Mirinên Bêwaxt.. (*)

Ferhad CAN

Heval wek xwîşk û bira ne û carina ji xwîşk û birayan jî ezîztir in..

Di xebata rêxistinî û karê ji bo doz û dewayan da, di nava hevalan da pirên xurt çêdibin li ser hîmê bîr û bawerîyê.

Heval ji bo armanceke miştêrek bi salan bi hevra dimeşin, di serketinan da bi hevra şa dibin, di têkçanan da bi hevra diêşin.

Heval gelek caran sirên dil ji hevdu ra parva dikin.

Di berxwedanê da li kêleka hev in, di tengasîyan da piştê didine hevdu.

Di şeran da, di tengasîyê da carina ji bo hev canê xwe didin.

Heval hene ji bo sazîyan wek stûn in, barê giran digrin ser milê xwe.

Dil ji windakirina hevalan gelek diêşe.

Heval wek şaxên darekî ne, dema şaqek ji darê qut be, şaxê din diêşin..

            *   *   *

Belê xwendevanên ezîz, heval û hogirên delal, Nûrettîn hevalekî usa bû.

Ew sal û nîvê dawî qezayên trafîkê wek bahozekê li me xist, şaxên me şikandin, pelên me weşandin.

Sal û nîv berê Yavuz Koçoxlu di navbera Enqerê û İstembolê da, di qezaya otobosekê da jîyana xwe winda kir. Havîna çûyî Enîs Eren û Wedat Sevîn li ser rîya Bruksel û Londonê çûn û du heval jî brîndar bûn. Piştî wan Doktor Bozan tevî xanima xwe Emîne û keça xwe Berîvan, di qezayeke nêzî bajarê Edenê jîyana xwe winda kirin. Nuha jî Nurettîn Basût, li ser rîya İstembol û Gebzeyê..

Evana hevalê salan, dilsoz, jîr, emegdar û berhemdar bûn, ku cîyê wan bi hêsanî tijî nabe.

Di rojên usa reş da, li ser hevalê çûyî nivîsandin ne hêsan e. Di demên han da dil naxwaze li tûşên daktîloyê yan datayê xe. Lê mixabin me gelek caran li ser mirina hevalan nivîsand. Hevalên ku bi emir ciwan bûn, hevalên ku bêwaxt çûn.. Hevalên ku dikaribûn hîn gelek karên delal bikin ji bo gel û welatê xwe..

            *   *   *

Helbet mirin yek ji rengê jîyanê ye, kes berê dinyayê nagre û zû an dereng koç dike diçe. Aqil dibêje, divê meriv li himber mirinê nekeve tirs û xofê. Li şer, bi kalî, bi nexweşî, bi qezaya trafîkê, yan bi şiklekî dinê.. Di şiêrekê da usa tê gotin:

Ger bizanim îro ye

Yan saetek şunda ye mirin

Bê xem û qisawet e dilê min..

Min zevîya xwe ajot, kilama xwe got

Bi hestekî xurt jîm

Berhemên emrekî têr û tijî ne

Ev şer, berxwedan û şiêrên min..

Wekî bayê ku bi pelan dilîze

Rîya ku lê diçim têm

Ha bîhna çamê ha mirin..

Heval û hogirno

Bi govendê, bi kilam û stranan

Min bi erdê din..

            *   *   *

Denîz gezmîş, dema birin ber sêpîyan 25 salî bû, lê di çavê wî da nîşana tirsê tune bû. Di nameya xwe da ku li ber dara sêpîyê ji bavê xwe ra nivîsand, usa got:

“Bavo, jîyaneke dirêj yan kurt ne mihîm e, tiştê mihîm ew e ku meriv di jîyana xwe da çi dike û çi pêk tîne..”

Belê, jîyana baş ev e ku, kurt be jî, bi serbilindi û bi karên baş derbaz be.

Di çarînekê da jî usa tê gotin:

Roj wek çivîkên payîzê çûn, lê venagerin

Darên emr xezal dibin, çi bi ber, çi bê ber in

Yên ku barê xwe kişandin, kilama xwe gotin

Bi gîrî hatin dinyayê, bila dilşad herin

Heval Nûrettîn jî helbet, emrê xwe vala derbaz nekir, wî jî zevîya xwe ajot, barê xwe kişand û kilama xwe got. Emrê xwe yê pêncî salî têr û tijî derbaz kir.

Di hejmara berê da sernavê nivîsa min ev bû: “Carina jîyan zivistaneke dirêj e..” Di dawîya nivîsê da ji bo xortan usa dihate gotin:

“Ew kar û xebata ku berî me û ji bo dinyayeke delal hat kirin di avê da neçû. Ew kar û xebata ku ji bo dinyayeke delal me tevlê kir, em bawer in, ew jî di avê da naçe.

Hûn jî para xwe tevlê kin. Mana û delalîya jîyanê ev e.”

Belê, Heval Nûrettîn û hevalên dinê ji bo azadîya gel û welat, ji bo dinyayeke delal xebitîn, para xwe tevlê kirin û bi serbilindî jîn.

Digel van rastîyan jî, dil li himber mirina ciwanan, mirovên xwe yên hezkirî, li himber mirina nas û dostan, heval hogiran gelek diêşe. Hêvî û daxwaza me ev e ku em cardin mirinên usa bêwaxt nebînin.

-----------------------------------------------

(*) Ji Dema Nu, hejmar 25 hatîye stendin.