Bir özeleştiri

Sitemize gönderilen bir okuyucu mektubunu, hiç bir yorum ve değişiklik yapmadan oluğu gibi yayınlıyoruz.

Kemal abiye,

”Abi” demeyi hakediyor muyum? Bilmiyorum. Ama herşeye rağmen hoşgörünüze ve en önemlisi Kürt halkının özgürlük tutkusuna olan inancınıza sığınarak; Kemal Abi demeyi uygun buldum.

Yazma amacımın hiçbir politik kaygı, ya da herhengi bir politik istismarı içermediğini belirtmek isterim. Sadece ve sadece yitik bir kuşağın içinden bugüne ulaşabilen ve yaşadıklarını, kaybettiklerini, özlemlerini, inançsızlık içinde kayboluşunu paylaşmak ihtiyacı duyan bir Kürt yurtseverinin iç açımı olarak algılanmasını istiyorum.

Kemal abi,
Kavganın içinde bir özne olma ihtiyacını duyduğum günden bu yana, Umudu yüreğimde coğaltmanın bir yolunu hep buldum. Bugün artık bu umudu yeşertemez, canlı tutamaz bir duruma düştüm. Bağımsızlık! Sosyalizim! Ve o bildik kavramlara her sığınışımda bir yolunu bulup yaşama yeniden bağlanmayı, becerebildim! Kişilik yetmezlikleri dedim, savaşın gerçekliği dedim, örgütsel zaaflar dedim ve her seferinde yaşanan yetersizlik ve yetmezliklere bir anlam vermesini becerdim.Yüreğimde gelecek günlerin güzeliklerle dolu olacağına inancımı hiç kaybetmedim.

Bu gün artık hiçbirşeyi DÜŞÜNEMEZ, ÜRETEMEZ bir konumdayım. Neyin doğru neyin yanlış olduğunu ayırt edemez; inancını -çoklukla- yitirmiş; hayal bile edemez bir halde savrulup duruyorum.

"Yaşadıklarımızın bir anlamı olmalı?" Sorusunun cevabını bulamıyorum. Hep çekilen acıların, birgün "özlenen yaşama" ulaşma yolundaki özveriler olduğunu düşündüm. Hep bunların yaşanmas gerektiğini, bedellerin ödenmesinden doğal hiç birşeyin olmadığından dem vurdum. Bu bedeller içinde bir özne, birey olduğum için de kendimi mutlu hissetim. Kürt halkının gelecekteki yerini bugünkü çekilen acılarla özdeşleştirdim. Savaşın bu yolda gerekliliğine inandım.Yaşamak
için ölmek de gerek dedim.Yitik bir kuşak içinde, onbinlerce Kürt gencinin kayboluşuna tanıklık etmenin acılarına katlanmanın yolu, ancak "bir değer yaratık" demeden geçtiğinin bilinciyle yaşama sarıldım. Bugün, kağıttan kulleler içinde  yaşadığımı, bir fiskede yerle bir olduğumu, yıkıntılar içinde çaresizliği yaşadığımı hissediyorum. Dün uğruna ölebileceğim inançlarımın bugün yerle bir olduğunu seyretmekten daha acı ne olabilir yaşamda.

Kemal abi,
Siyasallaşma sürecimde "özgürlük yolu" hareketine yaklaşımım çoğu gibi "yetersiz, ılımlı, uzlaşmacı" hata aşağılama boyutuna varan önyargılarla oluştu. Her defasında  dinlememeyi becerebildim. Anlamak dahi istemedim hiçbir şeyi. Tek doğru vardı önümüzde, o da "savaşmak" hemde herşeyimizle savaşmak zorundaydık Bunun dışında hiçbir alternatif yoktu. Savaşımın tek anlamı silahtı. Demokratik bir geleneği olmayan örgütsel yapılar içinde, ben de kardeş dahi olsa hiçbir oluşumun düşüncesine saygı duymadım.Yaratılacak olanın "bizim" olacağını düşünmek yerine "benim" olacağına saplanıp kaldım. Her ne pahasına olursa olsun ya benim doğrularım! Ya da size yaşam hakı bile tanımam! noktasından hareket etim. Bunu öğrenmiş, bunu yaşamıştım her yönüyle. Bugün, evet bu gün nedenli yanılgılarla yaşadığımı öğrendim .Biliyorum ki bu ülke bizim. Özlemini duyduğum gelecek hepimizin. Nedenli zor olduğunu bilemezsiniz. Şu satırları yazarken beynimde ve yüreğimde kopup gidenleri; ölüme yoladığımız gencecik yüreklerin bende uyandırdığı acıyı bilemezsiniz.Bugün "hiçbir anlamı yokmuş" demek çekilen, ödenen bedeller için.

Sizden ve Kürt halkından özür dilemek, bağışlanmayı istemek, benim gibi yaşamını Kürt halkına adamaktan bir an bile tereddüt etmeyen biri için nedenli acı verici olduğunu anlamanızı isterim. Umarım tüm yaşadıklarımız Kürt halkının geleceğinin yaratılmasında bir basamak teşkil etmiştir. Ödenem bedellerin çok ama çok büyük olduğu bu kavganın içinde, sorumluluğunu, katkısı oranında taşıyan bana ve benim gibi yitik bir kuşağın temsilcilerine sonsuz hoşgörüyle yaklaşır. Her ne istediysek ve yaptıysak bunu Kürt halkının gelecek düşleri için yaptık.

En içten selam ve sevgilerimle.

Yitik kuşaktan bir Kürt yurtseveri