2024-03-19
Skip Navigation Links
Destpêk/Anasayfa
Pêwendî/İlişki
Lînk
Skip Navigation Links
Video
Album
Arşîv
Gülsen FEROĞLU
 
Duymuyor musunuz; çanlar sizin için çalıyor
2017-08-23 00:29
Gülsen FEROĞLU
Her gün onlarca insanın savaşta, trafikte, iş kazasında öldürüldüğü, adına da kader denerek; katilinin kurbanıyla cinayetin izlerini sildiği bu ülkenin; gökkuşağı kadar renkli... su kadar masum....ölümlerinin nedeni ‘savaşın’, ‘trafik kazasının’, ‘maganda terörünün’ ne olduğunu bilmeyecek kadar da yaşamın başında adı; Can Kocataş (7) adı; Eren Bülbül (15) adı; Ceylan Önkol (14) olan çocuklarıydınız.

Her gün ama her gün, Bu ülkede; yalnızca Eren, Ceylan değil, sırf emniyet kemeri takılmadığından onlarca Can Kocataş (7), Yakup (5), Yusuf (6 aylık) Erdoğan; unutulduğu serviste havasızlıktan Alperen Sakin (3); maganda teröründen onlarca Ali Üzüm (9); Şırnak’ta uyudukları yatakta panzer ezdiğinden Muhammet (7), Furkan (6) Yıldırım; kurşunlandığından onlarca Berkin Elvan (14); hayatlarından olan ne ilk, ne de son çocuklardı.

Sınırlarını ölümün çizdiği bu zalımların da ülkesinde; asırlardır sorunlar hoşgörüyle, demokratik tavır, siyaset yerine baskı, şiddet, asimilasyon, savaşla çözülmek istendiğindendir; onlarca Uğur Kaymaz (12), Cemile Çağırga ( 13); onlarca Destina Peri Parlak (16), Ali İsmail Korkmaz (19), Yasin Börü (16)’nün de tekme tokatla, bombalarla, kurşunlarla delik deşik edilmesi.

Ahhhh.... ahhh...ahhh ki ne ahhh... yanı başınızdaki kişinin kaderiniz olabildiği; yanlış başladığından sonu belli onlarca hikâyenin de diyarı; adına Ortadoğu denilmiş bu lanetli topraklar; hep kanla sulandığındandır, ölümün de ebeveynlerinden önce evlatlarını hayattan alması.

İşte böyle herkesin gözü önünde onlarca çocuk, onlarca genç yitip giderken;10 Ekim 2015’de Ankara Garında 120, 13 Mart 2016’da Güvenpark’ta 39 Türkiyeli vatandaş; onlarca Er Harun Arvas (22), onlarca gerilla Yavuz Unas (18) (Rubar Hani)’ın bedenleri; bomba, EYP , mayın, havanla paramparça edilirken, gerçek; arka sokaklarda kaybettirilecektir.

Basit birkaç önlem, kararla ölüme sebep onca olayın; misal yeniden başlatılacak çözüm süreciyle tam 40 yıldır Kürt, Türk gençlerinin birbirlerini öldürmelerinin; cezaların artırılması, emniyet kemeri takılmadan yola çıkılmamasıyla da trafik kazalarının önüne geçileceği gerçeğini, insanlar; arka sokaklarda bilerek, isteyerek kaybettirirler.

Ve ölüm de devletin, insanların, örgütlerin, liderlerin, cemaatlerin “önce vatan... sağ olsun”, “Şehitler ölmez”, “........güneşe gömüldüler” söylemleriyle sürekli kutsandığından bu ülkede 21. yüzyılda dahi hayata karşı hep zafer kazanandır.

Ölümün, kötülüğün zaferi, üstünlüğü sabah, akşam; haber bültenlerinin, gazetelerin vazgeçilmezi “... çatışmada .... terörist etkisiz hale getirildi...”, “... patlamada 2 asker şehit ....”nun ardından “katliam gibi kaza”, “ yine ihmal, yine kadın cinayeti” manşetleriyle muştulanır. %98’i sürücü hatasından kaynaklı kazalarda 2016 yılında da 3 bin 493 kişi hayatını kaybetmişken “trafik canavarı”, “trafik terörü” maskelemesiyle bir kalemde canavarın ta kendisi sürücüler bile aklanır.

Ölüm, kötülük; yemek yemek, işe gitmek, alışveriş etmek gibi öylesine sıradanlaştırılmıştır ki, bireyler tek tek öldüğünde değil, ölümler toplu olduğunda; 17 Ağustos depreminde 18 bin 373 insan; Dağlıca’da 17 asker; Soma’da 300 madenci; Marmaris’te 21 kadın trafikte öldüğünde gündeme taşınacaktır; deprem, savaş, çatışma, iş, trafik kazası,..,...,

İstisnasız her yerde, her kesimde var olan- ki bu kimi zaman bir ideoloji, bir lider, örgüt, bir parti, cemaattir- biat edilenlerin “... bunun fıtratında ölüm var”, “hangi bağımsızlık, hangi özgürlük ölünmeden kazanılmış”lı kurtarıcı cümlelerle motive ettiklerine yalnızca ölümcül kaderler yazmakla kalmayıp, uğurlarına yitip giden onlarca hayatın sorumluluğunu da üstlenmemeleri, bir bilseniz nasıl da yürek yakar.

Başta gelişmemiş ülkelerinin mottosu “taktir-i ilahi”, “ne yaparsan yap Tanrı yazmış bir kere, kaderi değiştiremezsin”, “ cenneti 13 evladınla teminat altına aldın”lı onlarca argüman da biat edilenin müritlerini rahatlatacağı hazır, nazır bahanelerdir. Hani milenyum çağından utanmasalar engellemedikleri ölümlere, katmerli meşruiyet için “sıkıntı yok, nasılsa cennette gidiyorlar” demekten de çekinmeyeceklerdir.

