CEMALİ

Alanya bajarekî Tirkîyê ye, li qiraxê Behra Sipî. Çend roj berê li wir, sê jinên Elman bi ber otomobîlekê ketin û ji canê xwe bûn.

Dema ku ji cîyê peyayan derbaz dibûn.

Otomobîl mersedes bû, lê di dest yekî Tirk da!

Canikên Elman gotibûn herhal ev der jî wek Ewrûpa ye, xwestin ji cîyê peyayan derbaz bin. Lê di orta rê da mersedes bi surateke mezin hat, li wan xist û ew kuştin…

Helsa Robîn (71 salî), Charlotte Robîn (68 salî) û Barbara Thîel (54 salî)…

Dîya minê, çi îşê we hebû li vî welatî? Temam, hewa xweş e, roj heye û ava Behra Sipî germ e.. Lê têrê nake. Divê mirov jî mirov be, ne hov be…

Ger hûn neçûna wî welatî, hûnê hîn gelek sal bijîna…

Ma Xatûnê, çi îşê te li vî welatî ye?

Rojnama Tirk Mîllîyetê nivîsandîye: du zordestan di orta bajêr da li ser kolanekê çawa êrîşî jineke Ûris kirine..

Ev bûyer jî li bajarê Antalyê derbaz dibe, bajarê tûrîstan e. Jinik şev ji xwarinxanê derketîye ku biçe otêla xwe. Li ser kolaneke fireh du zordest derdikevin pêşîyê û dixwazin bi zorê bikişînin tenişta rê û êrîşî wê bikin. Ango dest davêjine namûsa jinikê, li wê meydanê, li ber çavê dinya alemê…

Ji bextê wê ya baş, ji wır hin kesên rojnamevan derbaz dibin û him wêneyên vê êrîşgerîyê dikişînin (ku çawa bi darê zorê jinikê tazî dikin) him jî wê ji destê wan hovan xilas dikin.

Malûm e, gor gelek Tirkan jinên tûrîst wek fahîşe ne… Gor wan, bi taybetî jin û keçên Ûris, ango  “Nataşa”, hemû usa nin!.. Heya ev tişt bê pere jî dibe!

Qe nebe vê carê jinik bi alîkarîya rojnamevanan xilas bûye. Her tim bextê wan usa yar jî nabe û hin caran, canê wan jî  diçe di ser da…

Ma Jinika Ûris, canikê, çi îşê te li vî welatî ye?..

Korî, kor nebe, ne dihat vî welatî…

Li Tirkîyê li bajarê Afyonê çend roj berê qeflekî turîstên Korîya Başûr, jin û mêr, hatibûn digeriyan. Du  rêberên wan hebûn ku rê nîşan didan û tercumanî dikirin: Yek Tirk, yek jî Korî (Koreyî)…

Nizanim çi bû, nişkê va herdu rêberan gengeşî kirin û yê Tirk li pêş ewqas tûrîstê biyanî li rêberê Korîyan xist, bi kulm û pîhnan ew avête erdê! Turîst tirsîn û ecêb man…

Polêz hat û ew birin.  Ji  rêberê Tirk pirsîn: “Te çima lêxist?”

Bersîv hazir bû, got: “Ewî, navê Kurdistanê hilda! Ji tûrîstan ra behsa Kurdistanê kir û xwest welatê me parçe bike! Serda jî ji bo dînê Mihemmedî gotinên xirab kirin!..”

Yê Korî ecêb ma û got: “Eva derew e! Min navê Kurdistanê hilnedaye û ji bo dînê Mihemmedî tu tişt ne gotîye. Gengeşîya me li ser parvekirina pûl û bexşîşan bû. Wî xwest zêde ji min bistîne, min jî ne dayê. Ji bo wê li min xist.”

Gelo kê rast digot? Helbet yê Korî. Ev bûyer ne li Kurdistanê, lê li rojavayê Tirkîyê, di bajarekî Tirk da derbaz dibû. Ma Korî li wir çima behsa Kurdistanê bike?..

Dîsa jî polêzê Tirk, nesîhet li rêberê Korî kirin, çavê wî tirsandin û herdu jî berdan… Rojnamên Tirkan jî kirina rêberê Tirk wek qeremanîyekê nîşan dan û gotin:

“Tirkê me dersekî baş da rêberê Korîyan, ku ji tûrîstan ra behsa  Kurdistanê kiribû!..”

Korîno Koîno! Ma hûn kor ne bin, çi îşê we li vî welatî ye?.. 

İşê curmkaran hêsan e.

Li vî welatî îşê curmkaran gelek hêsan e. Bes tu curmê xwe ji bo welat û millet bike!

Va ye bi salan e, li vî welatî mafya çêdibin, ticareta esrar û eroyînê (toza sipî) dikin, mirovan dikujin, lê li dawî tiştek bi wan nabe. Di berika wan da pasportên kesk û sor yên dewleta Tirk hene. Nayêne girtin. Dema bên girtin jî roja dinê serbest in…

Ji ber ku ew van karan “ji bo welat û millet” dikin!..

