"Partî ji bo çi hene?."

Kemal Burkay

Partîya Sosyalîst a Kurdîstan çend hefte berê Kongra xwe ya 6’an çêkir. Xuya ye hin kes ji biryar û daxuyanîya Kongrê aciz bûne. Yek ji wan helbet dewleta Tirk e û dijminên gelê Kurd û demokrasîyê ne. Piştî daxuyanîya Kongrê dîsa di rojnamên Tirkan da xeberên şaş û derew derketin li ser Partîya me ku çavkanîya xwe wek hercarê dîsa MİT’a Tirk bû.

Yên dinê ku ji Kongra 6’an û biryar û daxuyanîyên wê aciz bûn serkar û berdevikên PKK bûn. Rojnama Ozgur Polîtîka di serenivîsa xwe ya di quncika “Ufuktan” bi rik û hêrs êrîşî Partîya Sosyalîst a Kurdistan dike. Dibêje ji rexnekirina PKK pê ve tiştekî nakin, hêza wan tune û xelk li dora PKK ye. Sernavê nivîsê jî ev e:

"Partî ji bo çi hene?"

Pirseke xweş! Madem ku ev heval gelek caran vê gotinê dikin, dibêjin partîyên din ne tiştek in, hêza wan tune û karekî nakin, tenê PKK rexne dikin, hingê heqê me ye ku em jî bersîvê bidin û vê meselê piçekî zelal bikin. Gelo rastî çi ye?

Herçî kesê ku famdar e, hayê xwe ji sîyaseta Kurdistanê heye û rastîyê venaşêre, ango xwedî vîcdan e, helbet baş dizane kî çi dike û tiştê ku dike bi kêrî kê tê. Me jî li ser van tiştan gelek caran qise kirîye û nivîsandîye. Lê dîsa jî, zirara xwe tune, emê careke din li ser bisekinin. Yê ku rast e û heq e divê ji gengeşîyên han netirse.

Berî hertiştî, yê ku gunekarkirina partîyên dinê ji xwe ra kirîye wek adet û usûl, heya dijminahî û şerê wan ji xwe ra kirîye kar û mijûlî kî ye? Em in, partîyên dinê ne, yan PKK bi xwe ye?

Herkes jî baş dizane ku, PKK ta ji destpêkê, bi destê dewleta Tirk hatîye çêkirin ku berî hertiştî şerê Partîyên Kurd bike, tevgera Kurd bi destê wê bike rêyeke şaş. PKK çawa derkete meydanê me li gotin û kiryarên wê nihêrî, ew tişt fêmkir û hîn di wan salan da got. Lê helbet di dest da şop û delîl hebin jî, arşîv û raporên MİT’a Tirk di dest me da tunebû. Kesên wek Ugur Mumcu ku evtişt dizanibûn, wan jî, ji bo ku dewleta xwe rûreş ne kin, eşkere ne kirin. Lê tiştê herî baş, piştî midetekî Ocalan bi xwe, dibe ku di emrê xwe da cara pêşîn rast qisekir û ew pêvendî eşkere kir. Got: “Min PKK bi destê MİT’a Tirk çêkir. Sê salan nanê me, sîlehê me dewleta Tirk da, heya parastina me bi saya wan bû. Tiştê ku ji me xwastin emê şerê partîyên Kurd bikin li Kurdistana Bakûr…” Ocalan ev tişt çend caran di Med-TV’da got û di rojnama Ozgur Polîtîka da nivîsand. Ji bona eşkerekirina vê rastîyê û cesareta wî, em spasî wî dikin! (Herçî kesê ku çavkanîyên van gotinan mereq dikin, bila li Ozgur Polîtîka, hejmara 29 Çileyê Paşîn, 1998, li nivîsa Aydin Zafer binêrin. Apo di rojnamê da bi vî navî dinivîsand. Her usa jî bila li kitêba Apo, bi navê “Dewrîmîn Dîlî we Eylemî” ango “Zman û Kirinên Şoreşê” binêrin; di wê da bi dehan nimûneyên bi vî cureyî hene..)

Ocalan çima ev tişt bi destê xwe kir? Dibe ku ji bo pesna xwe bide, bêje ez çi mirovekî bi fen û fût im, jêhatî me, min ji kîsî dijminê xwe partîyek han çêkir!. Lê bi raya min, ev gotin ji ber hin xem û tirsan bû. Ji ber ku, Apo dizanibû di nav Kurdan da raya gelek kesan ev e ku PKK bi destê dewletê çêbûye. Hevalên xwe yên berê jî di derheqa pêvendîyên wî û dewletê da gelek tişt dizanibûn û gelek jî nivîsandin. Her usa jî, tirsî ku rojnamevanên wek Ugur Mumcu ku di vî warî da gelek tişt dizanin, heya berpirsîyarên dewletê bi xwe, dikarin rojekî hertiştî eşkere bikin.. (Mumcu, mixabin tiştê ku zanibû eşkere ne kir, dema ku xwast eşkere bike jî, dibe ku ji ber vê sebebê, bi destê hin hêzên tarî hate kuştin.) Lê li dawîyê, sebep çi dibe bila bibe, Apo ev tişt bi xwe kir, wek karekî baş û hêjayî pesindanê nîşan da..

