Daxuyanîya Kongra 6. ya PSK

Du rê li pêş Tirkîyê ne:
Yan demokrasî yan jî dîktatorîya eskerî

Kongra 6. ya Partîya Sosyalîst a Kurdistan di dawîya meha îlonê da civîya. Ev Kongreya herî fireh bû bi alîyê beşdaran. Kongre li ser kar û xebata partîyê ya du salên dawî û li ser pirs û babetên di rojewê da sekinî, biryarên teze stend, komîta merkezî ji nuh va hilbijart û daxuyanîya jêrê derxist ji bo raya giştî.

Şertê aşitîyê ne serî danîn e

Di du salên dawî da ji bo tevgera rizgarîxwaz a Kurd guhartinên mezin çêbûn. Piştî ku Ocalan ji Sûrîyê hat derxistin û kete destê Tirkan, gor rewş û helwesta wî sîyaseta PKK jî ji bingeh va guharî. PKK ne ku tenê dev ji şerê çekdarî berda dijî dewleta Tirk, lê di warê îdeolojî û sîyasî da jî êdî gor dewletê dike, dewleta unîter û yek milletîyê, ango Kemalîzmê diparêze. Ji bo Kurdan dev ji hemû daxwazên esasî berda; êdî dewleteke cuda, yan federal, heya otonomî naxwaze. Dibêje di çarçuva himwelatîyê da hin heqên çandî têra Kurdan dike..

Ev tişt ji bo partîyekê ku bi navê doza rizgarîya welat û milletekî derketîyê meydanê şermeke gelek mezin e û ji bo tevgera Kurd jî gelek xirab e.

Nuha PKK bi navê “projeya aşitî û komara demokratîk” dixwaze vê sîyaseta şaş bike malê Kurdan bi tevayî. Lê bi rastî ev tişt ne projeya aşitîyê ye, ne jî bi vî şiklî li Tirkîyê komareke demokratîk avadibe. Ev proje ji bo PKK teslîmbûn e, ji bo Kurdan jî dafik e, xapandin e.

Partîya me ji roja avabûye heya îro ne dijî komareke demokratîk e li Tirkîyê. Ev tişt gelek berî PKK daxwaza me bû. Ewqasî ku, ew xebata me ya bi dil û can ji bo aşitî û demokrasîyê, bi salan bû sedemê êrîşên PKK. Wan henekê xwe bi van daxwazan dikirin.

Me ta ji roja berê, rewşa welat û dinyayê da ber çavan û got, emê şerê rizgarîyê bi rê-olaxên sîyasî û aşitîxwaz bi rêva bibin, bo şerê çekdarî rewş ne misaîd e. Piştî ku PKK dest bi şerê çekdarî kir, vêcar jî, me dît şer çi zırareke mezin dide gel û welat û bi rîya şer pirs çareser nabe, vêcar me daxwaz kir ku şer bi du alî bê sekinandin, di navbera dewleta Tirk û Kurdan da danustandin dest pê bike û pirsa Kurdi bi rîya aşitîyê çareser be.

Lê daxwaza aşitîyê ne ev e ku meriv dev ji doz û dewayê berde, tiştekî nexwaze. Me tim aşitîyeke heqnas xwast li ser esasê wekhevîyê. Ew jî ji bo Kurdan yan dewleteke serbixwe ye, yan jî federasyon e.

Partîya me ta ji destpêkê rewşa welat û dinyayê da ber çavan û gor bîr û bawerîyên sosyalîstî çareserîyeke federal pêşnîyar kir, got Kurd û Tirk dikarin di çarçuva dewleteke federal da bi hevra bijîn. İro jî daxwaza me ev e. Li welatekî bi pir netew û bi pir gel da komareke demokratîk divê federal be. Ne usa, zordestî, neheqî li ser gel û netewên dinê wê berdewam be. Ango pirsa natewî wekî din çareser nabe û şer û pevçûn jî her hebe.

Lê PKK ji alîyekê filitî çû alîyê din. Wê bi salan dewleta serbixwe û şerê çekdarî parast, pêşnîyar û metodên dinê wek îxanet nîşan da. Lê nuha, piştî ku Ocalan kete destê Tirkan, ji bo xilaskirina canê wî, sîyaseta xwe ji bingeh va diguhure û dev ji hemû daxwazên Kurdan berdide.

