Van’da deprem oldu…
Van’da deprem oldu…
Inci kefal’in yurdunda…
Van Denizi’nin süslü dilberi sarsildi…
Canlarimiz yandi, yüreklerimizde kor bir aci sökün etti…
Nice canimizi, ne çok insamizi yitirdik…
Kolay mi?..
Ne zordur insanin çaresizce ölüme bakakalmasi…
Vicdani körelmisler de türedi bir anda dört bir yanda…
Bir doga olayinin magrdur ettigi insanin haline kis kis gülenler vardi…
Insanliklari kaldi onlarin da enkazin altinda…
Içlerindeki fasisti kudurtanlarin, o kiçlari açikta kalanlarin, o zombilerin hal-i ahvali idi gördüklerimiz…
Van’da deprem oldu…
Kelimelerin kifayetine sigmaz bir keder birikti yüregimizde…
Insandi giden, insandi yitirilen…
Bunu bilmezler de vardi…
Magdura kimlik sorar oldular…
Rengine bakar oldular…
Fasizmin azgin sularinda fütursuzca kulaç atar oldular…
Alçalmisligin en son noktasinda durdular…
Utanmazca, arsizca, pervasizca…
Van’da deprem oldu…
Makus talihimize sitem ettik gene…
Enkaz altinda Yunus’u gördük önce…
O gözleri umut, o esmer çocugu…
Bir an kendimizi buluyorduk siluetinde…
Sonra kaybolmasaydi o isiyan kocaman gözleri…
Ah Yunus’um, can Yunus’um…
Desem ki…
Bir mucize oluverdin önce…
Sonra ölüverdin sessizce…
Kalbimizin çatlamis yerinde adini tasisak…
Gözlerinde savurup zamani, sana agitlar yaksak…
Hep gözlerine, gözlerine baksak…
Ne çare can, ne çare!..
Her ölüm erkendir derler ya Yunus’um…
Her ölüm erkendir de, ya seninki;
Öyle çok erkendi, öyle çok erken!
Van’da deprem oldu…
Yunus’lari yitirdik…
Canlari, insanlari yitirdik…
Insanligini yitirenler de vardi…
Vicdani körelmis haydutlar da vardi…
Ölüme kis kis gülen ceberrutlar da vardi…
8 Kasim 2011
Mehmet Ünlüdere
