Carina jîyan zivistaneke dirêj e..

Li hin welatan zivistan tune. Bi taybetî li welatên dora ekwatorê.

Li qutbên dinyayê, lî yê bakûr û başûr, wek cîyên Antartîka û Grönland, havîn tune. Dibe ku bihareke derewîn, rûyê xwe nîşan dide û winda dibe.

Li hin welatan zivistan dirêj e. Te dît hîn di mehên payîzê da, di çirî heya îlonê da, tevî ba û bahozên sar berf hat, avan qeşa girt. Dawîya zivistanê jî li welatên hanê carina heya nîsan-gulanê dirêj dike.

Li Kurdistana me, li başûr zivistan sivik derbaz dibin, havîn pir germ in li hêla Serhedê jî ziddê wê ye: zivistan sar û dirêj in û havîn kurt û hênîk in..

Lê zivistanên dirêj jî serbiser ne bi yek rengî ne. Te dît di payîzê da berf hat û dîsa çû. Di mehên sibat û adarê da jî carina roj mirovan û gul û daran dixapîne; bihar rûyê xwe nîşan dide û cardin winda dibe. Carina gul û dar di biharên usa derewîn da bêwaxt bişku, pel û kulîlk didin lê berfeke din di ser wan da digre, dişewitin..

Di zivistanên usa da bîhna mirov teng dibe. Gundîyên ku arwana wan kêm e, bajarîyên ku êzing û komira wan têr nake dikevin tengasîyê. Mirov ji hewayê gilî gazinan dike..

Lê li dawî, bibê nebê bihara rastî û havîn tê.

Jîyana mirovan û ya civakî û netewî jî carina wek zivistanên dirêj in.

Carina millet dikevin tengasîyê. Di bin zulm û zêrandina sazûmanên zalim û zordest da dimînin. Li wan neheqîyên mezin dibe, heqê wan tê xwarin, welatê wan talan dibe, azadîya wan ji destê wan tê girtin..

Berxwedan û serhildanên wan tê şikandin..

Carina zulm û zêrandina ser wan sist dibe, wekî pêla guhartinê dest pê dike û rê vedibe li pêş wan.. Lê ew dem wek bihareke derewîn tê û derbaz dibe. Dawîya zulm û neheqîyê nayê.

Ew demên tarî ne, reş in di jîyana gel û milletan da. Dema dirêj bikin hêvî dişkê, bawerî sist dibe.

Wek rewşa me Kurdan, heya ya Tirkan.. Ku bi salan e di bin zor û zulma sazîyeke zordest da dinalin.

Lê sazîyên usa çiqas dirêj bikin jî dawî tê. Tu zordest û tu sazîyeke zalim, çiqas xurt xuya bike jî, nikare berê dinyayê bigre. Dastpêk û dawîya hertiştî heye.

Tenê zeman û mekan e ku bê dawî ye. Tenê hereket û guhartin e ku tim heye. Û ev guhartin, bibê nebê, rojekî lî dîwarên sazûmanên zalim xe, wan jî li erdê warke.

Di van roj û demana da tiştê ku em li Kurdistanê û Tirkîyê dibînin, wan zivistanên dirêj tîne bîra me.

Sedsala bîstan wek mehên sibat û adarê bûn. Berekî va ba û bahoz, berf û qeşa, berekî va rojên germ, bişkuvîna daran, vedana kulîlkan... Berekî va şer, berekî va aşitî berekî va faşîzm û mîlîtarîzm, berekî va sosyalîzm û demokrasî... Ango bihar û zivistan li hev qelibî bû.

Sedsala bîst û yekan, herçiqas carina bahoz çêbin, bayên sar bên, heya berf bibare jî, xuya ye wê nîsan û gulana dinyayê be.

Belê, hîn dema sosyalîzmê ne hatîye; xuya ye jê ra hîn waxt heye. Lê bihara dinyayê êdî xwe nîşan da: dema demokratîyê ye.

İro dinya di şêmûga vê qonaxa teze da ye. Şer wê bighên dawî, hovitî û zulm, neheqî wê nemîne. Birçitî, xizanî û nezanî wê nemîne. Dibe ku di pêncî salî da, dibe ku di sed salî da... Aşitî û demokratî bibê nebê li hawirdorê dinyayê belav be.

Sozyalîzm jî, ku li ser bingehê azadî, dadî û wekhevîyê ava be, wê bermehê dawî yê vê guhartinê, berhemê havîna dinyayê be.

Bi bawerîya me, sedsala 2002 wê sedsaleke pir cuda be. Helbet em nabînin, lê nebîyên me wê bibînin...

Demên salê bi mehan, lê demên civakê bi sedsalan têne hejmartin..

Hûn jî, xortino, bi hêvî û bawerî bin ger hûn sedsala 2002 nebînin jî, wê şadê guhartinên gelek mezin bin. Rojên balkêş, yên delal li pêş we ne.

Ew kar û xebata ku berî me û ji bo dinyayeke delal hat kirin di avê da neçû. Ew kar û xebata ku ji bo dinyayeke delal me tevlê kir, em bawer in, ew jî di avê da naçe.

Hûn jî para xwe tevlê kin. Mana û delalîya jîyanê ev e.