Kendi Ordusunun İşgali Altında..

Cemil BARAN

Türkiye son günlerde üçüncü bir kriz daha geçirdi. Borsa bir kez daha 8 binlere kadar düştü, dolar 1.400.000’e fırladı, faizler yüzde yüzü aştı ve birkaç milyar dolar tutarında bir sermaye daha, bir hafta içinde ülke dışına kaçtı. Kimi hesaplara göre son iki ay içinde telekom krizi nedeniyle kaçan sermaye 25 milyar dolara ulaşıyor!

Son kriz, genellikle Telekom krizi olarak adlandırıldı ve Türk basını bu nedenle MHP’li Ulaştırma Bakanı Enis Öksüz’ü topa tuttu. Efendim bay Öksüz meğer çok inatçıymış. Telekom yönetimine kendi yandaşlarını getirmek için ısrarcı olmuş, profesyonelliği engellemiş, bu nedenle de IMF’nin ve Dünya Bankası’nın yeni kredi dilimlerini dondurmalarına yol açmış..

Türk basını günlerce bu konuya ilişkin Öksüz-Derviş çatışmasını manşet yaptı.

Bu Telekom sorunu ve Enis Öksüz’ün vatanperverce direnişi elbet yeni değil, en azından birkaç yılın öyküsü. Öksüz önce Telekom’un özelleştirilmesine karşı çıktı. Daha sonra, özelleştirilecek bölümü % 33’ün altında tutmaya çalıştı. Daha sonra ise yönetimi kendi elinde tutmak için direndi. En sonunda ise bu isteğinden de geri adım atmak zorunda kaldı; ama bu arada olan oldu, uzmanların dediğine göre Telekom iki yıl önce 20 milyar dolar değerindeki iken şimdi ölmüş eşek fiyatına düştü. Bu yetmezmiş gibi, Öksüz’ün inatçılığı yüzünden Telekom Kasım krizinin ve son krizin bir ateşleyicisi oldu ve 25 milyar doları süpürüp götürdü!

Doğrusu ilginç bir öykü. Öncelikle bu Enis Öksüz nasıl biri ki bu kadar direnebiliyor, herkese kafa tutabiliyor? Bu adam hükümetin 36 bakanından biri. Başbakan ve öteki bakanlar ona dur diyemiyorlar mı? Hele tam bir şeflik sistemine göre işleyen MHP’de, Bahçeli istese onu kolayca yola getiremez mi? Daha geçende özelleştirmeden sorumlu Devlet Bakanı Yüksel Yalova, ters bir açıklama yaptı diye, Ecevit’in ve bizzat kendi Parti Başkanı Yılmaz’ın uyarısıyla apar topar görevini bırakmak zorunda kaldı. Kabinenin güçlü bakanlarından Tantan’ın ve Enerji Bakanı Ersümer’in gidişleri de tazedir.

Peki, herkesin topa tuttuğu, inatçılığıyla, köylülüğüyle alay ettiği gariban Öksüz, gücünü nerden alıyor?

Öksüz’ün bir yerlerden güç aldığına kuşku yok. Üstelik basın da, politik çevreler de bunu gayet iyi biliyor. Ama kimse doğruyu söylemiyor, söyleyemiyor. Çünkü işin o yanı tabu!  

Öksüz bu işi Bahçeli’den, bir bütün olarak kendi partisinden habersiz yapmıyor. MHP böyle yaparak Telekom gibi yağlı bir pastayı sömürüyor, oraya yandaşlarını dolduruyor. Sağlık Bakanlığı gibi orası da MHP’nin kadrolaşmasına hizmet eden önemli merkezlerden biri. Ama Telekom olayındaki direniş MHP’nin de gücünü aşıyor..

Lafı uzatmadan söyleyelim: Bu işin ardında ordu var. Ordu başından beri Telekom’un özelleştirilmesine karşı. Buna neden olarak ise Telekom’un ülkenin güvenliği bakımından stratejik bir kurum olduğu ileri sürülüyor. Yabancı sermaye bu kurumu denetlerse ülkenin güvenliği tehlikeye girermiş, savunmayla ilgili sırlar yabancıların eline geçermiş.. İddia bu.

Bu ülkede ordu bir işe ayak koydu mu, kim aksini yapmaya cesaret edebilir? Ülkenin gerçek efendisi, sahibi, hükümeti Ordu değil mi? Ama ordu, çok zorunlu olmadıkça ortada görünmemeyi tercih ediyor. Bir keresinde bu zorunlu oldu. İşler çatallaşınca Genelkurmay İkinci Başkanı Orgeneral Yaşar Büyükanıt Başbakanlığı ziyaret edip hükümeti uyardı ve hükümet oracıkta durdu!  Ecevit, “ordunun kaygılarını haklı buluyorum!” tarzında demeçler verdi ve iş yine uzadı.

