Rojeke sayî û xweş e, tîrêjên rojê xwe berdaye ser deştê. Êdî hindik maye ku dengê zengilan derkeve, ji ber ku îro yekşem e. Di nav zeviya şilêlê de du gencan ji xwe re şiverêyeke nû dîtine ku berê qet tê re neçûne. Li hersê gundên deştê şûşên penceran dibriqin. Di malan de li pêş neynikên li ser maseyên mitfaxan mêr rûyê xwe tiraş dikin, jin nan kerî dikin, qehwê hazir dikin û di ber re bêdeng stranan dilorinîn, wextê xarina taştê ye. Zarok li ser erdê rûniştine û  bişkokên kincên xwe digrin.

Ev danê sibeheke xweş e, lê destpêka rojeke gelekî nexweş e, çimkî îro li gundê sêyemîn ê deştê zarokek wê ji alî zilamekî keyfxweş bête kuştin. Zarok hîna jî li erdê rûniştiye bi girtina bişkokên êlegê xwe gîro ye. Bavê wî jî li serê masê li aliyê din li ber neynikê tiraş dibe û di ber re ji zaroka xwe re behs dike ku îro ew ê çawa seranserî çem bi botê bigerin. Dayik, wan nanê nû kerîkirî datîne ser tepsiyeke şîn, û di ber re stranekê diminminîne.  

Di mitfaxê de siya bêoxiriyê hîç diyar nabe, lê ew zilamê ku wê zarokê bikuje aniha li pêş benzînxana gundê yekemîn sekiniye. Wek mêrekî dilşad û bextiyar xuya dike. Di destê wî de kamerayek heye, di cama wê de erebeyeke şîn dibîne, li kêleka erebê keçikeke ciwan sekiniye. Dema keçik dikene û ew wêneyekî  wê yê xweşik dikişîne, benzînfiroş qapaxa depoya benzînê dişidîne û ji wan re rojeke xweş daxwaz dike. Keçik li erebê siwar dibe, mêrikê ku îro wê zarokê bikuje, ji berîka xwe cizdan derdixe perê benzînê dide, ji benzînfiroş re dibêje ku îro ewê herin ber behrê, li wir wê botekê kirê bikin û ji qeraxê avê gelekî dûrkevin û bigerin heta êvarê. Keçik di cama nîvdaxistî re hemû gotinên wî dibihîse, çavên xwe digre, behrê û xwe û zilamê xwe li kêleka hev di botê de dibîne. Mêrik mirovekî xirab nîne. Kesekî rûken û bextiyar e. Berî ku li erebê siwar bibe, li ber radyatora ku di bin ronahiya tavê de diteîse sekiniye û wisa xuya ye dema ku bîna benzîna teze tê wî pê kêyfxweş dibe. Aniha li ser ereba wî ya biriqandî tu şopeke hezintiyê xuya nake, tampona wê nepelixiye, di xwîna  sor de nemaye.

Lê di eynê demê de, gava li gundê yekemîn derîyê erebeyê ê milê rastê tê girtin, motor dest bi xebatê dike, li gundê sêyemîn jinik derê dolabê vedike, dibîne ku di mal de qet şekir nemaye. Zaroka ku ji mêjde bişkokên êlegê xwe girtine, bendikên solên xwe girêdane û di qenapa ber pencerê de li ser çokan rûniştiye, li derve li çemê ku di nav darên kayînê re dikişe û bota reş ya ku li ser çêreya qeraxê çem hatiye danîn temaşe dike. Ew zilamê ku lehzekî paşê wê zaroka xwe winda bike, êdî tiraşa xwe qedandiye, makina tiraşê di qutiya wê de bi cî dike. Li ser mêsê fîncanên qehwê, şir û penêr heye. Tiştê kêm tenê şekir e û dayîk ji zaroka xwe re dibêje ku here ji mala Larsson bi deynî çend lib şekir bîne. Û dema zarok derî vedike ku here, bavê wî li dû wî gazî dike û jê re dibêje ku lez bike, kelek (bot) li benda wan e, riya wan dûr e. Wextê zarok di nav baxçe re bazdide, tenê çem û masiyên ku xwe hildavêjin di hişê wî de ne, hîç kesek di guhê wî de jê re nabêje ku tenê heşt deqîqeyên jiyana wî mane, û ew bota ku li kenarê çem sekinîye wê hemû wê rojê û gelek rojên din jî li wir, hema wisa di ciyê xwe de bisekine bêî ku kesek destê xwe bidê.

Mala Larsson ne dûr e, ku ji ser rê derbasî aliyê din bibe xwe digihînê, û gava zarok  ji ser cadê bazdide aliyê din, ew erebeya şîn xwe digihîne gundê duwemîn.