Pirsa Kurd bi vî awayî çareser nabe. Navê vî tiştî teslîmbûn e!

Şertê aşitîyê divê devberdan nebe ji daxwazên milletê Kurd ên heq, divê serî danîn nebe li ber sazûmana zordest.

Ger PKK êdî dît ku bi rîya şer nikare bigihîje amanca xwe û şer sekinand, em ne dijî vê yekê ne. Lê dikaribû têkoşîna xwe ji bo doz û daxwazên milletê Kurd bi rê-olaxên dinê, bi metodên sîyasî bi rêva bibe. Helwesta rast û serbilindî ev e.

Planên dewleta dagirker û erkên tevgera Kurd di vê qonaqê da

Kêfa dewleta Tirk nuha gelek li cî ye. Ji ber ku serokê PKK –ku ji bo rêxistina xwe wek pûtekî ye- bi destxistîye û êdî çi bixwaze jê ra dide gotin û kirin, ji PKK ra rê rast dike, her usa jî dixwaze bi rîya wan hemû tevgera Kurd bê hêvî bike û teslîm bigre. Dewleta Tirk nuha zorê dide asîmîlasyona Kurdan, dixwaze nav, nasname, zman û çanda wan bi temamî winda bike. Ev plana dawî ya dewleta Tirk, bi navê "Plana Kar a Veşartî”, ne ji bo xweşkirina aborîya kurdistanê ye, ne ji bo dermankirina êş û derdekî dinê ye; lê wekî “Plana İslahata Şerqê” ku piştî şorişa Şêx Saîd bi kar hatibû, planeke dagirker e

Her usa jî dewleta Tirk dixwaze vê firsenda “baş” bi kar bîne û di qonaxa namzetîya Yekitîya Ewrûpê da ji xelkê ra bêje: "Pirsa Kurd li vî welatî tune. Pirsa terorê hebû, ew jî me zora PKK bir û ew pirs jî êdî nema" û bi vî awayî ji derîyê Ewrûpê bi rehetî û bê bedêl derbaz be, heya tu heqekî çandî jî nede Kurdan…

Kongra 6. Ya Partîya Sosyalîst a Kurdistanê, tevî wan kesên ku hîn bawerîya wan bi Ocalan û PKK heye û wek mirîdên çavgırtî bi dû diçin, bala raya giştî ya hemû Kurdan dikişîne ser vê rewşa xirab û xeterbar.

Kongra 6. sîyaseta bi prensîp ku Partîya me di vê qonaxê da daye pêşîya xwe, tiştê ku kirîye ji bo hişyarkirina raya giştî ya der û hundur di derheqa sîyaseta şaş a PKK û planên dewleta Tirk da rast dibîne û teyîd dike.

Kongre piştgirîya wan kar û xebatên sala dawî dike ku bi destê Partîya me û tevê wê jî bi destê rêxistinên welatparêz ên dinê û rewşenbîrên Kurd hatine kirin, ji bo ku pêşî li van şaşîyan bê girtin, plan û lîstikên dewleta Tirk bê pûç kirin, tevgera Kurd di xeteke rast û têkoşer da bikaribe bê ser hev.

İsal, bi banga Sekriterê Giştî ya Partîya me heval Kemal Burkay, di 11 Adarê da li Stokholmê, di 18 heziranê da li Kolnê, dîsa bi banga Platforma Netewî ya Kurdistana Bakûr, ku partîya me jî di nav da ye, di 9-10 îlonê da li Kolnê civîn çêbûn û bi sedan kesên sîyasî û rewşenbîr di van civînan da beşdar bûn. Van civînan biryar girtin û daxuyanî derxistin. Kongra me qîmeteke mezin dide van kar û xebatan û daxwaz dike ku ji bo bi cîanîna van biryaran kar û xebat berdewam be.

