Sazûmaneke hov û êrîşger..

Sazûmana Tirkîyê a mîlîtarîst di van rojana da him li hundur, him jî li der welat di êrişê da ye. Li hundur êrîşî ser zindanîyan dike, kîn û dijminahîya xwe dijî girtîyên sîyasî, dijî tevgera çep vedirişe. Her usa jî di eynî rojan da, bi hêzeke mezin êrîş dibe ser Kurdistana Başûr, wekî heremê seranser dadigire.

Sazûmana zordest berekîva efeke ecêb derdixe û pê diz û keleşan, qetilkaran berdide, berekî va jî şerê girtîyên sîyasî dike, ji bo wan zîndanan li nav zîndanan ava dike, dixwaze bi rîya zindanên "Tîpa F" wan bipelixîne.

Zindanên bi Tîpa F bi mehan e di rojewê da bû. Bona vê yekê zindan dikelîyan û tesîra xwe li derva jî nîşan dida. Berpirsîyarên dewleta Tirk dibêjin hukma dewletê ji zû va li mapisxaneyan ne maye û rêxistin û çete li wir ya xwe dikin, sebep jî sîstema heyî ye, ya “qoxişan” e. Lê derewan dikin. Armanca wan tenêhiştina girtîyên sîyasî ye. Dixwazin bi vî awayî pêvendîyên wan ji hev qut bikin û di hucreyan da him bi alîyê rûhî him jî bedenî wan bêzar û sist bikin û bikujin.

Di dinyaya medenî da tu zindanê wek vê Tîpa F tune ye. Beşek ji odeyên wan ji bo yek kesî ne, beşek jî bo du yan jî sê kesan in. Dema rojê jî ewê di van odeyan da wê bi tenê bimînin û cî û warên komekî (yên ji bo jîyana miştêrek) tê da tune ne. Ango evana hucre ne û bi vî awayî cezaya hucreyê ji bo van girtîyan dibe cezayeke bêdawî.. Ji xwe benda 16 ya Qanûna Dijî Terorê jî dibêje ku, "kesên ku gor vê qanûnê ceza digrin, divê pêvendîyên wan ji hev bê qutkirin.."

Dema meriv rewşa Tirkîyê bide ber çavê xwe, baş tê digihîje ev zindanên han ji bo çi ne û çawa ji bo xirabîyê bi kar bên. Li vî welatî mirovên ku bîr û bawerîyên wan li dewletê xweş neyên û zarokên ku li dîwaran tiştekî binivîsin û hukumetê rexne bikin, wek “terorîst” muamele dibînin û ceza digrin. Eza û teda li vî welati bûye wek adet. Li zindanan xelk bi hêsanî têne kuştin.

Dewleta Tirk girtîyên sîyasî wek himwelatîyê xwe nabîne, wek dijmin dibîne. Nabêje ew jî mirov in. Bona vê yekê jî dema ev zindan çêkiriye raya mirovên pispor –yê huquqzanan, toxtor û psîkologan, ya mîmar û mihendîzan ne girtîye.

Piştî ku girtîyan dijî van zîndanan dest bi rocîya birçitîyê û ya mirinê kirin û deng bilind bû, vêcar jî hukumetê dîsa ne xwast şaşîya xwe qebûl bike û li çareserîyekê bigere, lê çend rojan hewl da girtîyan bi rîya fen û fûtan bixapîne û berxwedana wan bişkîne, pişt ra jî dest bi êrîşên har û hovane kir.

Esker û polêz sibeha roja 19’ê Çileyê Pêşîn bi şiklekî har û hovane êrîş birin ser bîst mapisxaneyan li çarkoşeyê Tirkîyê. Di dema van êrîşan da ji bîstî zêdetir girtî hatin kuştin û bi sedan jî birîndar bûn. Ew girtin û birin zindana tîpa F, kirin hucreyan.

Serda jî berpirsîyarên hukumeta Tirk, ji dinya alemê fedî ne kirin û navê vê operasyonê danîn "vegera jîyanê!.."

Di despêka sedsala 21’ê da ev har û hovî û barbarîya han careke din gelek baş nîşan dide rûyê sazûmana Tirk bi rastî çi ye.

Berpirsîyarên vê sazûmanê dibêjin armanca me kar anîna hukma devletê ye li mapisxaneyan û ev şerê dijî terorîstan e. Lê divê meriv bipirse, çawa dibe ku di zindanên vî welatî da bi deh hezaran “terorîst” hene? Ev çi welat e ku li erda wê terorîst dikele? Ewqas derbên eskerî, ewqas kuştin, eza û teda, ewqas zindan jî nikarin pêşî li vê yekê bigrin, çima?.

Lê bi rastî ev rewşa heyî berhemê sîyasetên şaş û xirab yê salan in. Vê sazûmana xirab xelk birçî û tazî kir, zulim lê kir, yê ku dengê xwe derxistin jî avêt zindanan. Terorîstê rastî ev sazûman bi xwe ye.

Ev kiryarên har û hovane jî nikarin aşitî û bêdengîyê bînin welat. Bi rîya zindanên teze û bi rîya hucreyan ne pirsa mapisxaneyan çareser dibe, ne jî pirseke din; lê rewş ji berê girantir û xirabtir dibe.

Di rûbarî sîyasetên şaş yê salan Tirkîye bû warê şer û şewatê. Nanê gel bû gule, top û tifing.

Aborîya welat ket bandûra perê reş û ticareta esrar û eroyînê. Dewleta Tirk bû dewleta esker û polêzan û heya dewleta çete û haydûtan..