| |
|
Şu Korona Günleri-2. Bölüm
|
|
2020-05-03 18:43
|
|
Kemal Burkay
|
|
|
HAYATI CENNET YA DA CEHENNEM ETMEK ELİMİZDE…
Kemal Burkay
Covid-19 denen virüsün dünyamızda yarattığı salgın ve dehşet, biz insanları ister istemez hayat ve kendi durumumuz üzerinde düşünmeye itiyor.
Böyle bir salgınla karşılaşınca nerdeyse pusulayı şaşırdık, hayatımız değişti… Bundan sonra ne olacak sorusunu kendimize soruyoruz. İnsanlık önemli bir değişim mi yaşayacak, yoksa salgın hafifleyip söndükten sonra her şey eskisi gibi mi olacak?
Pandemi diye nitelenen bu tür salgınlar insanlığın hayatında yeni bir olay değil. Geçmişte veba salgını yüzbinlerce insanın ölümüne, Birinci Dünya Savaşı sırasındaki İspanyol Gribi denen grip salgını ise yüz milyondan fazla insanın ölümüne yol açmıştı. Üstelik o dönemde nüfus bugüne göre oldukça azdı, sanırım bir milyar dolayında…
Bizim çocukluğumuzda (1940’lı yıllarda) çiçek hastalığı, kızıl, kızamık gibi salgınlar çocukları kırıp geçiriyordu. Bunlar özellikle kış ayları kendini gösterince bir tek köyde bile onlarca çocuk hayatını yitirir, çiçek hastalığı ayrıca pek çoklarını kör ederdi. Verem ise çocuk ve gençlerin yanı sıra büyükleri de erken zamanda hayattan koparırdı.
Hayvanlar bakımından da benzer salgınlar vardı. Örneğin şap hastalığı sığırları kırımdan geçirirdi.
Modern tıp bu hastalıklara çareler buldu, aşı ve tedavi yöntemleriyle bunlar artık önlenebiliyor.
Ama zamanla kuş gribi, domuz gribi yeni grip türleri ve AİDS gibi bulaşıcı hastalıklar ortaya çıktı. Eskiden beri var olan ve bir türlü çaresi bulunamayan kanser ise çevre kirlenmesi, besin maddelerinin bozulması ve diğer bir dizi nedenle çağımızın yaygın bir hastalığına dönüştü.
Şunu biliyoruz: Hayatla birlikte hastalık da var. Hem insanlar için, hem diğer canlılar; hayvanlar, bitkiler için. Tıp ne denli ilerlemiş olsa, bir bölümüne çare bulunsa bile yenileri her zaman ortaya çıkabiliyor.
Aslında hayat ebedi değil, bunu da biliyoruz. Yalnız canlılar bakımından değil,cansız varlıkların da kısa ya da uzun bir ömrü var. Bir şiirimde şöyle demiştim:
Zirveden düşen koca taş da
Ufalır, toz olur zamanla…
Bir başka şiirimde de şöyle demiştim:
Gün gelir dünya bile ölür,
Güneş duman olur.
Evet, dünyanın ve güneşin, milyarlarca yılla ölçülse bile, bir ömrü olduğunu, bir gün sona ereceğini biliyoruz. Bilim güneşin, ömrünün sonuna doğru genişleyip dünyayı için alacağını, böylece canlı hayatın tümden sona ereceğini, sonra güneşin kendisinin de soğuyup söneceğini söylüyor.
O zamana kadar insanlar başka bir güneşin kıyısındaki, hayata uygun başka bir gezegene taşınabilirler mi, ya da bu işin başka türlü çaresini bulurlar mı, onu bilemeyiz…
Tabi biz insanlar, eğer daha önce, bir atom savaşıyla veya başka şekilde dünyada canlı hayata son vermez ya da hayatı çekilmez hale getirmezsek… Bir yazımda da, artan çevre kirliliği, ısınma ve bunun yol açtığı doğal dengenin bozulması, seller, fırtınalar vb. felaketlernedeniyle şöyle demiştim: Bu gidişle, bir atom savaşı çılgınlığına da gerek kalmayacak, hızla artan çevre kirliliği ve iklim değişikliği, dünyamızda hayatı bitirecek…
İki yıl önce yaşama veda eden ünlü İngiliz fizikçisi Stephen Hawking, bu konuda ciddi uyarı yapanlardan biriydi ve “belki de son çıkışı geçmek üzereyiz,” demişti.
Evet, desen demesen hayatın bir sonu olsa da bu bizim, sözde dünyanın tek akıllı yaratıkları olan insanların, işi oluruna bırakmamızı, olup bitenler konusunda “ne olacaksa olsun” dememizi gerektirmez. Aklımızı iyiye kullanıp hayatıgüzel kılmak da elimizde, kötüye kullanıp hayatı kendimize ve başkalarına cehennem etmek de. Bu ise dünyadaki canlı hayata, çevreye ve bizzat insan ilişkilerine, sosyal hayata yönelik izleyeceğimiz politikalara bağlıdır.
Gelecek yazımda devam edeceğim.
3 Mayıs 2020
|
|
|
|
|
|