Kongra 6. ya Partîya Sosyalîst a Kurdistan, bûyerên du salên dawî jî da ber çavan û giha wê qeneetê ku ev hemû rastîya sîyaseta PSK nîşan dide ku bi salan e bi rêva dibe. Ew kesên ku rewşa welat û dinyayê ne dan ber çavan û hêvîya xwe bi şerê çekdarî girêdan, hisêbê wan şaş derket. Ji nuha şunda jî, ger di rewşa welat û heremê da guhartinên mezin ne bin, di Kurdistana Bakûr da êdî kar û xebata milletê Kurd bi rê-olaxên aşitîxwaz wê bimeşe. Bona vê yekê jî, divê hêzên Kurd rêxistinên teze ava bikin û metodên teze bi kar bînin gor dema nu.

Di vê qonaxê da berdewamî û serketina berxwedana Kurd bi du tiştan girêdayî ye. Yek ev e ku divê Kurd plan û lîstikên dewleta Tirk baş bibînin. Ya din jî, bikaribin yekitîya hêzên welatparêz pêk bînin û vê potansîyela mezin seferber bikin, bidin ser rêyeke rast li welat û li der welat.

Bona vê yekê, Kongra me, avakirina partîyeke legal û fireh ferz dibîne. Yeke han ku bikaribe, çiqas ji dest bê, hêzên welatparêz li ser bernameyeke miştêrek bîne ba hev, da ku hêvî û bawerî bide gel. Divê rêxistin û kesên welatparêz mafên şexsî û komekî yên teng bidin alîyekê û ji bo avakirina rêxistineke han bi hevra mil bi mil kar û xebat bikin.

Kongra me her usa jî, ji bo ku potansîyela heyî û mezin li der welat bi kar bê, dengê Kurdan li der welat bi xurtî bê bihîstin, alîkarî û piştgirî ji bo tevgera Kurd xurttir be, hewce dibîne ku hêzên Kurd ku li der welat di warê sîyasî û çandî da kar û xebat dikin û rewşenbîrên Kurd ên li der welat bêne ba hev, li ser xetekî welatparêz bi hevra kar bikin. Kongre, bona vê yekê piştgirîya biryarên civînên Stokholm û Kolnê dike; hêvî dike û dixwaze ku însîyatîfên rewşenbîran li welatên Ewrûpa rojkî berê çêbin, rêxistinên sîyasî û demokratîk û ev însîyatîfên rewşenbîran bên ba hev û kar û xebatên xwe li der welat li ser xeteke miştêrek hemaheng (koordîne) bikin.

Kongra me her usa jî, ji bo ku dengê tevgera Kurd bi xurtî bê bihîstin û propagande û derewên sazûmana kevneperest û peyayên wê bikaribe bê şikandin, sazîyên ji bo weşandina rojname û têlevîzyonan ferz dibîne û gazî hemû kesên welatparêz dike ku gor îmkanên xwe pişt bidine kar û xebatên ji bo avakirina sazîyên han.

Demagojîya dewleta Tirk dijî "kevneperestîyê"..

Li Tirkîyê di van du-sê salên dawî da pirseke mezin jî pirsa “îrtîcayê” ango pirsa kevneperestîyê ye. Dewleta Tirk bi mana parastina “laîsîzmê û komara Tirkîyê”, bi mana şerê dijî “kevneperestîyê”, bi navê Kemalîstî disa bayê terorê diweşine.

Sê sal berê, di 28’ê Sibatê da zexta leşkeran li ser hukumetê, parlamenê û hemû civakê wek derbeyeke eskerî ya veşartî bû. Wan poşîyê jin û keçikan kirin meseleyeke mezin, wek pîvana pêşverûtî û kevneperestîyê.. Piştî wê, xwestin destûrekê derbaz bikin û karmendên dewletê herçî dîndar û Kurdên welatparêz bê mehkeme û bê pirs ji kar bavêjin. Lê Serokkomar Sezer pêşî li vê bê qanûnîyê girt, ew di şunda vegerand. Di sî-çil salê derbazbûyî da dewleta Tirk gelek caran dijî rêxistin û kesên sosyalîst, pêşverû û demokrat, dijî welatparêzên Kurd bayê makkartîzmê (McChartîsm) weşand û êrîşên xwînxwar bire ser wan, gelek kesên misilman û rêxistinên îslamî jî di van êrîşan da bi dil û can cî girtin.. Lê dinya bi dor e.. Nuha ew makkartîzm, ew êrîşên bi vî rengî vegerîyaye, her usa jî li Misilmanan dixe! Nuha di her qul û quncikekî da li mertecîyan digerin!. Piştî Partîya Refahê, nuha dixwazin Partîya Fazîletê jî bigrin.

