Merivekî dewlemend hebû ji nêçîrê gelek hez dikir. Derket çû welatekî Efrîqa. Pereyekî mezin da hukumeta vî welatî û îzna nêçîrê girt. Çend reşikê pêxwas jî wek rêber û alîkar da dora xwe û derkete çolê.

Li vî welatê bi dar û ber û têr gîya nêçîr pir bû. Nêçîrvane me berê li dora avan dafik danî û nêçîra xezalan û gakûvîyan kir. Demekê şunda heywan tirsîn ji wê derê dûrketin, cî û warê xwe guhartin.

Vêcar bi dû şêr û şepalan ket. Nêçîra şêr û şepalan gelek zehmet e. Lê nêçîrvanê me jî him di karê xwe da  hoste bû, him jî xwedîyê tifingên baş, cure cure bû.

Goştê heywanên kuştî bi kêfa diqeland û dixwar, post û serê heywanan li ser bend û dîwaran rêz dikirin...

Li himber vê bê însafîyê reşikê cem jî aciz bûn. Gotin “Efendî, tu çima ewqas heywan telef dikî? Hêyf e, gune ye! Te li daristanê heywan nehişt.”

Nêçîrvanê bê însaf got:

“Ji we ra çi? Min têr pere daye û kêfa min çawa bixwaze usa dikim!”

Middetekî şunda li çol û daristanê şêr û şepal jî neman. Rovî û keftar jî ji ber çavan windabûn..

Îcar nêçîrvanê me belemek kirê kir û berê xwe da ser av û hezazan. Li wan deran cure cure çivîkên delal û rengîn hebûn. Reşikê rêber ew hişyar kir, got:

“Ev avên han gelek xeter in, bi krokodîl tijî ne.”

Nêçîrvanê bi xwe bawer got:

“Tiştek nabe, ezê nêçîra wan jî bikim!.”

Lê rojekî belem li qiraxê hezazekê da welgerîya, nêçîrvan ket nav aveke genî û herîyê. Heya navkêlê tê da çû xarê û ne dikarî jê derkeve. Krokodîlekî dev avêtîyê û milekî wî bir.

Nêçîrvan kire qîre qîr, bangî reşikê dor avê kir û got:

“Hawaar!.. Zû bendekî bavêje min, yan darekî dirêjke!”

Reşik got: “Min ji te ra gotibû, ev hezaz gelek bi xeter in..”

Nêçîrvan bi tirs û qehr lê vegerand:

“Nuha dev ji şîretan berde, ne dema wê ye, bendekî bavêje min!..”

Reşik cardin got: “Min ji te ra gotibû heyran, heywan gune ne..”

Nêçîrvan got:

“Gelo tu li ba min î, yan li ba krokodîl?!.”

                *   *   *

Belê, xwendevanên delal, çîrok li vir xilas dibe. Nuha hûnê mereq bikin, dawî çi bû?

Belê, dawî çi bû? Reşik çi bersîv da? Krokodîl çi kir?..

Hûn jî li ser bifikirin. Dikarin çîrokê bi xwe temam bikin.

Hûn di cîyê reşik da bin çi dikin, darekî dirêj dikin, yan na?.

Hûn di cîyê heywanê daristanê da bin çi dikin? Di cîyê xezalan da, gakûvîyan da, şêr û şepalan da, di cîyê çivîkan da?.. Ewên ku gava diçine ser avê krokodîl dev davêje wan û nêçîrvan wan dikuje? Di rewşa han da pişta kê digrin?

Hûnê di cîyê krokodîl da bin çi dikin?

Lê ku hûn di cîyê nêçîrvan da bin?..

                *   *   *

Dibêjin, mûsîbetek ji hezar nesîhetî baştir e. Dibe ku ev mûsîbet aqlê nêçîrvan bîne serî. Lê carina aqil bê serî jî êdî pir dereng e, bê feyde ye...