Ji xwe PKK piştî ku çêbû, dewletê çi jê xwast bi cî anî. Şerê partîyên Kurd (PSK, KUK û yên dinê) kir ku berî PKK çê bûbûn û ji bo hişyarkirin û rêzkirina milletê Kurd kar û xebat dikirin. Heya şerê çepê Tirkan kir. Li Soregê (Sîwerek), Wêranşarê û li cîyên dinê eşîr berdane hevdu. Teroreke mezin kir. Apo bi xwe jî eşkere dibêje: “Piştî ku PKK çêbû sê salan, dewletê çi ji me xwast me bi cî anî!” Belê, bi alîkarîya dewletê Apo ev tişt kirin, di Kurdistanê da tevlihevîyeke mezin çêkir û nav û dengê wî û ya partîya wî hat bihîstin.

Yek ji maneyên cûnta eskerî ku di 12 İlonê da dest da ser hukim, ev terora PKK bû. Ango "dewleta kûr" ji PKK çi hêvî dikir, bi vî awayî bi dest xist.

Ango jîyana sîyasî ya Apo û ya PKK bi vî awayî dest pê dike.. Ger meriv vê yekê nezane û nede ber çav, nikare ji nav van tiştan derkeve û fêm bike: Gelo, ewqas şaşî û xirabîyên ku PKK di van 22-23 salan da kir ji bo çi bû û çima tevgera Kurd li Bakûr îro hat giha vê netîceya xirab?.

Belê, çiqas tiştekî ecêb e ku (bi rastî, ji bo kesên ku vê dewletê baş dinasin û hayê wan ji fen û fûtên zordestan heye ne ecêb e) dewleta Tirk PKK bi destê xwe çêkir û derxist meydanê. Bona vê yekê, PKK jî bibê nebê sîyaseta xwe li ser bingehê dijminahî çêkir li himber partî û rêxistinên Kurd yên welatparêz. PKK li dervayî xwe herkes wek dijmin hesiband, partîyên Kurd û heya hevalên xwe ku car bi car di sîyaseta PKK da ketin şikê û ew rexne kirin.. Serda jî gelê Kurd piçûk dît û dijminahîya gel kir. Bê sebep ne bû ku, Apo di kitêba xwe ya pêşîn bi navê “Kurdîstan Devrîmînîn Yolu” (Rîya Şoreşa Kurdistanê) da Kurd gelek gunekar kirin, li wan heqeret kir, tiştên ku berî wî hatibûn kirin hemû înkar kir û usa nîşan da ku wekî dîroka Kurdan bi wî û partîya wî dest pê dike. Ma îro jî ne usa ye?.

Sîyaseta PKK Piştî 12 İlonê çi bû? Dîsa bi vî rengî berdewam kir.. PKK piştî ku dest bi şerê çekdarî kir di sala 1984 da, çima êrîşên xwe bir ser jin û zarokên gundîyan, miellîman, mirovên bê gune û bê parastin? Çima li der welat êrîş bire ser partî û komeleyên Kurdan, komele şewitandin, civînên sîyasî û çandî wek şevên newrozê belav kirin, heya şoreşgerên Kurd û Tirk kuştin ku dijî sazûmana zordest û faşîst a Tirkîyê li der welat ber xwe didan. PKK çima li welatên Ewrûpa teror kir? Rêxistineke ku bi navê rizgarkirina welat û milletekî derkeve meydanê van tiştan dike, yan sîyaseteke bi aqil dajo ku bikare li himber dijminê xwe bereyeke (cepheyeke) fireh ava bike?.

Lê PKK bi kirina van tiştan gelek kêfa sazûmana Tirk a zordest anî. Di welat da gelek eşîrên Kurd aciz kir, êşand û kire bin perê dewletê. Di navbera rêxistinên Kurd da dijminahî çêkir, rê li ber bereyeke netewî girt. Bi van kiryarên şaş raya giştî ya Tirk jî kirê dijminê Kurdan. Ew Tirkên demokrat, çep û pêşverû ku berê ji tevgera Kurd ra dost bûn, piştgirîya gelek daxwazên Kurdan dikirin, li kirinên PKK nihêrîn û jê sar bûn. PKK bi terora ku li welatên Ewrûpa kir, li wir jî dostê Kurdan ji Kurdan sar kirin.

Gelo PKK ewqas şaşî ji nezanî û dînîtîyê kir, yan, çawa Kurdên Sûrîyê digotin “miellîmên wanên berê û yên teze” ev rê wek bername û planekê hazir kiribûn û danîbûn pêş wan?.. Şikê me tune ku sebebê esasî ya duduyan bû.