Hinên wan rasterast memûrên dewletê ne, esker û polêz in, walî û qeymeqam in. Li xelkê reben, li Kurdan, li belengazan, feqîran, li mirovên rewşenbîr eza û cefa dikin, dikujin, gund û bajaran dişewitînin, bombebaran dikin, wêran dikin… Lê tiştek bi wan nabe.

Ji ber ku ew van tiştan “ji bo welat û millet” dikin!..

Hinek zarok in,  baqlewe didizin, şeş sal ceza dixwin! Hinek zarok û xort in, li dîwaran “bimre koletî, bijî azadî!” dinivîsînin, ji bo vê yekê him bi lêdan û eza û cefayê wan seqet dikin, him jî deh sal, panzdeh sal ceza didine wan!

Lê gelek kes bankên dewletê, heya yên xwe dişêlînin, pereyê millet û ê xelkê reben, bi çewal û xiraran didizin dibin. Hinek bînayên sist û pûç çêdikin, ku carina di erdhêjanan da, carina jî bê erdhêjan diruxun û di binî da bi dehan, bi sedan kes dimirin. Lê tiştek bi wan nabe. Pir pir, çend roj yan çend meh di cîyên wek Hîltonan da radizên û dîsa derdikevin.

Ji ber ku ew “mirovên mezin” in, ji qata jorîn in, dewletî ne… Banke ji xwe cizdanê wan e, welat mal û milkê wan e, millet jî peya û xulamê wan e…

Bi kurtahî, ev welat bihûşta curmkaran e. Lê divê hûn curmkarê piçûk ne bin, mezin bin. Hûn “ji bo welat û millet” curmê bikin!..

Ji curmê metirsin, lê baqil bin, bi we tiştek nabe. Wek rêberê turîstan yê Tirk bikin, ku ji bo bexşîşê rêberê Korî da ber kulm û pîhnan û xwe bi gotineke baqil xilas kir, got:

“Wî behsa Kurdistanê dikir!”

Carina jî bêjin: “Ji Hezretî Mihemmed ra xeber da!..”

Carina jî bêjin: “Ala hîv û stêrk şewitand!”

Carina jî bêjin: “Ji Quranê ra heqeret kir!..”

Carina jî bêjin: “Ew PKK’lîye!..”

Êdî tiştek bi we nabe. Polêz û cendirme we dihêle û bi dû wan dikeve! Xelkê kûçe û kolanan jî tevlê!..

Qetilkar yan Xilaskar?.

Li Dîyarbekrê, hêla Bismîlê zarokekî 8 salî, bi navê Mekî Ayaz, bi ber otobosekê ket û mir. Dê û bavên lawik dewa li şofêr û xwedîyê otobosê kirin ku ceza bibînin û zirar zîyana wan jî bê dayîn. Di rewşên hanê da, dema qisûrê şofêr hebe, zirara madî û manevî gelek mezin dibe.

Lê vê carê tiştekî ecêb bû. Ehlêwuqufan (ehlêzane, ango kesên pispor ku zirar zîyanê dipîvin) gotine: “Bi mirina zarok tu zirara dê û bavên wî çê ne bûye. Serda jî ji mesrefeke mezin xilas bûne. Divîya bû heya eskerîyê wî xwedî bikin û jê ra 42 mîlyar û 691 mîlyon lîrayê Tirkî mesrefê bikin. Bi mirina zarok ji vê zirarê xilas bûn...”

De werin gundîno, der û cîranino! Li vê dinyayê tiştên xerîb dibin, lê ewqas jî nabe! Hemû dinya li himber vê rapora ehlêzaneyan şaş û metel man.

Madem usa ye, bila dê û bavê Mekîyê reben, ji şofêre Otobosê ra gelek sipas bikin, ku ew ji mesrefeke usa mezin xilas kirine û serda jî  42 mîlyar û 691 mîlyonan bidine wî..

Ger mehkeme jî gor van “zana”yên nezan bike, divê şofêr beraat bike û usûleke teze dest pê bike: Dema yekî yê din kuşt, divê serda jî pereyekî mezin ji malbata wî, yan ji wê, bistîne û bêje, “min hûn ji mesrefeke mezin xilas kirin!..”

Êdî qatil li vir û wê bigerîn û bêjin: “Ma kes tune ez wî ji dinyayê û malbata wî ji mesrefê xilas bikim?!.”

Çawa waxtekî Ezîz Nesîn di mehkemeyeke xwe da gotibû: “Dema ku ehlênezan bibin ehlêzana…”  Hingê qetilkar jî helbet dibin xilaskar…

Mekîo, lawiko, tu çima li vî welatî hatî dinê! Ma te welatekî din nedît?..