Son olarak, Telekom yönetimi belirlenirken, Derviş’in kontenjanından seçilen iki kişinin emekli subay, Ecevit’in seçtiğinin ise OYAK elemanı olması herşeyi yeterince gözler önüne sermiyor mu?. Demek ki güdümlü olan salt Öksüz değil, bu garibana fazla haksızlık yapılıyor! Derviş’in direnişi, profesyonellik kaygısı filan da palavra. Sonuçta herkes ordunun dediğini yapıyor.

Derviş’i de çabuk benzettiler. Adam Genelkurmay’ı ziyaret ettikten sonra boşuna, “Ordu herkesten vatansever!” demedi..

Ordunun güvenlike ilgili tezi ve Telekom’a ilişkin bu tutumu MHP’nin de işine geliyor. Böylece o da hem watanperverlik gösterisi yapıyor, hem de bu yağlı pastayı kemirmeye devam ediyor. Enis Öksüz ise salt bir paratöner rolü oynuyor..

Evet, politikacılar, basın, herkes bunu biliyor; ama bilmezlikten geliyor. Bu konu tabu. Kimse tanrıları öfkelendirmek istemiyor. Enis Öksüz’e saldırmak ise kolay. Eşeğini dövemiyen semerini dövüyor. Türkiye işte böyle bir ülke!

Türk ordusunun milli güvenliğe ilişkin kaygıları anlaşılırdır. Her ne kadar şimdi uluslararası teknik, Türk Telekom’u özelleşmese bile, onun kanalıyla yürütülen hertürlü istihbarata ulaşabilecek kadar gelişmişse de –gazeteler yazdı, Amerika Almanya’yı bile izliyor- Türk generallerinin böyle düşünmesi olağandır. Onlar esen rüzgardan hile sezerler.. Onlar ördek Hasan soyundandır.. Ne var ki sorun yalnızca güvenlik sorunu değil. Bir de işin ekonomik boyutu var ve ordunun direnişine yol açan asıl neden de budur.

Evet, bu da bir başka tabudur. Türk ordusu bir ekonomik imparatorluk kurmuştur. Başta OYAK olmak üzere, holdingler, vakıflar, onlarca şirket… Bunlar Türkiye’nin en büyük şirketleri arasındadır.

24 şirkete sahip Ordu Yardımlaşma Kurumu (OYAK), otomotif (örneğin Reno’nun yüzde 47’si), inşaat, tarım ve finans alanlarında önemli yatırımlara sahip ve 30 bin kişi çalıştırıyor. Bir bankaya, bir süpermarket zincirine (ordu parazarları) sahip ve Türkiye çimento üretiminin yüzde 10’unu elinde tutuyor.  Sabancı, Koç gibi yerli büyüklerle ve Goodyeer, Dupont gibi yabancı şirketlerle ortak. Subay, yedek subay ve assubayların maaşlarından bu kuruma önemli bir yüzde kesiliyor. Ayrıca hazineden finanse ediliyor. Bu şirketler vergi ödemiyorlar, yasal olarak bundan muaflar! Kazançları ise askere gidiyor.

Kamuoyu bütün bunlardan habersizdir. Kimse bu konuları gündeme getiremez. Bunlar yazılmaz, tartışılmaz. Kimse elini arı kovanına sokmak istemiyor..

Ordunun elinde ayrıca “Türk Silahlı Kuvvetlerini Güçlendirme Vakfı”, “Hava Kuvvetlerini Güçlendirme Vakfı” ve benzeri birçok vakıf var. Bunlara, gönüllü veya zorunlu biçimde, yurttaşlardan büyük paralar kesiliyor. Türk Silahlı Kuvvetlerini Güçlendirme Vakfı uçak, füze, top dahil, çeşitli silah yapımında ve telekomünikasyon alanında üretimde bulunan 30 kadar şirketle bağlantılı ve 20 bin kişi çalıştırıyor. Bunlara ilişkin bilgiler de sır. Bunlar normal bütçe ve parlamento denetimine tabi değiller. Bunların son on yılda 100 milyar doları aşkın bir harcama yaptıkları basına yansıdı.

Bu kurumlarla ilgili bilgiler bazan satır arasında basına sızıyor. Zaman zaman ise yabancı basına yansıyor. (Örneğin Douglas Frantz imzasıyla 14 Ocak 2001 tarihli The New York Times’te çıkan yazı.)