Belê PKK di Kurdistanê da şer derxist ku 15 salan ajot. Lê ev şer bi rastî ji bo rizgarîya Kurdistanê bû, yan jî -gor dil û daxwaza dewleta Tirk- ji bo valakirina Kurdistanê bû? Bi raya me, nîyet çi dibe bila bibe, tiştê ku jê hasil bû ya duduyan e. PKK şer derxist, lê ji bo ku bi ser nekeve, çi lazime kir! Bi kiryarên şaş (bi şaşîyên zanetî) raya giştî ya Kurdan ji xwe sar kir, pêşî li bereyeke netewî girt, li welatên derva xelk êşand, bû sebebê windakirina dostê Kurdan. Ango, ger ji bo serketina vî şerî şansek hebaya jî, di rûbarî van kirinên şaş da bi ser ne diket.. Li dawîyê 40-50 hezar însanê me, piranîya wan xort, jîyana xwe winda kirin. Çar hezar gund û bi dehan bajar ser û bin bûn, hilweşîn û hatin şewitandin. Gelek cîyên Kurdistanê bi temamî yan jî nîv-nîvê vala bûn. 4 mîlyon însanê me ji welatê bav û kalan barkirin çûn, li dora bajarên mezin, li xerîbîyê bê mal, betal, birçî û perîşan bûn. Li himber ewqas bedêleke giran jî tiştek bi dest ne ket, bostek erd rizgar ne bû û Kurdan tu heqekî piçûk ne standin; heya yên di dest da hatin windakirin. Li Tirkîyê bi awayekî giştî hêzên demokrat windakirin, hêzên kevneperest, mîlîtarîst û şovîn gelek xurt bûn.

Bi kurtî, bîlanço ji bo Kurdan felaket e. Ji bo xebatkar û hêzên demokrat ên Tirkîyê jî usa ye. Yên ku ji vî şerî qezenç kirin tenê hêzên kevneperest û şovîn in, dijminên gelê Kurd û dijminên demokrasîyê ne; çete, diz û talanker in.

Nuha em vegerin ser pirsa berê, sernavê nivîsa Ozgur Polîtîka: "Partî ji bo çi hene?"

Gelo PKK ji bo vî tiştî hebû? Ji bo ku şêre partîyên Kurd bike, ji bo provakasyonê, ji bo ku maneyan hazir bike ji derba eskerî ra, ji bo ku Kurdisanê vala bike, ciwanên Kurd di rêyeke şaş da bi usûlê Keşîş Gapon telef bike, hêza tevgera Kurd belav bike û bi vî awayî şoreşa Kurd beravêtî bike?..

Belê, ya ku PKK kir ev bû. Va ye hertişt li ber çavan e.

Gelo, berpirsîyarên PKK ji vî halî gelek razî ne? Ger ew razî bin jî, kesên ku dixapin û bi dû wan diçin pir bin, ma ev yek sezayê pesn û sena ye? Dema kesê ku dane ser rêyeke şaş pir bin, divê em jî ji rîya xwe vegerin û tevî karwana wan bin? Yan jî, ger em hindik in, divê li himber îxanet û prowakasyonê bêdeng bimînin; ango heqê me tune qisebikin?.

Lê tiştê ku PKK kirin ma tenê ev in?

Dema Apo li Şamê bû ji bo Kurdên Sûrîyê çi digot: “Sûrîye ne welatê Kurdan e. Ev Kurd ji Bakûr hatine. Ezê dîsa wan vegerînim cîyê berê!"

Ev gotin bi kêrî kê tên û dijî kê ne? Berî hertiştî ev gotin ne rast in. Kurdên Cizîrê, yên Çîyayê Kurd û Kobanî bi sedan sal e, dibe ku bi hezaran sal e li vir dijîn. Evder welatê wan e. Heya Kurdên Şamê, Misrê û Yêmenê jî ta ji dema Selahaddîn li wir in. Lê em bêjin ku ev Kurd ji bakûr, ji jorî xetê hatine. Lê kêmayî bi dehan, be sedan sal e li vir in. Zevîyê mînan û xeta hesin gund û bajarên van Kurdan, malbat û eşîran parçe dike. Ew plana ku cardin van Kurdan koçber bike vegerînê Bakûr, ew ya kê ye, ne ya hêzên Şovîn e li Sûrîyê? Çawa dibe yekî Kurd, ku doza rizgarîya Kurdistanê û milletê Kurd dike vî tiştî dibêje?.

Lê PKK bi van gotinan nema, dijî Kurdên Sûrîyê teror jî kir, dijî kurdên ku gor PKK ne kirin yan jî sîyaseta wê rexnekirin.

Lê sîyaseta PKK li himber Kurdistana Başûr?

Piştî Şerê Xalîcê ji bo Kurdistana Başûr jî firsendeke teze çêbû. Di sala 1991 da beşeke mezin ya Kurdistana Başûr rizgar bû, li wir hukumet û parlameneke Kurd saz bû. Parlamena Kurd di sala 1992’yan da daxwaza federalîyê kir û bi yekalî êlan jî kir. Vê yekê tevî Îraqê, dewletê dinê ku Kurdistan di nav xwe da parçe kirine, ango Tirkîye, İran û Sûrîye jî gelek aciz kir û ev hemû hatin ba hev, li rê û çareyan gerîyan ku çawa pêşî lê bigrin. Li Tirkîyê kemalîstên şovîn ku dijminahîya milletê Kurd ji xwe ra kirine wek adet û hin çepên şaş jî bi navê “dijî împeryalîyê” li himberî federasyona Kurd û Ereb derketin û ev sazîya Kurd li Başûr wek “İsraîla Duwem” bi nav kirin. Di wan rojan da PKK çi bike baş e? PKK jî, bi îşareta Apo, ev daxwaza federasyonê li Başûr wek bûyereke kevneperest nîşan da û êrîş bire ser Kurdên Başûr, şerê PDK û YNK kir. Di şer da şikesteke mezin xwar, soz da ku cardin têkilî karê hukumeta Başûr nebe, hurmeta wê bike û serêşîyeke din çêneke. Lê piştra li ser gotina xwe nema û dîsa dest bi êrîş û xirabîyan kir.

