Kaddafi

Muammer Kaddafi’nin basina kötü bir sey geldigi için üzülebilecegim, kirk yil düsünsem aklima gelmezdi. Bu adam Libya’da darbe yapip idareyi ele aldiginda, bizlerde Üçüncü Dünyacilik’la içiçe geçmis bir solculuk atmosferi içinde yasardik. Adam da ‘anti-emperyalizm’ olarak yorumlanan laflar ediyordu. O zaman da zerre kadar sempati duymamistim. Ciddiye alinacak bir siyasî figür olarak da görmemistim.
Sonra, yillar yili ele geçirdigi iktidarin üstünde oturdu. ‘Sansasyonel’ denecek bir yigin davranisi oldu, ama bütün bu süre içinde ciddi sayilacak bir sey de yapmadi. Bir vodvil diktatörü olarak, küçük ve yoksul bir ülkede, tepe tepe hüküm sürdü.
Yikilis biçimi de genel üslûbuna uygundu. Beyinsiz bir direnise geçti. Herhangi bir plani, düsüncesi olmadigi, herhangi bir umudunun da olmadigi belliydi. Herhalde kaçip canini kurtarabilirdi, ama bunu da yapmadi. ‘Hükmetme’ aliskanligindan kopamazdi.
Dolayisiyla pisi pisine süreç kanlandi. Bugün pekâlâ yasiyor olabilecek birçok insan hayatini bu kavgalarda kaybetti. Ama sonuç da degismedi. Kaddafi yenilecekti, yenildi.
Ama adamin yakalanmasi, öldürülmesi insana tiksinti veren igrenç bir olay.
Libya halki, önemli bir çogunlugu, ondan ölesiye nefret ediyor olabilir. Belli zaten, nefret ettikleri. Ben de kendi hesabimdan, en ufak sempati duymadigimi söylüyorum. Hepsi tamam, ama sart midir, böyle bir vahsetle adami öldürmek, linç etmek?
Sorun Kaddafi de degil. Bütün bu öldürme olaylarinda oldugu gibi, sorun ‘insan’ denen varlik. Ne yapmis olursa olsun, karsinizda canli bir insan, bir beden var. Vura vura, o yasayan bedeni cansiz bir et yiginina, bir külçeye dönüstürüyorsunuz. Bunu kendi elinizle yapiyorsunuz. Yaptikça aska geliyor, daha fazla can yakmak ve daha çabuk öldürmek üzere vuruyorsunuz.
Oysa yasatmak gerek böyle adamlari. Kendi utançlari içinde, kendi manevi sefaletleriyle her gün yüzlestirerek yasatmaktan büyük ceza olabilir mi?
Evet, Kaddafi için böyle duygulanacagim kirk yil düsünsem aklima gelmezdi.
—————————————
Taraf-23 Ekim

Murat Belge