Geçmişten Bir Sayfa – 2

Kemal Burkay

Sevgili okurlar,

Şu günlerde bazı arkadaşlarımın desteğiyle anılarımın 3. cildinin mizanpajıyla uğraşıyorum. Mizanpaj bitmek üzere. Ama onu bu yıl yayımlamayı düşünmüyorum. Belki önümüzdeki yıla...

Bu arada 3. ciltten bir bölümü, bugün olup bitenlere de ışık tutacağı, ayrıca hafızaları tazelemeye yardımcı olacağı için köşemde yayımlamayı uygun buldum. Bu bölüm 1990’lı yılların başından bir kesit. Yani aradan 20 yıl geçmiş. Şimdi 20 yaşında olan gençler o yıl daha doğmamıştı, şimdi 25-26 yaşında olanlar ise o zaman daha 5-6 yaşlarında idiler. Onların bu tür bilgilere ihtiyacı var. Ayrıca zaman hafızalardan çok şeyi siliyor, çok şeyin üstü zamanla külleniyor. Onları bilerek küllemek isteyenler bir yana... Bu nedenle, o zaman olgun yaşta olan kişilerin de bilgilerini tazelemelerinde, bazı şeyleri hatırlamalarında yarar var.

Bir yıl kadar önce aynı başlıkla, anılarımın henüz yayınlanmamış kısa bir bölümünü bu köşede yayımlamıştım. Bu nedenle bu yazıya “2” numarasını koydum ve uzunca olduğu için iki bölüm halinde vereceğim.

Kürdistan’da Artan Devlet Terörü ve
KÜRT HALKININ KİTLESEL DİRENİŞİ

(Birinci Bölüm)

Türk devletinin Kürdistan’daki terörü 1989 yılında tırmanarak sürdü, tam bir kıyım halini aldı. Bölgede kitlesel göç ve sürgün hızlandı.

28 Kasım 1989 günü, PKK’lı kılığına bürünmüş özel timler Yüksekova ilçesi Sete (İkiyaka) köyünü bastılar ve 12’si çocuk, 6’sı kadın, 10’u yetişkin erkek olmak üzere toplam 28 kişiyi kurşuna dizerek, telle boğarak katlettiler ve buna bir PKK eylemi süsü vermek istediler. 13 Mart günü de Mardin’in Savur ilçesinde güvenlik güçleri 13 Kürt yurtseverini katlettiler. Bu ve benzer olaylar Kürdistan’da sömürgeci rejime karşı kitlelerin öfke ve nefretini büyütmekteydi. Tepkiler ilk kez Cudi’deki köylü eylemleri ve Silopi yürüyüşünde kendisini açığa vurmuştu. 1990 Martında ise Nusaybin’de patlak veren kitle hareketi hızla büyüdü ve yayıldı.

Savur’da öldürülenlerden Kamuran Dündar’ın cenazesi 15 Mart’ta Nusaybin’de toprağa verilirken mezarı başında büyük bir kitle birikti. Bundan rahatsız olan rejimin güvenlik güçleri, törenden dönen kitlenin üzerine ateş açtı, bu olayda beş kişi öldü, pek çok kişi yaralandı, yüzlerce kişi de gözaltına alındı. Cizre’de bu olayları protesto için 19 mart günü esnaf kepenkleri indirdi. 20 Mart günü ise, halk, yaşlı-genç, kadın-erkek, sarı-kırmızı-yeşil ulusal renklerle donanmış olarak yürüyüşe geçti; araba lastikleri yakıldı, benzin bidonları ateşe verildi. Onbinlerce kişinin yürüyüşü rejimin güvenlik güçlerini şaşkına çevirdi. Tanklar ve panzerlerle kitlenin üzerine yürüdüler ve yine ateş açtılar. Cizre’de de beş kişi öldü, pek çok kişi yaralandı, çok sayıda insan gözaltına alındı. 23 Mart’ta Cizre halkı bir kez daha ölüme meydan okuyarak sokaklara döküldü, „bıji Kurdıstan!“ sloganını atarak yürüdü. Tam da Newroz dönemine rastlaması eylemlere ayrı bir anlam ve heyecan katıyordu.