Ev sîyaseta PKK ku dijî hukmeke federal bû li Kurdistana Başûr, bi kêrî kê hat? Bi kêrî milletê Kurd, bi kêrî hêzên pêşverû? Tenê mirîdên çavgirtî û kesên ehmeq bi van gotinan bawer dikin. Sîyaseta PKK ne bi serê xwe bû. PKK bi daxwaza wan dewletan şer derxist, ewên ku Kurdistan di nav xwe da parçe kirine. PKK bi wan gotinên li ser şoreşgerî û pêşverûtîyê jî dixwast vê sîyaseta şaş veşêre.

Ocalan, di wan rojan da ji rojnamên Ereban ra usa digot: “Ev sazîya li Kurdistana Başûr wek xençerek e di pişta Ereban da, ezê pêşî lê bigrim!”

De keremkin, serokekî Kurd, heya tu welatparêzekî Kurd vî tiştî dibêje?. Piştî bindestîya sedsalan, piştî berxwedaneke bê westan û bedêleke gelek giran ku beşekî Kurdistanê azad bûye, milletê Kurd li wir piçek bîhna xwe stendîye, meriv cejnê dike. Lê Ocalan û partîya wî cejn ne kirin, wek dijminê milletê Kurd kirin. Ji ber ku Apo ji menfeeta xwe ya şexsî pêve tiştek ne da ber çavê xwe. Partîya ku wî jê ra rêberî kir, tucar ne bû partîyeke Kurd, bendê wê tim di destê xelkê da bû.

Partîyeke han xurt bûye, ne bûye kara Kurdan tê da çi ye? Heya meriv dikare bêje ku, partîyeke han xurt be, zêde xelk bide dû, ev ji bo Kurdan xetereke mezintir e.

PKK li Başûr bi salan dijî Partî Demokratî Kurdistan şer kir. Di vê yekê da para şaşîyên YNK jî hebû, ji ber ku xwast PKK dijî reqîbê xwe bi kar bîne. PKK di sala 1995 da dijî dewleta Tirk careke din bi yekalî şer sekinand, lê dest bi “şerê brûskê” kir dijî PDK. Piştra jî navê wê danî “Hereketa Welatê Rojê”, ango navekî şairane.. Her roj di Med-TV da pesna xwe da, ka wê rojê çiqas pêşmerge kuştîye! Tu eleqeyê vê kirinê bi mafê gelê Kurd, yan jî bi pêşverûtîyê tunebû. Ev şer li ser daxwaza dijminên milletê Kurd, lê bi destê PKK dihate kirin.

Di wê demê da pêvendîyên me û PKK piçek nerm bû. Çi ji destê me hat me kir, da ku tesîrekê li ser PKK bikin, ew şerê Kurdên Başûr neke. Lê ew hêzên ku dixwastin di navbera Kurdan da şer derxinin tesîra wan girantir bû. PKK jî ya wan kir. Me di wê demê da her usa jî him şaşîyên PKK rexne kir, him jî çiqas ji dest me hat, me hewl da ku şer di navbera Kurdan da bisekine. Min di wan rojan da di Med-TV da, di programeke zindî da qise kir û êrîşa wê ya ser PDK bi xurtî rexne kir.

Bi vî awayî PKK li Başûr jî roleke xirab lîst. Li wir bû sebebê tevlihevîyê. Mane û firsend da destê Tirkîyê ku têkilî karê vî parçeyî bibe. Bû asteng li pêş xelkê ku birînên xwe derman bike. Nuha jî eynî tiştî li mintiqa Yekitî (YNK) dike.

Sebebê vî şerî ku PKK nuha li başûr dike çi ye?

PKK van çend mehên dawî îddîa dike û dibêje ku dijî wê komployeke mezin heye di bin serokatîya Amêrîkê da. PDK û YNK hazirî dikin êrîş bibin ser PKK ku wê ji ortê hilînin û PSK jî di nav vê komployê da ye!..

PKK di derheqa vê yekê da bi rîya Medya-TV û rojnama Ozgur Polîtîka û bi hemû îmkanên xwe şemate û propagandeyeke mezin dike. Lê ev gotin yekcar ne rast in. PKK derewan dike. Bi xwe bûye haletê komployê û hin tiştan hazir dike, lê dixwaze xelkê bixapîne. Mesele ev e:

Piştî ku Avdilla Ocalan hat girtin, careke din kete xizmeta dewleta Tirk û PKK jî bi dû wî çû. PKK dijî dewleta Tirk şer bi yekalî sekinand, dev ji hemû daxwazên Kurdan berda, bû parêzgerê îdeolojî û sîyaseta dewleta Tirk, ya kemalîzmê û dewleta unîter.. Ocalan nuha wek Ecewît û yên dinê, Kurdan jî beşek ji milletê Tirk dihesibîne. Berxwedanên Kurdan yên berî xwe wek kevneperestî nîşan dide û gunekar dike. Ew van tiştan hemû di bin perdê “projeya aşiti û komara demokratîk” vedişêre û dixwaze Kurdan vêcar jî bî vê çîrokê bixapîne.