Ev gundekî biçûk e, bi xaniyê bi rengê sor siwaxkirî û mirovên ku nuh ji xewa sibê rabûne û  di mitfaxên xwe de rûniştine di destên wan de fincanên qehwê dibînin ku erebeyek çawa li wê rastê bi bayê bezê derbas dibe û li dû xwe ewrekî tozê radike. Hewa havînê tê hundurê erebê. Piştî ku ji gund derbas dibe, erebe  leza xwe zêdetir dike, ji xwe gelekî ewle ne, di vê rêya han de ew bi tenê ne. Ajotina tirimbêlekê di rêyeke weha nerm û fire de pir xweş e. Mêrik kêyfxweş e, xort e û bi enîşka xwe ya rastê car caran germiya bedena jinika li kêleka xwe hîs dike. Mirovekî xirab nîne. Ew dilezîne ku gavekê zûtir xwe bigihîne ber behrê. Kesekî wisa ye ku naxwaze ziyanê bigihîne kêzikekê, lê lehzekê şunda wê zarokekê bikuje. Wextê bi lez ber bi gundê sêyemîn diajo, jinik çavê xwe digre û di hundirê xwe de dibêje ku ewê çavê xwe veneke heta ku êdî behrê ji wan ve xuya kir, paşê binihêre, bi tempoya hejîna erebeyê û dengê xişîna lastîkên wê li ser asfalta nerm re, ew di xeyala xwe de, derya (behr) birîqî ya bi rengê geş tîne ber çavên xwe. 

Bi rastî jiyan li ser pergaleke gelekî bêmerhemet hatiye sazkirin; zilamekî kêyfxweş bi yek deqîqeyê berî kuştina zarokekê gelekî şa û kêyfxweş e, û jineke ku yek deqîqeyekê berî ku bike qêrîn û hewar, dikare di xeyala xwe de behreke rengşîn û geş bîne ber çavên xwe û kêfxweş bibe... Û dê-bavek di deqîqa dawîn ya jiyana zaroka xwe de li mitfaxê rûdinê bêî ku li ba wan hêcan û telaşek hebe  li benda zaroka xwe disekinin ku ji wan re çend lib şekir bîne, ji xwe re behsa spîbûna didanên zaroka xwe dikin, behsa gera wan ya wê rojê dikin û ew zarok bi xwe di deqîqeya dawîn ya jiyana xwe de dikare girtina deriyê baxçeyekî û çûyina rêyeke kurt bi çend lib şekirên sipî di nav kaxizekî spî de pêçandî, û masiyên wî çemê dirêj û wê bota zikmezin û bi bêrikên wê yên bêdeng tiştekî din nefikire.

Dûra êdî hertişt dereng maye. Dûra erebeyek li ser rê sekiniye û jinikek bi dengekî bilind dike qêrîn, destên wê bi xwîn in. Paşê mêrikek, herçend  di kûraya derûna wî de quleke reş û mezin heye jî dixwaze xwe li ser piyan ragire. Dûra li ser rê çend lib şekir di nav xwîna sor û gurûzê de gevizî wisa  bêmane ji hev belavbûne û zarokekî biçûk rûyê wî wisa bi erdê ve zeliqandî li ser wê rêyê dirêjkirî ketiye.  Dûra du kesên ku hîna qahweya xwe xilas nekirine û beznên xwe yên spî-çolkî ji derê hewşekê bi lez û bez bazdidin û xwe digihînine ser cinazê zarokê, ew li wê derê dîmenekê dibînin ku êdî di jiyanê de tu wextê wê ji bîra wan neçe. Mixabin ew gotin ne rast e ku dibêje zeman hemû birînan derman dike. Zeman birîna zarokeke mirî nakawîne û birîna dilê dayikeke ku ji bîr dike şekir bikire û zaroka xwe dişîne aliyê din ê rê ji bo ku şekir deyn bike qet pak nake û tirs û xema zilamekî ku wextekê kêyfxweş bû lê niha ew zarok kuştiye narevîne.

Yê ku zarokek kuştiye êdî nikare here ber behrê. Yê ku zarokek kuştiye bêdeng berê ereba xwe dide malê paşde vedigere, li kêlekê jineke lal û bêdeng destên xwe çepraz xistiye binçengên xwe. Li wan gundên ser riya xwe ku tê re derbas dibin hîç kesekî rûken nabînin. Siya her tiştekî tarîtir xuya dike, ew bêdengî wisa dom dike heta ku ji hev diqetin û mêrik dizane ku ev bêdengî dijminê wî ye, jê re lazim e ku ew sal û zemanên jiyana xwe derbas bike heta ku bikare zora wê bêdengêyê bibe, hingê belkî bike qêrîn û bikare bibêje ku sûc ne yê bû. Lê ew dizane ku derew e, û di xewnên xwe yên şevan de jî ew ê hêvî û daxwaz bike ku yek deqîqeyekê ji jiyana xwe paşda vegerîne û tenê wê deqîqeyê bi awakî din bike.

Lê jiyan wisa bêmerhemet e li dijî kesekî ku zarokek kuştiye ku êdî ji wir şûnda çi jî bike fayde nake.