Olaylar Cizre’nin ardından öteki çevre ilçelere, Silopi, İdil, Kızıltepe, Midyat ve Silvan’a sıçradı. Demokratik Platform, 27 Mart günü Diyarbakır ve Silvan’da bildiri dağıtarak kitleleri direnişe çağırdı.(1) Rejim, Diyarbakır’da büyük kitle hareketlerini önlemek için günler öncesinden binlerce asker ve polisle kenti kuşatmaya almış, giriş çıkışları yasaklamış, kent içinde de ana caddeleri ve kavşakları tutmuştu. Buna rağmen 30 Mart günü kentte kepenkler indi, Protesto hareketi ise sokağa çıkmama biçimine dönüştü. Güvenlik güçleri esnafı yer yer evinden toplayıp getirerek, balyozlarla kepenkleri ve camları kırarak, direnişi kırmaya çalıştılar. Bunu Batman ve Lice’deki kepenk kapama eylemleri izledi. 4 Nisan günü Lice’de tüm kepenkler indi ve ulaşım tümüyle durdu.

Bu, Filistin’de iki yıl kadar önce başlayan eylemler türünden bir Kürt intifadası idi ve rejimi fena halde ürküttü. Yıllardır Kürt ulusal hareketini sindirmek için izlenen terör politikası sonuç vermemiş, aksine ulusal duygular ve istemler yığınları sarmış ve baskılar onların harekete geçmesine yol açmıştı. Rüzgâr eken rejim şimdi fırtına biçiyordu. Nisan 1990 tarihli Riya Azadi’de yazdığım bir yazıda şöyle diyordum:

"1990 Mart-Nisanında Türkiye Kürdistanı’nda yer alan eylemler Güney Afrika ve Filistin’deki türden bir halk direnişini, "intifada“yı andırıyor. Elbet bu daha ilk dalgadır, belki yatışacaktır. Ama onun üç-beş ay, ya da bir yıl sonra, bu kez çok daha güçlü ve yaygın bir dalga halinde ortaya çıkması, giderek süreklilik kazanması mümkündür. Direniş bir kez başlamış ve halk kendi gücünün farkına varmıştır. Muhtemelen o, Güney Afrika veya Filistin direnişinin tıpkısı olmayacak, Kürdistan koşullarına uygun biçimler ve özellikler kazanarak gelişecektir.“Bak: A. Reşit imzasıyla yazdığım „Kürdistan’da Yığınsal direniş“ başlıklı yazı, Seçme Yazılar, Cilt: 1, s. 342).

Rejimin sahipleri fena halde ürktüler. Önce bu eylemleri tümüyle PKK’ya mal edip iç ve dış kamuoyunu yanıltmak istediler. Barışçı eylemleri bir ayaklanma gibi göstermeye kalkıştılar. Öte yandan da tehditler savurdular. Başbakan Akbulut açık açık, „silahla bastıracağız!“ diyordu. Özal, vatan ve millet bütünlüğünün tehlikede olduğunu söylüyordu. Demirel ve Erdal İnönü de eylemleri terör diye niteleyip bir an önce bastırması için hükümete çağrı yapıyorlardı. Bu hava içinde rejim, hızla olağanüstü tedbirlere yöneldi. MGK hemen toplandı. Arkasından Özal, Başbakan Akbulut’la muhalefet liderleri Demirel ve İnönü’yü bir „zirve“ toplantısında biraraya getirdi. Bunu, Bakanlar Kurulu’nun Özal’ın başkanlığında toplanıp önce 413, arkasından da 424 nolu, kitleler arasında SS (sansür ve sürgün) Kararnameleri diye nitelenen kararnamelerin çıkarılışı izledi.

Bu kararnameler ile cezalar arttırılıyor, grev yasakları ve basına sünsür getiriliyor, daha yığınsal sürgünler hedefleniyor ve idarenin eylemleri yargı dışında bırakılıyordu. Böylece rejim Kürdistan’da olağanüstü hali daha da sıkılaştırır, hukuku bir kenara iter, devlet terörünü ve barbarlığı arttırırken Türk kesiminde de basını, demokratik sesleri ve işçi hareketini tümden susturmak istiyordu.

NATO çevreleri Türk devletinin  bu saldırganlığına arka çıktılar. ABD yönetimi de Kürdistan’daki yığınsal eylemlerden tedirgindi ve olayları „Türkiye için tehlikeli!“ diye niteliyordu.

Nisan 1990 tarihli Riya Azadi’de çıkan „Faşizm Kendini Yeniliyor“ başlıklı yazıda, yeni durumu 12 Mart türü bir darbe olarak niteliyor ve şöyle diyordum:

“Böylece hem cunta var, hem sözde sivil hükümet ve parlamento… Hem ülke terörle yönetiliyor, hak ve özgürlüklerin kırıntıları bile gasp ediliyor, hem de bostan korkuluğu türünden partiler var.“ (Bak: Seçme Eserler, Cilt 1, s. 351).