Ocalan ji PKK xwast ku hêzên xwe yên eskerî bi temamî bibe dervayî sînorên Tirkîyê û PKK daxwaza wî bi cî anî. Heya ku efeke giştî dernekeve zehmet bû ku ew bi temamî sîleh berdin û teslîm bin. Ger Ocalan ev yek bixwasta jî zehmet bû ku gotina xwe bide kirin. Ji ber ku herkes ewqas heps û ceza nade ber çavan. Sala çûyî dema bi navê “heyeta aşitî” xwastin grûbên fireh bînin teslîm bikin, him li serê çîyê, him jî li Ewrûpa kêm kesan bi gotina wan kir, tenê du grûbên piçûk hatin teslîm bûn. Ocalan bi xwe jî naxwaze ku di vê qonaxê da gerîlla û PKK bi tevayî belav be. Ji ber ku ew, gerîlla û rêxistinê ji bo jîyana xwe wek sîgorta dibîne, di saya wan da bi dewletê ra li ser jîyana xwe bazarî dike. Sibe ceza dardakirinê rabe jî, Ocalan vêcar ji bo kar û xebata ji bo serbest hiştina xwe dîsa hewcedarî wan be, ne ji bo tiştekî din..

Dewleta Tirk jî helbet van tiştan dibîne, dizane ku tesîra Apo li ser rêxistina xwe gelek mezin be jî, sînorên xwe hene. Naxwaze gelek zorê bide Apo û êtibara wî daxe pênc qurişî. Hingê nikare vî şêxî gor dilê xwe bi kar bîne. Lê dewlet hîn jî hewcedarî Apo ye, dikare bi rîya wî gelek tiştan bike. Ji bo dewletê hêzên PKK li der sînor bin çêtir e. Ger bikaribe wan dijî Kurdên Başûr bi kar bîne, ew ji bo dewletê deh carî çêtir e. Hingê dikare him li Başûr tevlihevîyê çêke, hukma Kurd li wir jar û sist bixe, têkilî karê başûr be, him jî hêza PKK li wir telef bike û jê xilas be. Bi vî awayî dijminahîya nava Kurdan zêde be.

Belê, projeya dewleta Tirk ji bo Başûr bi vî rengî ye. Dewleta Tirk dixwaze şerê PKK û partîyên Başûr derxe. Ocalan jî ji vê yekê ra dibêje erê. Xeyalên wî îro jî hîn mezin in. Xuya ye hin kes dîsa di guhê wî da dikin pistepist û çavê wî dibiriqin.. Dibêje, tiştê ku min ne karî li Bakûr bikim, ezê li Başûr bikim, bibim hukumdarê wir.. Ji xwe ji canê xwe û menfeeta şexsî pêve tu tişt ne di bîra wî da ye!

Bi vî awayî PKK, gor senaryoya dewleta Tirk karê bi rêva dibe ku bi destê generalan tê nivîsandin û bi rîya Apoyê İmralîyê digihîje wan. Ev senaryo di Kongra PKK ya 7’an da bû biryar. Ew biryara têkilbûna karê başûr e, biryara şer e. PKK piştî Kongra 7’an ev çîroka komployê derxist ji bo ku raya giştî bixapîne. Medya-TV û rojnama Ozgur Polîtîka di vî warî da wek def û zirnê bi kar tên, serê xelkê bi van deng û derewan gêj dibe. Ew “projeya aşitîyê di navbera Kurdan da” jî dîsa ji bo qanekirina raya giştî ye. Ango dibêjin, PKK aşitîyê dixwaze, lê “komplokaran” carê sond xwarine ku PKK ji ortê hilînin, bona vê yekê PKK çi bike bê feyde ye, wan şer li ser me ferz kirine!..

Belê, tîyatroya ku PKK dilîze ev e. Bi rastî senaryoyeke gor hosteyan e. Xuya ye PKK di vî warî da êdî bûye pispor. Miellîmên wan jî hosteyên baş in. Ordîya Tirk di vî warî da gelek pisporên esker û sîwîl bi kar tîne..

Lê rêxistin û rewşenbîrên Kurd jî ne di xewê da ne. Ew fermanên ku Ocalan rojê carê bi rîya awûqatên xwe dişîne li ber çavan in. Ew rêxistinên başûr bi neheqî gunekar dike, PKK kişî ser wan dike. Him jî venaşêre ku ev tişt bi kêrî dewleta Tirk û heya bi kêrî Bexdayê tê. Yên ku mana van gotin û kirinan fêm neke, xuya ye ehmeq e. Serda jî, hin kesên ku beşdarî kongra 7’an bûn û ev plan bi çavê xwe dîtin û bi guhê xwe bihîstin, lê dilê wan bi vê bêbextîyê razî ne bû, ji PKK dûrketin û ev plan eşkere kirin…

Malûmatên ku vê dawîyê gihîştin me jî nîşan didin ku, yê ku berê êrîş kirîye PKK ye, ne YNK. Ango PKK di Kongra 7’an da bo şer biryar girt, piştî wê bo ku raya giştî bixapîne propagandeyeke xurt kir, nuha jî dor hatîye êrîşê..

Ev hemû jî baş nîşan didin ku, PKK îro jî di xizmeta Tirkîyê da û di xizmeta hêzên dagirker yên dinê da ye û dijî Tevgera neteweyî ya Kurd bi kar tê. Eva îxaneteke teze ye ji bo PKK. Eva xeleka dawî ya zincîra îxanetê ye ku ji salên 1976-77 dest pê dike û heya îro tê.

