DSP Kongresinde şakşakların, ıslıkların, yuhların ve binlerce plastik sandalyenin yanısıra iki de meşin koltuk vardı, karı-koca Ecevitler, yani Eco ile Xeco (Heco) için.. Bu ikili, herkesten ayrı, en öne konmuş bu koltuklarda pek mutluydular!

Orada sanki bir tarikat şeyhi ile ardında saf tutmuş, her an şeyhlerinin bir sözü ya da talkını ile vecde gelip gözyaşı dökmeye hazır  müritleri vardı..

Tarikatlerde şeyh herşeydir, mürit ise bir hiç. Başkasını gereksiz yere büyüten, devleştiren, kendisini de küçültür, bir hiçe indirir.

Belli ki, Hintli şair Tagor’u pek seven seven Ecevit, kendisini de eşi bulunmaz Hint kumaşı sanıyor. O hep başkan, muhterem ”Reşhatun”u da başkan yardımcısı olacak.

Görünen o ki bu Ecevit musalla taşında bile bu memleketin yakasını bırakmıyacak… Aynen Demirel gibi..

Bu kurultay ayrıca ilginç olaylara sahne oldu. Genel Başkanlığa aday oldu diye Sema Pişkinsüt yuhalanda, oğlu tartaklandı. Mavi gömlekliler (aslında onlara kara gömlek daha çok yaraşırdı) kendisine ”hain çık dışarı!” diye tezahürat yaptılar. Söz hakkı ise elbet verilmedi.

Biz bu partinin ne demokrat ne de sol olmadığını öteden beri söyleriz. Zaten Ecevit’in kendisi bu kongrede yaptığı konuşmada kendilerini ”ulusal sol” olarak niteledi. Çok doğru! Bildiğiniz gibi, bunun almancası nasyonal sosyalist, yani ”Nazi” dir.