Direniş Dalgası Türkiye’nin Geneline Yayılıyor

Rejimin savurduğu tehditler bir işe yaramadı ve 413 ve 424 sayılı kararnameler, kitle hareketlerini önlemek için bekleneni vermedi. Burjuva basınının, kararnameye uşakça uyum sağlayıp haberleri sansür etmesi üzerine, Kürdistan’da bu kez ilginç ve yeni bir eylemle, burjuva basını boykot edildi. Newroz’un ardından 1 Mayıs geldi. Rejim ordu ve polisini seferber etmiş olmasına rağmen yüzbinlerce işçi 1 mayıs günü işyerlerinde iş durdurup bildirilerini topluca okuyarak eylem yaptı. Bu eylem karşısında patronların ve politikacıların birçoğu geri adım atarak 1 Mayıs’ın emek günü olarak kutlanmasında bir sakınca olmadığını söylemek gereğini duydular. Nisan ve Mayıs ayları aynı zamanda yoğun çevre eylemlerine ve tüketici boykotlarına sahne oldu. Gökova’da Aliağa termik santraline, Konya yöresinde ise NATO uçaklarının alçak uçuş projesine karşı yoğun eylemler oldu. Yine Mayıs ayında, yıllardır kaynayan cezaevlerinde, bu kez 413 numaralı kararnameye karşı yeni bir direniş dalgası başladı. Bu direnişi başlatanlar sol dergilerin yazı işleri sorumluları idiler ve aynı zamanda TCK’nın 141-142 ve 163. maddelerinin kaldırılmasını, düşünce özgürlüğünün tam olarak sağlanmasını istiyorlardı. Çanakkale E Tipi Cezaevindeki basın mensuplarının başlattığı bu direniş hızla öteki cezaevlerine yansıdı. Cezaevlerindeki grev dışarda, özellikle Kürdistan’da -Diyarbakır başta olmak üzere- dayanışma grevlerine, oturma eylemlerine yol açtı. Rejim açlık grevindekilere ve Dicle Üniversitesi öğrencilerine saldırdı, yüzlerce kişi gözaltına alındı; ama eylemler sürdü. Yine 29 Mayıs günü Kerboran (Dargeçit) kasabasında dayanışma grevi yapan yüz kişi gözaltına alındı. Bunun üzerine kasabanın kadın ve çocukları yürüyüşe geçtiler. Rejimin kolluk güçleri sadırdı ve çok kişiyi gözaltına aldı. Olayları protesto için esnaf kepenklerini indirdi.

Direniş dalgası devam etti. 30 Haziran’da İstanbul’da sayıları yüzleri aşan şairler, yazarlar ve sanatçılar „özgürlük için“ yürüdüler. En önde, bastonuna dayanarak yürüyen 83 yaşındaki Cevdet Kudret vardı. Bu, kendi türünde ilk yürüyüştü.. Bundan birkaç gün sonra, yüksek enflasyona karşı ücret artışını az bulan memurların yürüyüşleri patlak verdi. Memur eylemleri, başta İstanbul, Ankara, İzmir, Adana, Kocaeli gibi büyük kentler olmak üzere ülkenin dörtbir yanını bir yangın gibi sardı. Büro memurlarının yanı sıra doktorlar ve öteki sağlık personeli, hatta kanun adamları ve en „ağırbaşlı“ kesim olan yargıçlar ve savcılar bile yürüdüler.

Bunun ardından, çiçeği burnunda Halkın Emek Partisi’nin 11 milletvekili, parlamentodan umutlarını kesip yürüyüşçüler kervanına katıldılar; İstanbul’dan Diyarbakır’a kadar süren uzun bir yürüyüş düzenlediler. Bu da kendi türünde bir ilk yürüyüştü.

