Gelo meydan vala ye?.

Tirk berî şerê Iraqê -çend kesên Amerîkanperest wek Mehmet Alî Bîrand ji nav derîne- piçûk mezin, çep û rast, esker û sîwîl dijî şer bûn, ne dixwastin Amêrîka bikeve Iraqê, sazûmana zalim û zordest biruxe.

Ew piştgirê Saddam bûn..

Ne ku Tirk aşitîxwaz bûn, na, tiştê usa ji vî milletî gelek dûr e. Lê ji guhartinê ditirsîyan li heremê. Derdê wan statuko xirab nebe, kevir ji cîyê xwe nelivin..

Lê dema ku dîtin şer bivê nevê dest pê bike, vêcar xwestin bi xwe jî bikevin şer, leşkerekî mezin bikin Iraqê, Kurdistana Başûr dagrin.. Da ku pêşî li Kurdan bigrin, piştê bidine Tirkmenan, dest daynin ser Mûsil û Kerkûkê.. Qe nebe parekî ji niftê bigrin..

Çîrok malûm e, ev tişt nebû û me Kurdan jî bo demekê bîhna xwe stend.. Hevpeyman ji Başûr ketin Iraqê û di 21 rojan da leşkerê Saddam belavkirin û Bexda stendin. Di nav çend rojan da jî temamîya Kurdistanê azad bû, Kerkûk û Mûsil jî ket bin destê Kurdan.

Tirk ji vê yekê gelek aciz bûn. Herçiqas ne karîn pêşî lê bigrin, lê dev ji sewdaya xwe ya berê jî bernedan.

Piştî ku leşkerê hevpeymanan li Iraqê, bi taybetî li dora Bexdayê ket tengasîyê, hêvîya Tirkan cardin teze bû. Ji Amêrîkîyan ra gotin „emê esker bişînin bo alîkarîyê.“

Lê helbet, Tirk eskerê xwe bê şert û şûrt naşînin. Wek bedêl him pere, him jî gelek tiştê dinê dixwazin. Ji nuha va 8,5 mîlyar dolar krêdîya teze stendin. Lê ew têrê nake.

·        Divê daxwazên Kurdan bi cî neyên; ango ne dewleteke serbixwe, ne federasyon, heya ne jî otonomî. Iraq di alîyê sîyasî û netewî da ûnîter, ango yekpare be..

·        Otonomî hebe jî, divê Kerkûk û Mûsil li dervayî Kurdistanê be..

·        Tirkmen jî Qasî Kurdan xwedî heq bin..

·        Amerîka û Kurdên Başûr êrîş bibin ser KADEK´ê, wan belav bikin, bigrin û teslîmî Tirkan bikin..

·        Çekê Kurdên Başûr jî ji wan bê stendin..

·        Tirk ji nifta Kerkûk-Mûsilê para xwe bistînin..

Bona vê yekê Tirk dixwazin leşkerê xwe berî her derê li Kurdistanê bi cî bikin. Ger ew nebû, li dora Kerkûk-Mûsilê be..

Divê leşkerê wan ji ser Kurdistana Başûr biçe û li wir pênc heb padîgan çêke. Sîleh, cebirxane, xarin û hemû lazimîyên dinê jî bi vê rê bibe û konwoyên xwe bi destê eskerê xwe biparêze. Ango li Kurdistanê jî eskerê xwe bi cî bike.

Di destpêkê da 10 hezar esker dişînin. Lê gor plana wan piştra gav bi gav zêde bikin û bigihînin 50-60 hezarî.. Ji nuha va nîyeta xwe eşkere dibêjin.

Gor biryara Meclîsa Tirkan şandina esker ji bo salekî ye, lê dikarin piştra dirêj bikin. Ji nuha va hin rojnamevanên wan behsa 20 salî dikin!

Ango nîyeta Tÿrkan ketin e, lê ne derketin e. Ango nîyeta wan dest danîna ser Kurdistana Başûr e.

Dixwazin ji bilî Xabûrê, derîyeke teze jî vekin ji bo xwe.

Carna jî dibêjin, emê eskerê xwe bi ser Sûrîyê ra û bi trênê bişînin. Gelo ji Sûrîyê pirsîne, yan Sûrîyê bi tiştekî saynakin? Çawa di malpera “Kerkûk Kurdistane” da  hatibû nivîsandin, “Sûrîye ne dewlet e?.”

Nîyeta Tirkan ev e. Lê ji bo ku xelkê bixapînin, vê nîyeta xirab vedişêrin. Hukumeta wan dibêje „emê ji bo avakirina aşitîyê li heremê û ji bo alîkarîya gelê Iraqê biçin!“

Berê digotin „Xelkê Iraqê me dixwaze, ger ew nexwazin, em naçin; bila Konseya Miweqet ya Iraqê me dawet bike..”

Lê dema ku dîtin ne tenê serokên Kurd, serokên dinê yên Şîa û Sunnîyên Ereb, heya Tirkmen bi xwe jî, ango Konseya Miweqet û Hukumet eskerê Tirk naxwaze, vêcar gotin:

„Konsey û hukumet ne mihîme, ew gelê Iraqê temsîl nakin, emê biçin!“

Lê dema ku dinya alemê dît, xelkê Iraqê jî sedî da 94 wan naxwaze, vêcar gotin:

„Amêrîka bixwaze têrê dike, emê biçin!.“

Ango, ne guh didin xelkê Tirkîyê (ku piranîya xelkê Tirkîyê jî dijî şandina esker e) ne guh didin hukumeta Iraqê, ne jî gelê Iraqê; Amêrîka bixwaze têrê dike!

Lê xuya ye ew jî nabe. Amêrîkê jî dît ku li Iraqê kes Tirkan naxwaze, hatina eskerê Tirk serêşîyên dinê derîne, li Kurdistanê û Başûrê Iraqê jî tevlihevîyê pêk bîne. Him jî fêm dikin ku nîyeta Tirkan ne alîkarî ye, ne avakirina aramîyê ye li Iraqê; Tirk ji bo armancên xwe yên qirêj tên...

Hingê Amêrîka dudilî bû. Nuha bazarîya wan sekinîye û Tirk gelek aciz in. Vêcar jî hin nivîskarên wan dibêjin:

„Ger Amêrîka jî nexwaze, divê em biçin!..“

De kerem kin, vana dîn bûne, yan har bûne, diçin kîderê? Gelo meydan vala ye?

Ka çûna we ji bo alîkarîyê bû,  ji bo aşitî û aramîyê bû?

Wek çîroka gur û „Keçika bi Şewqê Sor“ e. Gur şara dapîra keçikê da serê xwe û çû ber dêrî, got:

„Keça minê, dêrî veke!“

Keçikê li pişt derî pirsî: „Tu kî yî?“

Gur got: „Ez dapîra te me!“

Keçikê pirsî: „Çima dengê te ewqas qebe ye?“

„Min serma girtîye..“

Keçikê ji kuna kilîtê nihêrî, dît ku guhê gur ji bin şarê derketine, xuya dikin.. Pirsî:

„Dapîrê, çima guhê te usa bûne?.“

..............................

Belê, ne hewce ye em dirêj bikin. Nîyeta dewleta Tirk û karbidestên wê malûm e. Lê xelkê Iraqê jî, çi Kurd çi Ereb, ne zarok in ku bi derewên gur bêne xapandin.

Lê divê Kurd dîsa jî hişyar bin, derewên vê sazûmana zordest li ber çavê dinya alemê eşkere bikin û tevdîrên xwe bistînin.