Kemal Burkay

Wezîrê Derva yê Tirk, Avdilla Gul, du roj berê li Amêrîkê beyanek daye, gotîye: “Ger li Iraqê şerekî navxweyî derkeve emê wek Tirkîye Kurdan biparêzin.. Ji xwe Tirkan di dîrokê da tim jî Kurd parastine. Di dema Helepçê da jî, 500 hezar Kurd ji sînor derbazî Tirkîyê bûn û Tirkîyê li wan xwedî derket, alîkarîya wan kir…”

Ez kîdera vê gotinê rast bikim? Ji hêştîrê ra gotine “stûyê te xar e”, gotîye “ma kîdera min rast e?!”

Di dîrokê da “birayên” me yên Tirk çiqas em parastine em dizanin. Xwedê merivan ji parastina han biparêze! Ne hewce ye ku li ser gotinên Gul careke din behsa dîrokê bikim û van parêzgeran di sal û sedsalên borî da li me çi kirine yek bi yek bînim bîra we. Xwendevanên me jî, dinya alem jî van tiştan baş dizanin. Bîst mîlyon Kurdê Tirkîyê, halê me li meydanê ye..

Ji xwe nîyeta Gul jî bi van gotinan ne ew e ku me bixabîne –ew jî zane ku Kurd bi gotinên hanê wê bikenin- lê dixwaze Amêrîkîyan û raya derva bixapîne. Sîyaset usa ye…

Mesela piştî Helepçê, ku dibêje 500 hezar Kurd hatin Tirkîyê û Tirkîyê li wan xwedî derket, ew jî him bi jimar, him jî bi helwest mibalaxe ye. Kurdên Iraqê çend caran ji ber zulma Saddam revîn û xwe dan ser sînorê Îran û Tirkîyê. Di sala 1975, 1988 û 1990.. Îranê her car sînorên xwe ji Kurdan ra vekir û firsend da ku alîkarîya Kurdan bibe. Lê helwesta Tirkîyê ne usa bû.

Di sala 1975 da dema Kurdên ku ji ber qetlîama Saddam revîn, xwestin derbazî Tirkîyê bin, serokwezîrê Tirkîyê yê wê demê Sadî Irmak got: “Ma bermayîyên şûran (yên ku ji şûrên Saddam xilasbûne) em çima bihewînin!..”

Di dema koçberîya 1988 û ya 1990 da jî helwesta Tirkan ne baş bû. Leşkerên xwe li ser sînor rêzkirin, bi sungî û gulle berê Kurdan dan, xwestin nehêlin ew derbaz bin. Kurd herdu car jî bi rojan û mehan li ser sînor, li serê çîyan, di sar û sermayê da telef bûn. Dîsa jî li hin cîyan bê destûr derbaz bûn. Welatên Rojava jî di vî warî da zor dane ser Tirkîyê ku sînorên xwe veke. Piştî wê sînor vebûn.

Wê demê li Tirkîyê yên ku Kurdên koçer kirin mêvan, ew ezimandin, bo alîkarîya wan seferber bûn, ji wan ra nan û av birin, ew jî Kurdên bakûr bûn. Ji xwe cîyê ku hatin jî bi rastî ne Tirkîye bû, dîsa Kurdistan bû. Ew ji ser sînorê welatê xwe yê parçekirî derbaz bûn.

Her usa jî ji wan ra alîkarî ji derva hat. Tiştê ku Tirkîyê kir, xwest wan di kampan da tecrît bike, pêvendîyên wan bi Kurdên bakûr qut bike. Ji bo alîkarîya Kurdan bi sedan astengî derxist. Kurdên koçer di van kampan da gelek zehmetî kişandin, nexweş ketin, cî û cî jehrî bûn… Alîkarîyên derva jî ji xwe ne gihîşte destê Kurdên koçer, ew ketin depoyê Hîva Sor (Kizilay) û mesûl û hêzên Tirkan ev alîkarî talan kirin.

Nuha jî Gul efendî, nîyet dike “here hawara Kurdên Başûr!” Dibêje “ger şerê navxweyî derkeve emê Kurdan biparêzin…”

Ango di bin vî perdeyî da leşkerê xwe bikin Kurdistana Başûr, wir dagir bikin, destkevtîyên Kurdan ji dest wan bigrin û dest daynine ser nifta Kerkûkê, cardin bikin “milkê Osmanî!..”

Nîyet ev e. Lê Kurdê me jî, dinya alem jî bi vê nîyetê hişyar e. Gul Efendî wek gurê La Fountaine dike, ku nêzî hespa ser mêrgê bû, jê ra got “birîna te heye, tu dikulê, ez jî loqman hekîm im, dikarim te sax bikim!..”

Hespê çi kir? Pîhneke xurt lê xist û dev û diran di nav xwînê da hişt. Hingê gurê me him direvî him jî digot:

“Heyran, çi îşê te bi hekîmî ketibû, ma qesabî ne bes e?!.”

Gul Efendî, Gul Efendî, ji bo we jî qesabî têrê dike, xwe nekin cilê hekîman..

Him jî, Kurd ne hewcedarî parastina we ne, dikarin xwe biparêzin. Heya Tirkmen jî ne hewcedarî parastina we ne. Ger hûn û Îranî têkil nebin, Kurd bi Tirkmenan ra jî, bi Ereban ra jî li hev tên. Ji hin peyayên Tirkîyê pêve, piranîya Tirkmenan ji hukumeta Kurdistanê razî ne, ji ber ku xwedî heq in, xwedî deng in û di rêvebirina karên welat da pardar in.

Heya gelek Ereb ji Başûr direvin tên Kurdistanê. Va ye Erebên Dîyala, piştgirîya sazûmana federal dikin û dixwazin di nav sînorên Kurdistanê da cî bigrin. Kurdistana Başûr ewle ye, warê azadî û demokratîyê ye.

Hûn êrîşî Kurdistanê nekin, parastin bi we ne ketîye. Gotineke Tirkî heye dibêje: “Ji te tu bexşîşekê naxwazim, bes li min sî neke!”

22 Îlon-2006