Yurt dışında Yoğun Tepkiler
Parti’nin, KOMKAR’ın ve KİHG’nin Kampanyası

Nusaybin ve Cizre’de başlayıp tüm bölgeye yayılan eylem dalgasıyla birlikte yayınladığımız parti bildirilerini yurt içinde yaygın biçimde dağıttık, eylemleri destekledik ve Kürt halkının acil istemlerini dile getirdik. Ayrıca rejimin artan saldırganlığının teşhiri ve protestosu için yurtdışı örgütümüzü göreve çağırdık. Çeşitli dillerde basın bildirisi çıkardık ve Federal Almanya’nın çeşitli kentlerinde, Londra’da, Danimarka’da protesto gösterileri, işgaller düzenledik. KOMKAR „Kürtlere de Yaşam hakkı“ sloganı altında imza kampanyası açtı. Aralarında Alman eski Anayasa Mahkemesi Başkanı prof. Martin Hirsch’in de bulunduğu pek çok ünlü kişi bu çağrıyı imzaladı. Alman Yeşiller Partisi, 12. Kongresinde bu çağrıyı bir kongre kararına dönüştürdü. Türk elçiliklerine ve hükümetine protesto mektupları yağdı. Kürdistan İnsan Hakları Girişimi (KİHG) de, gelişmelerle ilgili olarak çeşitli uluslararası kuruluşlara ve insan hakları örgütlerine çağrıda bulunarak olaylara karşı suskun kalmamalarını istedi. Bu mektup geniş yankı buldu (Bunun için bak: Riya Azadi, sayı 133, Nisan 1990, s. 1-11; ayrıca Dengê KOMKAR, sayı 123-124).

Baskılar, uluslararası planda da tepki yarattı. Alman Parlamentosu 27 Nisan’daki toplantısında konuyu tartıştı. Uluslararası Af Örgütü’nün yıllık raporunda Türkiye’ye, özellikle de Kürtlerin durumuna geniş yer ayrıldı. PEN-Kulüp hapisteki yazarlarla dayanışmayı arttırdı. 15-20 Nisan 1990 tarihlerinde Selanik’te toplanan Dünya Dilbilimcileri 9. Kongresi, aldığı bir kararla Kürt dili üzerindeki baskılar nedeniyle Türk rejimini protesto etti. Avrupa Parlamentosu ise 17 Mayıs 1990’da, Türkiye’de insan haklarıyla ilgili olarak bir karar aldı. Bu kararda değişik insan hakları ihlallerinin yanı sıra, Kürt halkının durumuna ve Kürt sorununun çözümüne ilişkin önerilere de geniş yer verildi. Kararda şöyle deniyordu:

"AP, Türkiye’deki Kürt azınlığın politik, sosyal ve kültürel haklarının tanınmasının Türkiye’nin Güneydoğu bölgesinde barış içinde birarada yaşamaya olanak vereceğini belirtir ve Türk hükümetini, Kürt varlığının barışçı biçimde ifadesini bir cürüm sayma anlayışına ve baskı politikasına son vermeye çağırır.

"9 Nisan 1990 tarihli Hükümet kararnamesinin insan haklarıyla bağdaşmadığını, bu nedenle de hemen geri alınması gereğini belirtir.“ (Kararın tamamı için bak: Riya Azadi, 134, s.12).

Avrupa ülkelerinde basın Kürt halkına uygulanan teröre ve buna karşı kitlesel eylemlere geniş yer verdi. Türkiye parlamenterlerden, hukukçulardan, gazeteci ve yazarlardan oluşan heyetlerin akınına uğradı.

Türk dışişleri bu yoğun kampanyamız ve gelen tepkiler karşısında oldukça sıkıştı. Türk diplomatlar Avrupa başkentlerini dolaşarak Türkiye aleyhine oluşan bu olumsuz havayı gidermeye çalıştılar. Türk basını, 413 sayılı sansür kararnamesine rağmen, bizim aktivitemizi ve Türk dışişlerinin sefaletini sayfalarına yansıttı.

Türkiye aleyhindeki olumsuz havayı dağıtmak için dış sefere çıkanlardan biri de Erdal İnönü idi. Bu sözde „sosyal demokrat“, özellikle sosyal demokrat partilerle görüşerek etkilemeye çalıştı. Ne var ki gittiği her yerde, Fedaral Almanya’da ve ABD’de karşısına Kürt sorunu kondu.

* * *

Öte yandan, Bay Demirel ve İnönü, bir yandan hükümeti kışkırtıp söz konusu olağanüstü baskı tedbirlerine özendirirken, diğer yandan da sözde muhalefet olarak, hem Kürtleri yatıştırmak, hem de parsa toplamak için Kürdistan’a koşuyorlardı. Deneyli ve kurnaz Demirel, Kürdistan gezisini dar tuttu, Urfa’ya gidip gelmekle yetindi; ıslık ve yuha gelebilecek yerlere uğramadı.. İnönü’nün gezisi ise, kendisi ve partisi açısından utanç verici idi. Gittiği her yerde halk kendisini boykot etti. Yoğun bir polis ve asker kordonu, panzerler ve özel timler eşliğinde dolaştı. Cizre ve Bitlis’te yuhalarla karşılandı, ıslıklandı. İnsanlar neden Paris Konferansı’na katılan milletvekillerinin ihraç edildiğini, neden SS kararnamelerine destek verdiğini sordular.