Ev kiryarên han herçiqas bi navê laîsîzmê, himçaxîyê û pêşverûtîye ne, lê ev gotin hemû derew in. Revebirên dewlata Tirk maneya van gotinan jî çepeçûlkî dikin. Kiryarên wan ji zulm û zordestîyê pêve ne tiştek e.

Xirabîya herî mezin, piştî derba eskerî ya 12 İlonê, hukma faşî bi laîsîzmê kir. Di vê demê da kevneperestî bi destê rêvebirin dewletê hat xurtkirin. Ew dezgeyê faşî îro jî bi hemû sazîyên xwe li ser pîyan e. Ew kesê ku dibêjin em laîsîzmê diparêzin, derewan dikin, naxwazin û nahêlin ku kes tu zirarê bide vê dezgeyê zor û zulmê, di wê da tu guhartin çêbe.

Partîya me laîsîzmê, himçaxîyê, guhartineke ber bi pêş bi dil û can dixwaze. Lê Tirkîye di dîroka xwe da tucar ne bûye welatekî laîk. Sazûmaneke laîk ev e ku dewlet hurmeta bîr û bawerîyên xelkê digre, li himber bîr û bawerîyên cuda cuda bê teref e, piştgirîya hinekan nake û li hinekan zor û tedayê nake.

Lê hal û rewşa Tirkîyê ne ev e. Dewlet di warê dîn û dîyanetê da dixwaze hertiştî gor xwe bike. Dewleta Tirk têkilî bîr û bawerîyên gel dibe. Hin bîr û bawerîyan, hin adet û usûlan, heya dereca xelk çi li xwe bike û çi li xwe neke, li ser xelkê ferz dike; hin bîr û bawerîyan jî qedexe dike, zulm û tedayê li xelkê dike. Eva ne laîsîzm e, lê zordestî ye.

Li tirkîyê ev sazûmana heyî ji xwe têrî xwe hişk e û kevneperest e. Ew kesên ku çiqas ji destê wan tê li pêş guhartinê disekinin, nahêlin heq û azadîyên mirovî bi kar bên, yan sînorê wan fireh be, çawa dikarin bawerî bidine xelkê ku ew dijî kevneperestîyê ne?. Ew kesên ku hîn jî bi navê yekitîya welat û millet ji azadîya ramanî ra sînoran datînin û cezayên giran li rewşenbîran dibarînin, ew kevneperest bi xwe ne, him jî kevneperestê mezin in.

Partîya me di wê bawerîyê da ye ku, di şerê kevneperestîyê da jî rîya herî rast, avakirina civakeke azad û demokrat e. Yê ku civakê ji tiştên kevn û pûç diparêze û dikare ber bi pêş bibe ramanê azad e, rêzbûna azad e û pêvendîyên demokratîk in. Ew kesên ku îro bi navê şerê dijî kevperestîyê li civatê ewqas zulm û tedayê dikin, herdu lingên cıvakê dikin solekê, bila dest ji pêsîra xelkê berdin, bila nebin asteng çêtir e.

Tirkîye divê soz û wadên ku dabû YE bi cî bîne

Tirkîyê herçiqas ji bo çareserkirina pirsa Kurd û ji bo xweşkirina rewşa mafên mirovî tu gavekî baş ne avêtibû, dîsa jî sala 1999 di Çileyê Pêşîn da (meha 12) di civîna sereke ya Yekitîya Ewrûpê ku li bajarê Helsînkî kom bû, namzetîya wê hate qebûlkirin. Ewrûpîyan ji Tirkîyê ra rê vekirin û Şertên Kopenhagê li pêş danîn, da ku bikaribin tesîrekê lê bikin. Lê dewleta Tirk ji wê rojê vir da tu gavekî ber bi pêş ne avêtîye –usa xuya ye nîyeta xwe jî tune- ku wadên xwe û Şertên Kopenhagê bi cî bîne.