PKK rêxistineke han e û ji bona vê yekê heye! PKK bi vê sîyasetê dikaribû heya kîderê biçe? Heya cîyê ku îro hatîye..

Ev hemû ji bo tevgera Kurd bûyerên gelek tûj û tahl in; lê rastî ev e. Ev lîstikeke gelek mezin bû li ser tevgera Kurd. Tevger bi destê PKK kirin rêyeke şaş û dawî ew dîdema îro ya xirab e. Dibe ku dîtin û qebûlkirina rastîyê ji bo wan kesan gelek zor e, ewên ku bi PKK xapîyane, hêvîya xwe pê girêdane, bi vê hêvîyê bi salan bi dû PKK bezandine, di vê rê da gelek bedêlên giran dane. Lê divê ew ji me neqehirin, ji bo ku em rastîyê li ber çavan radixin.

Tirs û reva ji rastîyê bê feyde ye..

Me tiştê ku dibû û tiştê ku wê bibe ta ji destpêkê dît û got. Ev wezîfeyek bû ji bo me wek rêxistineke welatparêz û kesên welatparêz. Gelo îro jî ne wezîfe ye ku em şaşî û xirabîyên ku dibînin bêjin?.

Sernivîskarê Ozgur Polîtîka li cîyê ku me gunekar bike, çima van tiştan nabîne? Ger dibîne çima eşkere nake? Sernivîskarî ji bo çi ye? Ger ew mirovekî rewşenbîr e, rewşenbîrî ji bo çi ye?.. Lê Rojnama Ozgur Polîtîka? Ew ji bo hişyarkirina Kurdan dertê, yan ji bo xapandina wan?..

Em dev ji borîyê berdin, em bêjin Apo rast nabêje, PKK bi destê dewleta Tirk çênebûye! Em bêjin PKK bi rastî jî ji bo rizgarkirina Kurdistanê bi rê ketîye, hemû tiştên ku kirîye ji bo wê ye, lê dibe ku hin şaşî kirine, ew jî ne ku xwastîye, lê ji ecemîtîyê bûye... Yan jî em bêjin PKK bi destê dewletê çêbûye, lê piştra di saya zîrekîya Apo û taktîkvanîya wî ya bê hempa da ji destê Tirkan derketîye, vegerîye dijî wan.. Lê nuha li kîderê ye? Lê tiştên ku Apo roja hate girtin got û tiştên ku roja li İmralîyê mehkema wî dest pê kir li himber kamerayên têlevîzyonan got?. Wek nimûne, ma ev gotina jêrîn bi serê xwe têrê nake ji bo wan kesan ku dixwazin rastîyê bibînin:

"Ez wek neferekî di xizmeta dewleta Tirk da me û bi vê yekê serbilind im!.."

Lê ew mesajên ku Apo bi destê awûqatên xwe dişîne û Serokatîya Konseya PKK jî bê lam û cim bi cî tîne?.. Evana hemû teslîmbûneke gelek eşkere nîşan nadin ku kesên xwedî doz û dilsoz jê fedî dike? Ger ji bo van kesan doz û dewayek hebû, ev ne îxanet e li wê doz û dewayê?.

Lê mixabin xelkê me yê Kurd ev tişt baş fêm ne kir. İmkanên di destê me da jî têr ne kir ku em bikaribin xelkê hişyar bikin. Serda jî, rêxistinên dinê di vî warî da yan bi xeterê ne hesîyan, yan jî berpirsîyarîya xwe bi cî ne anîn. Heya gelek kesên ku bi îddîayên mezin derketibûn meydana sîyasetê ev xeter yan ne dîtin, yan jî guh nedanê, li himber wê helwesteke baş ne girtin. Hinekan oportunîstî kirin, piştgirîya rastî û heqîyê ne kirin, lê kî xurt dîtin çûn cem wî.. Ewê ku di quncika sereke ya Ozgur Polîtîka da dinivîse, şik tune ku ew jî yek ji wan kesan e. Li yekî bom ne çûye, ez bawer im ku rastîyê dibîne, lê ne ewqas dirist e ku bêje. Mixabin, ew di vî warî da tenê nîne. Li meydana sîyasetê mirovên oportunîst, karîyerîst, nexweşê ekranan, yê quncikan û pelên hêcîrê bê hed û hesab in… Ez behsa wan kesan jî nakim, ku di sî-çil salê dawî da, ji ber eza û tedayê, ji cefaya xurbet û xerîbîyê, ji derdê debarê çavtirsîyayî bûne, bê hêvî û bêzar bûne, kişîyane quncika xwe, wek sêrkarekî ji kar û xebatê dûr in, bûne wek xilte bi kêrî tiştekî nayên…

Sernivîskarê Ozgur Polîtîka li cîyê ku wek rewşenbîrekî, wek welatparêzekî li cem kesên rast û dirist be –xuya ye hingê ne dikaribû bibe sernivîskarê OP!- lê me gunekar dike, ji ber ku em xirabî û sextekarîyan derdixin meydanê. Dibêje “li cîyê ku PKK rexne bikin, li karê xwe binêrin”. Gelo, karekî me jî hişyarkirina gel nine? Karekî me jî ne ev e ku fen û fûtên dewleta dagirker û rê û sîyasetên şaş di tevgera Kurd da eşkere bikin û ji milletê Kurd ra rêyeke rast nîşandin?.