İnönü, karşılaştığı manzara karşısında yaptıklarını unutup demokrasi yanlısı pozlar sergilemeye kalkıştı, hükümeti eleştirerek şöyle dedi:

"Açıkça söylemek istiyorum, tüm bu olumsuzlukların sorumlusu ANAP hükümetidir. Demokrasi açıklık rejimidir. Ülkenin asıl yöneticisi olan halktan saklanacak bir şey olamaz. Hükümet hangi çağda yaşadığımızı anlamaya çalışmalıdır. Tüm dünyada özgürlük ve demokrasinin zaferleri kutlanırken, kendisini kaptırdığı ortaçağ zihniyetinden kurtarmalıdır. Tüm sorunlarımızı demokrasi içinde çözebiliriz. Demokrasiden özveride bulunulması kabul edilemez. Bu yolu açarsak yaşamın bedeli esaret olur. Esir yaşamayı kabul etmeyiz!“

Bu sözler hoştu ve bazı noktaları hariç, doğruydu. Tek sorumlu ise ANAP değildi. Barışçı gösteriler yapan Kürt halkını terörist diye suçlayan, parti üyelerinin Kürt konulu bir konferansa katılmasına bile katlanamıyan, Kürtçe konuştuğu için bir belediye başkanını partiden atan (2) İnönü’nün kendisi de olan bitenden bir o kadar sorumluydu.

İnönü bu gezisinin ardından Kürtçe konuşup yazmakta bir sakınca olmadığını da söyledi. Bölgede tabanın kendi ayakları altından kaydığını gören SHP, bir süre sonra bir „Güneydoğu raporu“ hazırladı ve kültürel hakları da kapsayan bazı yüzeysel reformlar da önerdi. Ne var ki bu işte samimi değildi. Oy kaygısıyla yapılan bu tür çıkışlar olayların gürültü patırtısı içinde unutuldu. SHP söylediklerine sahip çıkmadı ve güçlenen şovenizmin, baskı rejiminin ana dayanaklarından biri oldu.

-----------------------------------------------

(1) Bu dönemde olup bitenler ve özellikle Güney Kürdistan’da sınıra yönelik göç Kuzey’de kitleler arasında öylesine bir heyecan dalgası yarattı ki, düzen partilerinin yerel tabanını ve yerel örgütlerini bile doğan tepki dalgasına katılmaya zorladı. Dayanışma amacıyla Diyarbakır’da, HEP ve SP ile birlikte, düzen partilerinin yerel örgütlerinin (DYP, SHP, RP), sendikaların ve demokratik kitle örgütlerinin de içinde olduğu bir Demokratik Platform oluştu. Bu platformun oluşmasında pay sahibi idik ve başkanı da arkadaşımız Refik Karakoç’tu. Platform Diyarbakır ve çevre kent ve kasabalarda bir dizi kitlesel etkinlik düzenledi. Bunlardan biri Nisan 1991’de Diyarbakır’da yapılan, Güney Kürdistan’a destek niteliğindeki ve onbinlerce kişinin katıldığı mitingdi.

Demokratik Platform, bazılarının şimdi her şeyi PKK’ya mal etme, öyle görüp gösterme anlayışına karşılık, PKK ile ilgisi olmayan, partimizin ve öteki Kürt yurtsever çevrelerinin içinde etkin oldukları bir sivil toplum hareketi idi. PKK ise, bizzat Öcalan’ın ağzından bu plaformun çalışmalarından rahatsızlık dile getirmiş ve örgütünü, “Bizden başka kimse yok diyorsunuz, ama işte Demokratik Platformun eylemleri ortada,” demiş ve bu çalışmaları engelleyemedikleri için her zamanki gibi örgütüne fırça atmıştı...

(2) Diyarbakır belediye Başkanı Turgut Atalay, bir toplantıda halka Kürtçe seslendi diye SHP’den atılmıştı.