Ji civîna Helsînkî heya îro 10 meh derbaz bûn, lê di warê mafên mirovî da tu guhartineke baş tune. İro jî eşkerekirina bîr û bawerîyan, ango azadîya ramanî, ger li rêvebirên dewletê xweş neyê, wek curm e û ceza dibîne. İro jî medya, xasima weşanên Kurdan di bin zulm û tedayeke giran da ye. Ev zulm û teda di sala çûyî da, ango piştî namzetîya Tirkîyê hîn girantir bû. Dewleta Tirk nahêle ku tu weşanên bi Kurdî derdikeve, yan Kurd derdixinin derbazî Kurdistanê be. Pirî caran roja dertên dest didin ser kovar, rojname û kitêban. Cezayên gelek giran yên hepsî û pereyî didine wan. Bi wê jî namînin wan digrin, ango qedexe dikin. Bi vî awayî weşanên Kurdan dixeniqînin.

PKK va ye şer bi yekalî sekinandîye, hêzên xwe kişandîye derî sînoran û naxwaze careke din şer derxe, heya hin komikên xwe jî şand û teslîm kirin, lê dîsa jî dewleta Tirk dest ji rewşa taybetî nake, nahêle Kurdên koçber vegerin gund û bajarên xwe, efeke giştî dernaxe û nermayî çênake; dijî vê, li Kurdistanê operasyonên teze dike, wekî dixwaze dijayetîyê geş bike..

Xuya ye rêvebirên Tirk aşitîyê naxwazin. Hukumeta Tirk hîn hebûna milletê Kurd û pirsa Kurd qebûl nake û ji çareserîyeke makûl direve.

Rêvebirên dewleta Tirk, ji bo ku Şertên Kopenhagê jî dejenere bikin û bi cî neynin, ecêban derdixin. Wek nimûne, ji bo zmanê Kurdî ku wek zmanê axaftinê û ya nivîskî ji zmanê Tirkî gelek kevintir û bi gelek alîyan dewlemendtir e, dibêjin ne zman e! Milletê Kurd ku yek ji milletên mezin e di Rojhilata Navîn da û tenê di nav sînorên dewleta Tirk da nifûsa xwe ji bîst mîlyonî zêdetir e, lê rêvebirên Tırk, Kurdan qasî hûrgelan (mînorîtet) jî nabînin û heya naxwazin heqê hûrgelan jî ji Kurdan ra nasbikin…

Dewleta Tirk dixwaze Yekitîya Ewrûpê û hemû dinyayê bixapîne û dîsa ya xwe bike.

Divê Tirkîye rojkî berê reforman bi cî bîne

Partîya Sosyalîst a Kurdistan dixwaze Tirkîye bibe endamê Yekitîya Ewrûpa, lê bi şertê ku pirsa Kurd li ser bingehê heqnasî û wekhevîyê çareser bike, hurmeta mafên mirovî bike û bibe welatekî demokrat, pirsên xwe yên bi welatên cîran ra jî bi rîya danustandinê û gor huqûqa navnetewî çareser bike. Em dixwazin dewleta Tirk tiştên ku ji Yekitîya Ewrûpê ra wad kirîye bi cî bîne, şertên Kopenhagê dejenere neke, û reformên pêvîst rojkî berê pêk bîne, bi vî awayî xwe ji bo endametîyê hazir bike.

* Divê êdî dawîya zulm û tedayê, eza cefayê û kuştinên bê pirs û mehkeme bê, ceza dardakirinê jî nemîne. Tirkîye, di warê mafên mirovî da berpirsîyarîyên xwe bi cî bîne, gor peymanên navnetewî bike.

* Berî hertiştî qanûna esasî ya heyî, ku heya huqûqnasên vî welatî jî jê ra dibêjin “wek destûra polêsan e", divê bê guhartin û li cîyê wê yeke teze û demokratîk bê çêkirin.