Lê ger nivîskarê Ozgur Polîtîka piçek dilpak bûya, dikaribû sîyaseta PSK ku 26 şeş sal e bi rêva dibe fêm bike, kar û xebata wê bibîne û her usa jî li ser bifikire, PSK di vê dema dirêj da di navbera du agiran da ma, ya dewletê û ya PKK, lê çawa karî li ser pîyan bimîne? Ne tenê kar û xebata me ya 26 salan –me hesabê van salan daye û dikarin bidin- lê kar û xebata me ya du salên dawî û Kongra me ya 6’an li ber çavan e. Ger sernivîskarê Ozgur Polîtîka piçek dilpak bûya, dikaribû sîyaseta ku PSK di vê Kongrê da daye pêşîya xwe û hedefên ku ji gelê Kurd ra nîşan daye, berhemdarî û dûrdîtina wê bibîne.

Di sîyasetê da ji ber çav derbazkirina rewşê û nirxandineke rast serê hertiştî ye. Sîyaseta ku meriv bide pêşîya xwe rast be, ew jî nîvê serketinê ye. Em di wê bîr û bawerîyê da ne ku, PSK berî Kongra xwe ya 6’an, di van du salên dawî da tiştên ku bûn bi awayekî rast ji ber çavan derbaz kir, sîyaseteke rast ajot û bi biryar û daxuyanîya Kongrê jî ev sîyaset şidand. PSK teslîmbûna Ocalan û partîya wî bi gotinên gilower û ne zelal veneşart, tiştê bûyî eşkere li ber çavan raxist. PSK lîstik û planên dewleta dagirker dît û ji bo pûçkirina wan, ji bo ku Kurd bê hêvî nebin, di dema teze da tevgera Kurd yekitîya xwe pêk bîne û di rîya xwe da bimeşe, tiştê ku divê bê kirin jî nîşan da. Pêşnîyarên PSK zelal in, herkes dikare bi rehetî fêm bike.

Em dibêjin rewş guharî, heya ku guhartineke dinê ya mezin çênebe, ne PKK ne jî rêxistineke din dikare ji nu va dest bavêje sîlehan. Ew firsend tune. Dest bavêje jî şansê serketinê tune. Lê li himber vê yekê divê meriv bê hêvî nebe. Ji bo rêxistineke wek PKK ev dawî ne ecêb e, lê gelek normal e.

Berxwedan helbet divê ne sekine, karê me şoreşger û welatparêzên Kurdan jî ev e. Divê em kar û xebata xwe gor dema teze, bi rêxistin û metodên teze bi rêva bibin.

Di welat da ji bo tevgera Kurd partîyeke legal û fireh divê. Partîyeke han ku hemû welatparêzên Kurdan yên ku lîstik û planên dewleta Tirk dibînin û ne bi sîyaseta PKK ya teslîmbûnê ra ne –çi sosyalîst, çi lîberal, çi îslamî- di nav refên xwe da bicivîne. Partîyeke han dikare hêvî bide gel, bibe navendeke xurt û ji sîyaseta Kurd ra rê veke. Helbet gelek astengên destûrî jî li pêşîya vê partîyê wê hebin; lê meriv dikare gor rewşa heyî bi bernameyeke nerm dest pê bike û li himber çetinahî û astengan ber xwe bide. Di vî warî da gelek tecrubeyên Kurdan û nimûne hene.

Li der welat jî potansîyeleke Kurdan a mezin heye. Ev potansîyel divê gor maf û daxwazên milletê Kurd li ser xeteke welatparêz bê ser hev, ne li ser xeta PKK ya teslîmbûnê, ku PKK îro dixwaze Kurdan bikişîne nav. Ger rêxistinên sîyasî û demokratîk, piçûk-mezin û kesên rewşenbîr bi berpirsîyarî hereket bikin, çi dikeve ser milê wan pêk bînin, dikarin vê potansîyela mezin bi kar bînin û dengê Kurdan li der welat bi xurtî bidin bihîstin, bi vî awayî ji bo çareserîyeke heq roleke baş bilîzin, bi taybetî di vê pêvajoyê da ku Tirkîye hazirî dike bikeve Yekitîya Ewrûpa.

PSK van tiştan dibêje. Lê tenê bi gotinê namîne, li nav welat û li der welat, tevî wan kes û dorhêlên ku wek me difikirin kar û xebat dike. Ev çend civînên sala dawî ku li welatên Ewrûpa çêbûn, ji bo vê yekê nimûne ne.

Xuya ye PSK tenê bi rexnekirina şaşîyên PKK ne mijûl e, gelek kar û xebatên dinê jî dike. Kesê ku dixwazin bibînin, dikarin bibînin.

Ango PSK jî bona van tiştan heye. Divê hin kes jî rastîyê bibînin û bi dengekî bilind bêjin. Divê hin kes jî lîstik û dafikên dewleta Tirk, rewşa PKK, ango çi dibe çi nabe lê pêş çavê xelkê eşkere bikin.Divê hin kes jî bi pêşîyê kevin û ji milletê Kurd ra rastîyê nîşandin. Tiştê ku me kir û em dikin, çiqas ji dest me tê ev e. PSK bona vê yekê ye ku 26 salan e li ser pîyan e.