Yazarın önceki yazılarından:

Adaletin perişanlığı ve Hizbullah olayı
Özgür olmadıktan sonra vatandaşlığın önemi ne?
Bir protesto yazısı
Kurban Bayramı, Gizli Anayasa, Irak’ın içişleri vs…
HES’ler; Önce insan ve doğa mı, yoksa para mı?
Dışardan Türkiye manzaraları
Cumhuriyetin 87. yılında ilginç Türkiye manzaraları
Wek rexne li ser pêşangeha Bottropê
Bottrop’ta, 4. Kürt Kitapları Fuarı’nda
Anadilde eğitime bile karşı çıkanlar
Kürt sorununu nasıl çözecek?
Barışa ve demokrasiye susamışız
Boykot haklıdır
Anadilde eğitim anasütümüz kadar helaldır
Kurdun sevdiği dumanlı havalar
Referandumla iyi bir rüzgar yakaladık
Kılıçdaroğlu ve yanlış tarafta duranlar…
Kim kime karşı, kim kime rakip?
3. bölüm
Niçin PKK ve Öcalan üstüne yazıyorum?
Kim kime karşı, kim kime rakip?
2. Bölüm
Siyasetten ne bekliyorum?
Kim kime karşı, kim kime rakip?
”Demokratik Özerklik” üzerine
Siyam İkizleri: Derin Devlet ve PKK
Militarist-faşist güçlerin son çırpınışları
Biz hiç susmadık;Ama bizi görüp duymadınız…
Kimlik sorunu- 3
Kadın sorunu ve sosyalizm
Kimlik sorunu -2
Kimlik sorunu -1
27 Mayıs “Devrimi”