* Divê hemû qanûn û bendên ziddî demokratîyê bên paqijkirin û azadîya ramanî, ya gotin, çapemenî, rêxistinî, heqê civîn û protestoyan bi tevayî bê naskirin.

* Divê efeke giştî derkeve û rewşa sîyasî bê nermkirin; bi vî awayî girtîyên sîyasî jî ji hepsê derkevin û yên li der welat bikaribin bi serbestî vegerin welat.

* Divê Sazîya Ewleyî ya Netewî (MGK) ku li ser parlamenê, hukumetê û hemû sazîyên sîvîl wek şûrê demokles disekine û dixwaze sîyaseta welat di her warî da rast bike û sazîyên faşî yên dinê, wek YOK (ya Zanîngehan) , RTUK ( ya radyo û têlevîzyonan) û DGM (Mehkemên Ewleyî ya Dewletê) nemînin.

* Sazîyên wek Kontrgerîlla, JİTEM û “tîmên taybetî” ku berhemên şerê sar û şerê qirêj a dijî Kurdan in û haletên terorê yan jî çete ne di testê dewletê da, divê bêne belavkirin.

*Divê di qanûna esasî ya teze da nasnama Kurdan bê qebûlkirin û heqên Kurdan bêne naskirin.

Ji bo pirsa Kurd çareserîyeke heqnas û aşitîxwaz

Divê rê li ber çareserîya pirsa Kurd bi şiklekî heqnas û aşitîxwaz bê vekirin. Bona vê yekê divê berî hertiştî ev gavên leztirîn bêne avêtin:

* Divê li Kurdistanê rewşa taybetî rojkî berê bighê dawî û walîyê Taybetî û sîstema qoricîyan (parêzgerên gundan) nemîne.

* Ew mîlyonên Kurdên koçber ku di dema şerê qirêj da gund û bajarên wan hatin hilweşandin û şewitandin, ji welatên bav û kalan hatin qewirandin, li dor bajarên mezin li Kurdistanê yan jî li rojava û başûrê Tirkîyê bêmal, betal û perîşan bûn, divê bikaribin bi serbestî vegerin gund û bajarên xwe û birînên wan bê dermankirin, zirar zîyanên wan bê dan.

* Partîya me jî di nav da, ew partîyên Kurd ku dixwazin pirsa Kurd bi rê-olaxên aşitîxwazane çareser be, divê ji bo wan rê bê vekirin, da ku bikaribin di welat da bi nav û bernameya xwe û bi serbestî kar bikin. Em wek PSK heqê kar û xebata legal dixwazin. Divê dewleta Tirk êdî dîwaran rake û derîyan veke.

* Ew zulm û zordestîya li ser çapemenîya Kurd û sazîyên Kurd yên çandî bila rabe; divê li welat radyo û têlevîzyon bi zmanê Kurdî dest bi weşanê bikin û ev kar serbest be.

* Divê li Kurdistanê û li her derê ku Kurd lê hene, mektebên bi zmanê Kurdî vebin.

İro du rê li ber Tirkîyê ne

Di vê qonaxê da du rê li ber Tirkîyê ne. Yan Tirkîye vê firsenda teze û delal, ku namzetîya Yekitîya Ewrûpa derxistîye pêş, bi kar tîne, xwe diguhure, li welat aşitîyê û demokratîyê saz dike, dibe welatekî pêşketî û modern, yan jî dîsa di rîya kevn da israr dike, bi vî awayî ji Ewrûpê diqete, ber pi paş diçe û dimîne wek dewleteke zordest, dîktatorîyeke eskerî li Rojhilata Navîn..

Li Tirkîyê hêzên kevneperest, şovîn û mîlîtarîst dijî aşitîyê û demokratîyê derdikevin û dixwazin bê guhartin, bi vê sazûmana zordest û zulimkar bibin endamê Yekitîya Ewrûpa. Ew, çareserîya pirsa Kurd, demokratîyê û mafên mirovî wek parçebûna welat û millet nîşan didin.

Em wek Partîya Sosyalîst a Kurdistan, ji Yekitîya Ewrûpa dixwazin ku ew xwedî qanûn û dezgeyên xwe derkeve, rê nede Tirkîyê ku ew bi Şertên Kopenhagê bilîze, wan dejenere bike, Yekitîya Ewrûpê û dinyayê bixapîne.

