Mesud Tek

Meriv dikare bêje, gengeşîyê li ser cudabûna Osman Ocalan û hevalên wî ji KONGRA GEL, duxuyanîyên wan, xebata wan bona damezrandina rexistinekî, rojeva sîyasîya Kurdistana Bakûrê dagirtiye. Niqaşeka mezin heye li ser kesayetî, kar û kiryarên wan yên berê.

Derbareyê babetên jorî, di hinek malperên Kurdî da gelek maqale û nivîsên cur be cur derket, îro jî derdikevin. Lê belê, bername û  pêşnîyarên wan yên sîyasî, gelek kêm tên niqaş kirin,  nivîsên, ku di vê warî da hatine nivîsin, ne zêde ne.

Bê guman kesayetî, kar û kiryarên wan yên berê jî giring in, lê divê nekeve li ber bîr û bawerî û pêşnîyarên wan.

Başi û xirabî, rastî û çewtî heta hetayî nîne, wekî hemû tişt ewan jî digorin. Yên ku îro baş in dibe ku sibê bibine xirab. Beravejîya vî jî mumkun e.

Bona vê yekê eger gengeşî pêwîst be, divê giranî li ser bîr û bawerîyên wan, bername û peşnîyarên wan bona çareser kirina pirsgirêkên civata Kurd bê çekirin, ne tenê li ser kesayetî û jiyana wan yên şexsî...

Bi bawerîya min giftugo û niqaş pêwîst e, lê belê ne tenê li ser bîr û bawerîyên Osman Ocalan û hevalên wî, her usa jî li ser pirsgirêkên xabata netewî û demokratîk li Kurdistana Bakûrê.

Li Tirkiyê, pêvajoya endametîya Yekitîya Ewropa (YE) gihîştiye qonaxeka nazîk. Di niverastê meha Cotmehê da, Komîsyona Ewropa rapora xwe ya derbareyê Tirkîyê eşkere bike, Dîvana Bilind a YE jî, di meha Çileya Pêşîn da biryara xwe li ser endametîya Tirkîyê bide. 

Tesîra biryara Dîvana Bilind a YE -çi musbet, çi menfî-, li ser xebata azadîya gelê me jî gelek e.

Eger bîryar erênî be, karbidestên Tirkiyê êdî nikarin wekî berê tund bin, mecbur in reforman çêkin. Ev yeka jî bivê-nevê rêka xebata legalî û demokratîyê xweştir dike. Derfeta çareser kirina pirsa Kurdî û pirsên din yên civakî bi rêka demokratîkî û aşitîyê, pirtir tê holê.  

Eger biryara Dîvana Bilind a YE menfî be, hingê li Tirkiyê derfet pirtir dibe, ku nijadperest, mîlîtarîst û kevneperestan bi hêztir bin, dengê xwe bilindtir bikin diji guhartinan, ku bona endametîya YE hatibûn çêkirin.

Di herdu awa da nakokî, şer û pevçûn navbera hêzên pêşkevtînxwaz û kevneperest da wê her hebe. Yên, ku tên guhartin daxwaz û armanc in, şiweyê kar û xebat in, şiklê rêkxistina rêfên civat e.   

Halwesta rêxistinên Kurd derbareyê YE cur be cur in. Hinek ji wan dixwazin Tirkîyê bibe endamê YE, yên ku dijî YE ne jî hene, hinek jî dibêjin heya ku prensibên Kopenhagê cî be cî neke, bila YE tarîxa giftugo nede Tirkîyê.

Bi bawerîya min ev yeka tiştekê asayî (normal) e, ne şert e, ku di hemu warên xebatê da, raya rêxistinên Kurd wek yek be.

Lê cîyê rexne û gazin ev e, ku rêxistinên Kurd, qasê pêwîst giringî nadin pêvajoya endametîya YE.

Meriv neheqîyê neke. Bilî partîya me, HAK-PAR û Enstitûya Kurd li Brukselê, tu rêxistinên Kurd di vê warê da çalak nîne.