Em bên ser pirsa pirî û hindikîya hevalbendan. Berdevikên PKK dibêjin xelk li dor me ye. Lê piştgirîya xelkê tim nikare bibe pîvana rastî û şaşîyê. Ev piştgirî di hin hal û mercan da dikare ji sîyaseteke rast ra jî bê nîşandan, ji yeke şaş ra jî. Ger pîvana esasî ev bana, Humeynî wê biba serokê herî rast û herî baş ji bo İranê, ji ber ku piştgirîya xelkê ji wî ra gelek fireh bû. Lê em baş zanin ku, dijayetîya xelkê İranê li himber sazûmana Şahî ya zalim, ji ber ku rê li ber hatibû girtin, kete xeteke şaş û yekî wek Xumeynî derxiste pêşîyê. Lê Xumeynî, piştgir û hevalbendên wî çiqas pirbin jî, bi bîr û bawerîyên xwe mirovekî Dema Navîn bû û mirovên han tucar nikarin İranê yan jî welatekî din bikin welatekî himçax, azadî û bextewarîyê bînin ji xelkê xwe ra.

Li pişt Saddam jî piştgirîya xelkê heye. Lê meriv nikare li vê piştgirîyê binêre û bêje sîyaseta Saddam rast e. Li Afganîstanê xelk bi dû Talîbanan diçe. Em ewqas dûr jî neçin, li Tirkîyê îro di warê sîyasetê da piştgirîya herî mezin ji MHP û DSP ra ye. Yek partîya faşîst û nijadperestan e, ya din jî ferqê xwe jê ne maye. Li Kurdistanê terîqetên ûsa hene ku –wek terîqeta Nûr û ya Neqşîyan- endam û hevalbendên wan ji me jî, ji PKK jî zêdetir in.

Ger xelkê rîya rast bi rehetî bidîta, ger pirî caran bi destê zordest û fêlbazan ne hatana xapandin û berê xwe ne dana rê û hedefên şaş, halê Rojhilata Navîn jî, ya dinyayê jî bi vî rengî ne dibû..

PKK bi xwe jî wek terîqeteke sîyasî ye, heya sêlinga “terîqet, sîyaset û mafyayê” ye, ku gor rewşa Kurdistanê çêbûye. Serokê PKK wek şêxekî ye. PKK ew kirîye pût. Piştgirîya ji bo PKK ne li ser bingehê hişyarîya hevalbendan e, lê li ser bawerîya mirîdên çavgirtî ye. Pêvendîyên PPK him di nav rêxistinê da, him jî bi rêxistinên dinê ra li ser esasên demokratîyê çênebûye, li ser tirsê û zorê çêbûye, wek yê mafyayê.. Sîyaset, ango pirsa Kurd jî rengekî dide vê rêxistina terîqet û mafyayê, heyecanekê dide hevalbendan.. Tu eleqeyê vê rêxistinê bi himçaxîyê û modernîyê tune.

Piştgirîya hevalbendan jî piştî bûyerên dawî roj bi roj kêm dibe. Ev piştgirîya heyî jî çiqas ji dil e, xwedê dizane. Gelek kesên ku îro hîn tevî civîn û çalakîyên PKK dibin, dema bi tena xwe diminîn, yan pişta xwe li hev vedigerînin, gelo di derheqa Apo û PKK da çi dibêjin? Hayê serkarên PKK helbet ji van tiştan heye, ji ber ku wan di nav rêxistinê da herkes ji herkesî ra kirine muxbîr..

Nivîskarê Ozgur Polîtîka bi hêza Partîya Sosyalîst a Kurdistanê henekê xwe dike, dibêje hûn ne zêdeyî hezar kesî ne. Ferz bike ku em ewqas in. Li himber ewqas lîstikên dewleta Tirk û hella hellaya PKK û di rewşeke hanê da ku pir kes wek mode cîyê xwe li ba xurtan digrin, dîsa jî ger me wek hezar kesê bi bîr û bawer, hişyar û dilsoz, yekitîya xwe parastîye û ewqas rê hatine, xuya ye emê bi serkevin! Ji ber ku li welatekî ku pusule winda û rê şaş kirîye, di mij û dûmaneke usa da pirî caran deh merivê han jî nayêne dîtin…

Lê ger em bi ser nekevin jî, ger hêza me têr neke ku pêşî li şaşî û xirabîyê bigrin û zordestî, nezanî û ev mêrata xirab ya hezaran salan zora me bibe jî, qe nebe me wek merivên xwedî namûs û şeref ber xwe da, me li ber tu zordestekî serê xwe danenî. Li himber gel û dîrokê serê me bilind e.

Em ji demeke usa derbaz dibin, gelek kesên ku xwe sîyasetmedar û rewşenbîr dihesibînin, li ber xurtan û li ber piranîyê secde dikin. Lê nabêjin û nafikirin, ew hêz xizmeta çi û ya kê dike. Bi vî awayî ew kes, bi dil yan jî bê dil be, zirarê didine doza milletê Kurd. Hesabên wan şaş e, hêzeke mezin jî di rêyeke şaş da nikare tiştekî baş bike. Dema ew vê rastîyê fêm bikin û ji kiryarên xwe yên îro poşman bin û fedî bikin jî, êdî wê dereng be, ewê nekaribin zirarên ku dan doza milletê Kurd bi şunda vegerînin..