Îro, 15 salîya qetlîama Helepçê ye. 15 Sal berê di vê rojê da Sazûmana Bexdayê ya har û hov li bajarê helepçê çekên kîyewî, bombeyên xerdal û sîyanûrê barand. Danê sibê saet 11.00 bû. Ewren qirêj di ser Helepçê da girt û 5000 can, piranîya wan jin, zarok û kalemêr wek pelên payîzê bê can ketin erdê. Bi hezaran jî qeset bûn, gelekê wan kor bûn.

Yên mayî bi çîyan ketin berê xwe dan sînorên Îranê, di rê û dirban da perîşan bûn.

Erd û avê heremê jahrî bû. Îro jî hîn li heremê zarokên seqet çêdibin.

Mirinjî êzmîn hat, wek ba û baran, xem û xeyal

Li Helepçê bihar bû, çilmisîn gul û zarokên delal
Hişk û hol bû dil, cemidî av û çav, sekinî zeman
Weşîn teyr û tûr, pel û însan, li erdê bûn xezal

Eva piştî Hiroşîma û Nagazakî qetlîama herî komkuj bû di dîroka mirovetîyê da.

Berî Helepçê jî Saddamê zalim li Kurdistana Başûr, wek Dola Balîsan li hin cîyên dinê jî çekên kîmyewî bi kar anîbû û bi sedan kes pê kuştibû. Lê mixabin dinya li himber vî curmî bêdeng mabû. Heya piştî Helepçê jî dengekî xurt derneket.

Tiştê ku hatibû kirin curmê jenosîdê bû. Ango curmekî  ku ne tenê dijî millatê Kurd, dijî mirovetîyê bû. Divîya bû raya giştî ya dinyayê û sazîyên navnetewî dijî vê hovîyê rabûna ser pîyan. Divîya bû Rêxistina Milletên Yekbûyî berpirsîyarîya xwe bi cî banîya. Saddam û şirîkên xwe bihatana mehkeme kirin. Lê mixabin ev tiş ne bûn. Ev çarîna jêrê wê demê hatibû nivîsandin:

Mirîtêr in, natirsin, naêşîn, wekhev in mirî
Bêderd û bêheq, ne nan dixwazin, ne azadî
Mirî wek Kurd in, pirsa wan serê kesî naêşîne
Ne li Waşîngton, ne li Cenewr û Helsînkî

Îro, ne ji bo xatirê Kurdan, lê ji ber sedemên dinê, ewrên reş li ser Bexdayê kombûne. Amêrîka û hin hevalbendên xwe hazirî dikin êrîşekê bibin ser vê sazûmana hov û zdawîya Saddam bînin. Bona vê yekê li dinyayê bi navê aşitîxwazî dengekî xurt heye. Mîlyonan kes dimeşin û dibêjin em şer naxwazin..

Baş e, aşitîxwazên delal, lê gelo hûn Adara 1988 li ku bûn? Çima li himber qira Kurdan, qira ewqas însanên masûm ji we deng derneket?.

Îro dewletên wek Frensî, Elman, Ûris û Çîn jî dijî êrîşa ser Îraqê ne, ango şer naxwazin. Baş e, hûn Adara 1988 li ku bûn, çima ji we deng dernediket?.

Welatên Ereban û Misilmanên dinê jî dijî şerê İraqê ne. Misilmanîya wan hatîye bîra wan.. Baş e, lê Misilmanên delal, hûn Adara 1988 li ku bûn?.

Him jî piştî Helepçê civîna Rêxistina Welatên Misilman kom bû, tê da qet behsa Helepçê ne bû.. Misilmanên me paç kirin guhê xwe.. Gelo Misilmanî usa ye? Gelo Xelkê Helepçê ne Misilman bûn?.

Li himber vê zulma mezin jî milletê me serê xwe danenî. Pir ne borî Saddamê hov bela xwe dît, di sala 1991 da di şerê Kendavê da şikestek mezin xwar, rezîl û ruswa bû. Hukma wî li ser beşekî mezin yê Kurdistana Başûr ne ma. Azadî hate beşekî welatê me.

Nuha jî rewşa vê sazûmana zordest hîn xirabtir e. Dibe ku heya mehkî du mehan biruxe, nemîne.

Lê milletê Kurd li himber ewqas zor û zulm jî dîsa li ser pîyan e, jîndar e, bi hêvî ye.

Di rîya azadîyê da hezaran hatin, hezaran çûn
Ka roja me, ewqas sal û zeman hatin çûn?
Hêvîdar be hevalo, di avê da neçe xuh û xwîn
Gel man, lê gelek Sezar û Xulagû Xan hatin çûn

Me Helepçe ji bîr nekir û nakin.