Tirkîye wê kîjan rê bide pêşîya xwe? Ew bi girêdayî dawîya şerê di navbera hêzên aşitîxwaz, demokrat û hêzên kevneperest, şovîn û nijadperest e. Ger giranî li ba hêzên pêşverû be, hingê Tirkîye dikare xwe biguhure û di Yekitîya Ewrûpê da cî bigre û bi vî awayî gavekî mezin bavêje ber bi demeke nu. Usa nebe, Tirkîye hîn ber bi paş biçe, sazûmana Tirkîyê ji ya îro zordesttir, eskerî, heya dibe ku faşîst be û pêvendîyên Tirkîyê ji dinyaya medenî qut be. Hingê Tirkîye wê tenê bimîne û alîkarî û piştgirîya gelekan winda bike. Sazûmaneke usa zordest û tenê di dema îro da nikare dûr û dirêj li ser pîyan bimîne, ewê bibê nebê bişkê û biruxe. Ango li dawîya dawî, ew berxwedan û serhişkîya ji bo parastina vê sûzûmana kevnare çare nake, dahatûya vê sazûmanê tune. Hêzên kevneperest bibê nebê wê winda bikin.

Kongra 6. ya Partîya Sosyalîst a Kurdistan, bangî hemû xebatkarên Kurd û Tirk, hemû mirovên aşitîxwaz û dostên demokratîyê, hemû kesên ku ji bo gelên Kurd û Tirk dahatûyeke baş dixwazin, bangî wan dike ku helwesteke baş bigrin ji bo guhartinê. Mil bidin hev bixebitin, da ku azadî bê welat, mafên mirovî bi kar bên, zulm û zordestî nemîne, welat di warê aborî, civakî û çandî da pêşva biçe û bigihîje welatên medenî; ango, li welat li ser esasê wekhevîyê jîyaneke teze dest pê bike. Şiklê wê ya sîyasî federasyona Kurd û Tirk e.

Bila li Kurdistana Başûr şer bisekine

PKK têkilî karê vî parçeyî nebe

Di van rojana da ku rastî civîna Kongra me dibe, li Kurdistana Başûr di navbera PKK û Yekitî Niştimanî Kurdistan da şer derketîye û ev yek dîsa milletê Kurd diêşîne.

Em wek PSK tim dijî şer û pevçûnê derketin di navbera Partî û hêzên Kurd da û îro jî, sebep çi dibin bila bibin, dixwazin ku ev şer bisekine.

Her usa jî PKK, ku rêxistineke Kurdistana Bakûr e û divê usa be, madem ku dijî dewleta Tirk şer sekinandîye û –ger di gotina xwe da rast e- êdî rê û olaxên aşitîxwaz daye pêşîya xwe, serda jî, dev ji hemû daxwazên Kurdan ên bingehîn berdaye, hingê bi hêza eskerî li Kurdistana Başûr çi dike û li çi digere?. Heqê PKK tune ku têkilî karê Başûr be, li wir şer derxe.

Raya me ev e ku, ger PKK têkilî karê vî parçeyî nebe, ji bo menfeeta Tirkîyê, İraqê û hin dewletên dinê dijî parlamen û hukumeta Kurd dernekeve û jê ra hurmet bike, bo şer û pevçûnê sebep namîne. PKK di salên borî da şaşîyên mezin kirin û nuha van şaşîyan ducar dike. Ocalanê İmralîyê berê PKK dide Kurdistana Başûr, wê kiş dike dijî Kurdên vî parçeyî û PKK jî gor daxwaz û fermanên wî, dijî hukma Kurd ya heremî derdikeve, herdu partîyên mezin ên başûr, PDK û YNK gunekar dike û ji wan meydanê dixwaze. Helwest û sîyaseteke han tucar xizmeta milletê Kurd nake û hêz û kesên welatparêz nikarin vî tiştî qebûl bikin.

1 Çirîya Pêşîn, 2000

Partîya Sosyalîst a Kurdistan (PSK)