Viyana-İzlanda, Dil ve Şiir
Bir Dünyalıyım
Kovancılar Depremi, Lazaref, Dema Nû ve Newroz...
Geçmişten bir sayfa...
Çok laf değil, somut adımlar...
KÜRT SORUNUNDA BU DURUMA NASIL GELİNDİ? 1960 VE SONRASI...
Pervasızlığın bu kadarı:
“Balyoz” derbe planı...
Kar – Şiir
Ali Baba Kırk Haramiler Mağarasında
Açılımda eksikler ve yanlışlar
İki ihtimal
Ergenekon eylemde
Tüm barış ve demokrasi güçleri uyanık olmalı
TBMM’de Kürt Sorunu ve Dersim…
Statükocu güçler, Ergenekon ve şiddet birbirine bağlı
Hey, Hürriyet! Orada kimse yok mu?..
Aptallık insana özgüdür
Alevi sorununu çözmeye Munzur’dan başlayın!
Abdülmelik Fırat’ın ardından
Aldatanlar ve aldananlar...
Sisteme kurban edilenler...
Ayıp diye bir şey vardır, Bay Akyol!
Şu bölme, bölünme hikâyesi...
Dema Nu ile söyleşi
Ne yazmalı?
Bu nasıl devlet, bu nasıl yargı?!
Statüko ile değişim arasında
Ahmet Altan sapla samanı karıştırıyor
Kelepir fiyatına çözüm!
Barış ve çözüm ortamı var mı?
Mardin olayı üzerine
Nesimi, Mahzuni, İhsani…
“Korku imparatorluğu”
ve arkadaşım Turgut Kazan...
Hizbullah-PKK, Jandarma silahları;
DTP’ye yönelik son operasyon
Güngören bombaları
Ve bir kez daha haklı çıkarken…
Ergenekon davası
Ve hukuk adına telaşlı çığlıklar...
Obama’nın ziyareti derde derman oldu mu?
29 Mart Yerel Seçimlerinin Sonuçları
Gül Kürdistan deyince...
Kar, bahar ve Newroz üzerine…
DTP sorumluları bu işlere ne der?
Bir hastane yazısı
Yerel Seçimler Üzerine
“Ergenekon”un kısa bir tarihçesi
İşte buna şaşıyorum!
Ergenekon üstüne titreyenler...
Bu telaş neyin nesi?
Onlar yalnız Ermenilerin değil, kendi halklarının da düşmanı
Din-siyaset ilişkileri
Ergenekon ve 33 asker
Din üzerine bir sohbet
Takke düştü, kel göründü
Türkiye sorunlarını neden çözemiyor?
Bezele de Dağlıca gibi bir provokasyon
Ergenekon ve Sol
Pirçandî û Pirsa Kurd
İçe kapanma olayı ya da kaplumbağa politikası
Kürtçe ve Türkçe yazma üzerine
Cambaza mı bakalım, hırsıza mı?
Komplolar, cinayetler, provokasyonlar… ”Devlet sırları!”
Sistemde açılan bu gedik önemlidir
Abant Platformu ve sömürgeci tezlerin yeni versiyonları
Ergenekon ve Dağlıca
”Bilgi Destek Planı” yıllardır yürürlükte..
Baskın Hoca’nın genellemeleri…
Bu nasıl bir ülkedir?
Umut ne AKP’de, ne Kemalizmde
AKP’nin “çözüm” paketi ve GAP
Kürt sorununda ekonomi ve siyasetin bağı
Sabancı Cinayeti’nin belgeleri de ortaya dökülürken...
AKP değişimin partisi değil
Eski film yeniden gösterimde mi?
Kedinin boynuna çanı kim takacak?
Ülkeyi batağa sokanlardan çözüm beklenemez
Yeni bir halk hareketine gerek var
Canım tepki göstermek istemiyor
Sadun Hoca ve Hasretyan
Geçmiş olsun Sırp yoldaşlar!
Aslan Asker Şwayk ”Panodaki Şiir”e Karşı!
Türban ve laiklik üzerine
Ergenekon ve Türk medyasının çözülen dili
Düzenli köşe yazılarıma son verirken…
Hrant Dink’i anarken
AKP sistemle kaynaşırken..
Sekiz asker, bomba olayı ve Erdoğan…
Tarih, akıl ve ahmaklık üzerine
Kandil Operasyonu; hedefler, sonuçlar
Kürtlerin temsil sorunu
Sabah’taki söyleşi, DTP ve temsil sorunu üzerine
Oyunun yeni perdesi ve değişen taktikler
DTP’ye yönelik kapatma davası
Bush-Erdoğan görüşmesi ne sonuç verdi?
Militarizm Türkiye’yi teslim almak istiyor
Katil kim?.
PKK’nın silah bırakmasına veya yeni bir ateşkese karşıyım!
Bu çılgınlıkla nereye?..
Nasıl bir anayasa? – 3
Militarizm barışa, demokrasiye, gelişmeye engel
Türkiye Malezya olur mu? Keşke olabilse!
Nasıl bir anayasa? – 2 Kemalizm ayak bağı oldu
Nasıl bir anayasa?
Bir genel af  ”PKK sorununu” bitirir mi?
DTP’nin temel yanlışı ne?
Yedi kızın acı öyküsü Yaşamadan Öldüler
Yakın tarihe kısa bir gezinti
Kürdistan gerçeği, Kürt ulusal sorunu ve onurlu tavır
Türk dış politikasının rüşvetleri…
Yezidi Kürtlere yapılan saldırı
Türk Parlamentosu ve Kürtler
Seçimlerde Türkiye solu, Kürt Ulusal hareketi
22 Temmuz Seçimleri üzerine
Orman yangınları kimin işi?
Dink Davası ve Sivas
Bir mum yakmaya devam…
Kuzeyde bir hafta
Norveç sınırı, Laponlar, beyaz geceler…
Darbe ayağa düştü
Darbe planı işlemekte
Barzani “PKK terörü”nü destekliyor mu?
Hükümet gerçekleri halka anlatmalı
Sayın Sezer, nereden nereye!
Son terör eylemlerinin ardında kimlerin eli  var?
Sistem ne laik ne demokrat
“Dil Devrimi” ve “Güneş Dil Teorisi” komedisi
“Türk Tarih Tezi” komedisi