Çîroka Temelê Laz e: Temel curmeke giran kiribû, ceza dardakirine danê. Dema birin ber sêpîyan û jê pirsîn: “Daxwaza te ya dawî çi ye?” Temel got:

“Bila ew ji min ra bibe dersek!”

Gelo, piştî wê saetê, dersa han bi çi ra dibe?..

                *... *    *

Gotineke Cemalî hebû: “Masîvan di avê da çû, merivên wî masîyan gunekar dikin!”

                *   *   *

Silêman Demirel, serokkomarê berê yê Tirkîyê, waxtekî digot, “me û Îranîyan, ji peymana Qesrê Şîrîn vir da, nêzî çarsed sal e ku şer nekirîye.”

Lê tu rastîya vê gotinê tune. Piştî Qesrê Şîrîn jî Osmanî û Îranîyan gelek şerê mezin û piçûk kirin. Xuya ye hayê Silo ji dîroka xwe tune!

Çend roj berê jî, Serokwezîrê Tirk Ecevît di têlewîzyonê da li ber çavê mîlyonan pesna NATO´yê dida û digot:

“Ger di Şerê Duwem ê Mezin da em endamê NATO´yê ne bana, halê me xirab dibû!”

Ecêba giran! NATO piştî Şerê Duwem ê Mezin çêbû û Tirkîye jî di sala 1952 da bû endamê NATO´yê.

Ev çi mesele ye gelo, çi bi serokên dewleta Tirk hatîye?

Dema îmam usa bin, cimeeta wan çawa ne?..

                *   *   *

Wezîrekî Tirk ji MHP wê rojê digot:

“Em nahêlin li Bakûrê ¢raqê dewleta Kurd çêbe. Em vê firsendê nadine bermayîyên çeteyan wek Barzanî û Talabanî. Emê şer bikin...”

Bila bêje.. Bavê wî Enwer jî usa digot û bi van gotinên mezin kete Cengê Mezin ê Pêşîn; dawî jî çi bû, me dît..

Bila ew jî keremke, şansê xwe bicêribîne...

Ehmeqî derd e. Lê dema ehmeqî û pozbilîndî bi hevra bin, ne tenê derd e, her usa jî bela ye.

Pozbilind li pêşîya xwe nanihêrin, tîk diçin û carina dikevin çalan, ne tenê pozê xwe, stûyê xwe jî dişkînin.

De here here! Belkî di vê mij û dûmanê da hûn jî bi vê quretî û pozbilindîya xwe bikevin çalekê, ku ji bo me xêrek derbê..

Lê ehmeqîya dijmin her tim têrê nake û bi kêr nayê. Divê tu jî wî ehmeqtir nebî..

Di Şerê Mezin ê Pêşîn da halê me Kurdan usa bû. Dijminê me şaşî kir, kete herî hezazê, lê me ew jê derxist. Xelkê dinê, ev firsend baş bi kar anîn, dijî dewleta Osmanî rabûn, rizgarbûn û dewleta xwe çêkirin. Lê em bi dû Mistefa Kemal ketin û bi alîkarîya me Tirkan dewleteke teze çêkir, ku çawa çêbû jî bend kire stûyê me..

Nuha jî hin Kurd dîsa vê rolê dilîzin. Yek ji wan Kamranê Bitlîsî ye. Dîsa solê hesin kirîyê pê, bi rêyan ketîye, berdevikîya vê dewleta zordest dike.

Eyb e Kamran eyb e! Qe nebe ji bav û bapîrên xwe fedî bike lao, tu nebîyê Şêx Selahaddîn î!

Bo pûl û pere, post û miqam, nebe xizmekarê xelkê, bi milletê xwe van xirabîyan neke..

Sibe di dîroka Tirkan da navê te nayê bîra kesî, yên wek te pir in; lê di dîroka Kurdan da çawa behsa te û yên wek te bê kirin, qet difikirî?.

Hesp diçe meydan dimîne, meriv diçe nav û nîşan dimîne.