Ortalık dönmüş mahşer yerine ama hiç bir olayda ellerini taşın altına sokmak bir yana, onlara göre Takdir niyeyse hep biçare çocuklar, kadınlar, emekçiler, ötekileştirenler; suçlu da hep başkaları ve Tanrıdır. Duyan da sanır ki, Tanrı son 30 yılda madenlerde toplam 3 kişinin öldüğü Almanya’yı, bireyi yücelten Avrupalıları, ABD’lileri çoktan azat eylemişte bir tek Türkiyelilerle, Ortadoğu’yla meşgul.

Suçlarını biteviye üzerine attıkları, milyonlarca insanı yanına alması yetmemiş gibi “sevdiği kulunu yanına alır”la itham ettikleri Tanrı’nın “yeter !! her şeyin sebebi Takdir-i kuldur” sitemini algılayamayan zavallılıklarının farkında bile değillerdir.

Şimdi her 10 kişiden birinin antidepresan kullandığı; 2011-2016 arasında antidepresan kullanımının %25,6 arttığı bir Türkiye’nin de nedenidir; engellenmeyen çatışma, ırkçılık, iş, trafik kazaları, kadına, çocuğa taciz, devlet terörü, afet yüzünden; birkaç saniyede hayatı tepeden tırnağa değiştiren ölümle içiçe yaşamak.

Belki insanlar da; sevdiklerini bir anda hayatlarından koparan olayların, gün yüzü görmemesi gereken sorumlularının Rüzgar Çetin misali pervasızca fink atmasını sağlayarak yüreğe su serpmeyen adaletsizliklere ancak uyuştuğunda; normali anormal, anormali normal sayacak zihinlerle tahammül edebiliyorlardır.

Hal böyle olunca, elbette, evrensel değerler; kardeşlik, özgürlük, eşitlik, hukuk, vicdan, iyilik yerlerde sürünecek; hayatını hiç uğruna kaybedenlerin, geride bıraktıkları cehennemi yaşayan milyonlarca insanın oluşturduğu toplumda ancak travmatik , depresif olacaktır.

Oysa, onlarca çocuğun, gencin ölümünün dahi terbiye edemediği; biat isteyen, mafyavari sisteminin eseri bu travmatik, şefkatsiz toplum; kimsenin çıkıp ta, duymuyor musunuz; “çanlar hepimiz için çalıyor” da demediği ülkenin; dikkate alınmayan en büyük problemidir.

Bu Travmatik toplumda; prefabrike bir evin çalınması, sahte kanser ilaçlarının, hormonlu yiyeceklerin piyasaya sürülmesi, tavan yapmış ırkçılığın göstergesi “Kütahya’da Kürt işçilerin çadırlarının yakılması”, “Metro’da Suriyeli çocuğa dayak” atılması vari eylemler de, tabii ki sorun teşkil etmeyecektir.

Bireyin ancak öldükten sonra “biri de çıkıp demiyor ki... Eren iyi ki varsın” paylaşımı TT olunca ayrımına varılan kimsenin görmediği siyahlar içerisindeki mateminde... sessizliğinde... yalnızlığında gizli isyanı; bu şefkatsiz toplumun, hayatın ucuzluğunun içselleştirilmesinin yansıması değilse, nedir ki?

Bavê min, ardı arkası kesilmeyen onca ölüm getiren felaketlerin tükenmeyen nefretlerin kıskacındaki toplumda “ ..... / herhangi bir insanın ölümü de beni eksiltir / çünkü ben insanlığın bir parçasıyım / ” dizelerini yazacak Jonh Donne’leri mumla arayan yürek nasıl sızlamasın ki.

Herdû çavê min; Bodrum beachlerinde günü gün ederken depreme hiç yakalanmayacaklarını zannedenler gibi; hiç bir şeyinizi kaybetmeyecek, başınıza kötü bir şey gelmeyecek, zaman hiç bitmeyecek sanırken, beklenmedik bir anda kapıyı çalacak ölümün, insanı tar-ü mar eden dipsiz kuyuluğu; inan yaşamayanın anlayamayacağı bir şeydir.

Hevalım, bil ki “öldü” haberini verenin sesine, yüzüne illaki de bakışına yansır “ölüm”ün muhatabına kurşunluğu. Vurulursunuz; kalbinizin ta orta yerinden. Öldüğünü öğrendiğinizle birlikte Mutlaka ölecek kalbinizin; kimselerin duymadığı can çekişen; soluk, halsiz atışını bir tek, siz duyarsınız.

Hele de kaybedilen sıralı olmadığından... daha...daha can yakan... geride kalanı da illa ki öldürecek; doyulmayan bir çocuk, bir gençse; her gün düşle, yaşam karışır da öldüğünü görmemek için hiç uyanmak istemezsiniz uykulardan; hiçççç.

Evin her yerinde de özenle aldığınız çerçevelerde size bakan onlarca fotoğraf; siz O’na...O size bakar öylece...”resimlerde mi kaldın yavrum” figanınız dahi inandıramaz sizi; bir daha O’na sarılamayacağınıza...sesini bir daha duyamayacağınıza....

“O, asla geri dönmeyecek...gelmeyecek...” diyenlere bakarsınız boş boş...inanmak istemez, direnseniz de...artık siz de bilirsiniz; birlikte yaşayacağınız zamanlar bir daha olmayacağındandır... sevdiğini kaybeden herkes gibi sizin de “kayıp zaman ”ların ardına düşmeleriniz.

Kendine ait olmayan bir yolda, bu yollarda kaybolmalar da işte bu yüzdendir; Oy yarê, oy hevalê...

22.08.20017
Print