Paşalar Cumhuriyeti, berdevam mı?.
Kürt Dili nasıl kurtulur?
Türk medyası ya da Yalancı Çoban
General, istifa et!
Heyy, orada bir Müslüman yok mu?!.
Irkçı görüşlerin temeli yalan ve safsata-2
Türk-İslam sentezi ve Kürtler, Aleviler...
Irkçı görüşlerin temeli yalan ve safsata-1
Kim olursa olsun!
“Bu ırkçılık nerden çıktı?!”
Aman, 301’i değiştirmeyin!
Yanlışta direnenler, Sopayı çözüm sananlar...
“Halkın oyları” ve çıkar yol
Türkiye batağa nasıl saplandı..
Kerkük Kürdistan’a katılırsa...
Gerçek katil kim?
Ankara Konferansı üzerine
AB’ye sırtını dönen Türkiye’de Savaş hazırlığı mı, blöf mü?
Saddam cezasını buldu
Çıkara dayalı yanlış hesaplar
AB’nin son kararı üzerine
Baker Raporu ölü mü doğdu?
PKK neden taktik değiştirdi?
İlkesizlik ve Irak’ta çözüm
Bir kez daha Ermeni sorunu üzerine
Değişime direnen Türkiye
Sel, yangın vb. “doğal felaketler” üzerine..
Kürdistan, zenginlik içinde yoksul ülke..
Bir şarkı, bir şiir
Fransız Parlamentosu’nun kararı Ve Cezayir..
En büyük devletsiz ulus..
Oyunu gerçek sanmak-2
Oyunu gerçek sanmak.. (1)
Ana-babalar kirli savaşı sorgulamalı
Linç salgını yayılırken…
Lübnan’dan uzak dur, Kürdistan’a hücum!..
Uygarlıklar Savaşı mı?
Türkiye’nin Kerkük Sorunu!
Halkı yalanla besleyen rejimler…
Irak’ı bekleyen: Ya üçlü konfederasyon, ya üç ayrı devlet
Bölgemizde ve Dünyada barış ve istikrar için..
Statükonun yıkımına kim ağlar?
Terör ve PKK bahane, Hedefler çok başka…
Hürriyet’in tehlike çanları!
Kırk katır mı, kırk satır mı?..
Demirel, Çiller, Ağar, Güreş… Bunlar tanık mı, sanık mı?.
Şemdin’in yakalanması, destanlar, balonlar…
Başı türbanlı bir kadın neden cumhurbaşkanı olmasın?..
Çetelerle mücadelede hükümete destek vermeli
Ülkeyi esir alan ahtapot...
Sular ısınırken...
”Sanki herkes kör, herkes zincirlerle bağlı…”
Bu bir darbe değil mi?
Terör ne, terörizm ne?
TBMM Başkanı Arınç’ın kunuşması ve demokrasi üzerine..
Şemdinli’deki askeri yığınak neyin nesi?..
Rejimin Kürt halkına topyekün saldırısı
Baş terörist kim, PKK mı, Türk devleti mi?
Önyargı, tutku ve akıl...
Derin devlet oyununda Rejisör, figüran ve seyirci…
Suç ve Ceza
Yine bir şeyler dönüyor…
Sistem çürümüş, dökülüyor
Irak’ta iç savaş kaygısı ve kendi kendine gelin güvey olanlar..
ŞOVENİZMİN ESİR ALDIĞI BEYİNLER (*)
At izi it izine karışırken..
HAMAS ve PKK…
Sağduyu ve hoşgörü gerekli
Şemdinli’nin üstü örtülüyor
Adalet mi rezalet mi?.
Genelkurmay Gladyosuna sahip çıktı!
Türk Gladyosu tasfiye edilmedikçe…
Yalancının mumu yatsıya kadar yanar
“Demokratik Cumhuriyet”in patenti Bay Öcalan’ın mı?
Türk rejimi neden Apo´ya sarıldı?
Kürt sorununa çözüm çeşitlemeleri üzerine…
Türkiye Kürtler konusunda İran’ın bile çok gerisinde…
Erdoğan’ın Şemdinli ziyareti ve alt kimlik-üst kimlik üzerine
Paris olayları ve küreselleşme üzerine
Olaylar böyle mi aydınlanacak?
Şemdinli bir fırsattır
Bu nasıl bir ilerleme?
Değişimi anlamak ve Kürt sorununda akılcı çözüm
Bilimsiz üniversite, hukuksuz adliye..
Türkiye’nin AB üyeliği ne Sevr’dir, ne de Lozan…
AB ile müzakereler başlarken umutlar - kaygılar...
3 Ekim bir dönüm noktası olacak
Sevgisiz bir ülke..
“Demokrat, özgür ve çağdaş Kürtlerin sesi…”
Provokasyon dumanları…
Asıl ölüm susmaktır
PKK’yı muhatap yapan kim?
Erdoğan’ın son tavrı
Doğu Kürdistan’daki son gelişmeler üzerine
Kürtçe şu anda zincirlerle bağlı
Öcalan İmralı´dan alınmalı
Derin Devlet ve PKK el ele..
Bir kez daha terör ve uluslararası sorunlar üzerine
Bir toplum nasıl kandırılır?
Bazı dostların ardından
AKP Alevileri yok sayıyor
ÇIKAR YOL - III Buyrun, örgüt de var, iş de!
Erdoğan’ın ABD gezisi: Türk tarafı için düş kırıklığıürk tarafı için düş kırıklığı
ÇIKAR YOL – II Teslimiyete karşı ulusal seçenek
Fransız Referandumu üzerine düşünceler
ÇIKAR YOL - I En başta umut gerekli
İşe yaramaz bir karar…
NE DEĞİŞMİŞ?.
Soykırım ve Yüzyıllık Nazizm
Kendi ordusunun işgali altında…
Türkiye’nin Kürt Politikası: Döverek Islah..
PKK’yı kim çözsün?.
Dün cami, bugün bayrak…
İstanbul sorunu artık Kürdistan sorunudur
Ermeni Soykırımı ve Orhan Pamuk Olayı
Bir kez daha laiklik sorunu ve Aleviler konusu
Ş I M A R I K…
Kürt Devleti ve Deli Dumrullar…
Dezînformasyon û Prowokasyon
Derin Devlet Tiyatrosunda Kürtler ve Türkler...