Bi giştî rêxistinên Kurd, dema axaftin û nivîsandinê da, gelek behsa rola xebata dîplomasîyê di serdema nu da dikin. Lê belê di warê kar û amelê da, qasê axaftin û nivîsadinê zîrek nînin.

Dijî YE bin an na, tesîra YE li ser xebata rizgarîya gelê me pir e û divê sîyeseteka hevbeş û dîyarkirî ya Kurdan di vê warî da hebe.  Dijî YE bin an na, divê hemu rêxistinên Kurd, daxwazên xwe yên hevbeş dubare peşkeşê bîrûrayê YE bikin, bona çareser kirina pirsa Kurdî bi rêka aşitîyê alîkariya wan bixwazin.

Çalakîya HAK-PAR’ê derfetekê baş e bona dîyar kirina daxwazên Kurdan. Herwekî tê zanîn, HAK-PAR paş çend konferansan, bona YE raporek amade kiriye û biryar daye, ku hinek endam û rêvabirên xwe bişêyne Brukselê û vê raporê pêşkeşê sazîyên YE bike, li ber xanîya YE xwepêşandan çêke, ligel rêvabirên YE, li ser endametîya Tirkiyê bide û bistine.

Bi bawerîya min, hemû rêxistin, sazî, yekitî, koordînasyonên Kurdan, ku li derwayê welat kar û xebat dikin, divê alîkarî û piştgirîya vê çalakîyê bikin, daku dengê kurdan bi hêztir derkeve.

Rast e, derd û kulê me li Kurdistana Bakûrê, ne tenê pêvajoya YE ye. Konsepta İmralîyê, bîr û bawerî û fermanên Ocalan, ku bi rêka parêzvanên wî, di rêfên gel da belav dibin, wekî bizûz ketîye canê welatparêzîyê, hestî Kurdînîyî dikuje.

Û rêxistinên din, ku dijî vê konseptê ne, heya niha nikarine bedîleke (alternatîv) hevbeş ava bikin, daku pêşîya zirarê bizûzê İmralîyê bigrin.

Avakirina bedîlek, sazîyeke hevbeş, ne tenê bona pêşî lê girtina bizuzê İmralîyê, her usa bona serketina xebata azadîya gelê kurd jî pêwîst e.

Mixabin gengeşî û giftugo li ser avakirina bedîleke hevdem û çalak gelek û gelek kêm e. Ku, gelo ava kirina sazîyeka usa ji cûdabûna Osman Ocalan û hevalên wî ji KONGRA GEL ne girîngtir e?

Û sed mixabin xebatê, ku bi destê PNK-Bakur bona damezrandina sazîyeke hevbeş tê kirin, ji ber hinek sedemên piçûk û ne reva, wekî kûsî dimeşe. Gelo gengeşî li ser lezandina vê xebatê û ava kirina sazîyek hevbeş û lezok, qasê yên Osman Ocalan û hevalên wî girîng nîne?

Wekî xuya ye, di rojên dawîyê da, li Tirkîyê bazara Kurdistana Başûr û Kerkuk germtir bûye. Li Iraqê, wexta hilbijartina giştîyê nêzik dibe, Kurdan xwe bona hilbijartinê amade dikin, kar û xebata nahezên Kurdan li Tirkiyê, destdirêjîya wan bo kar û barê Iraqê û Kurdistana Başûrê pirtir dibe.

Gelo pêşî lê girtina destdirêjîya Tirkîyê bo kar û barên Kurdistana Başurê û niqaş kirin li ser vê babetê ne giring e?

Belê, bona derxistina rastîyê gengeşî û giftugoyê bi ber pewîst e û beşekê xebata azadîya Kurdistanê ye.

Lê gengeşî ne tenê li ser babatek, divê li ser babatên din yên girîng jî hebîn.

Ev yeka jî ne bes e.

Divê ligel gengeşî, kar û emel jî hebe...