generalan bi cî tînin.

Cemîl bi xwe jî mirovekî gelek serhişk û kevneperest e, ji demokrasîyê tu nesîbê xwe ne girtîye, dijî azadîya bîr û bawerî ye û dixwaze ku herçî kesê wek wî nafikire bê cezakirin.

Ango me qaz û mirîşk teslîmî rovî kirine û jê edaletê hêvî dikin!

Ne tenê ev qanûna, hemû qanûnên ku Tirk ji bo xatirê Yekitîya Ewrûpa, ji bo “hemahengî” derdixin usa nin. Karbidestên Tirk xelkê pê dixapînin, dîsa ya xwe dikin. Nîyeta wan tune ku bi rastî biguhurin, bibin demokrat.